Co udało mi się wychwycić w twoim opowiadaniu:



"swoim" można śmiało wyrzucić, wiadomo, do kogo miecz należał

zaimki całkowicie zbędne

bez cudzysłowia na końcu

raczej "zwierzę" - zwierzyna kojarzy się z tym, na co się poluje, a zwierzę z tym, co poluje na zwierzynę, poza człowiekiem rzecz jasna.
Zwierzę jest ponadto synonimem bestii/potwora/mordercy.

"twoje" zbędne - wiadomo, o czyje sumienie chodzi

jak wyżej

pytanie, czy lśnienie może być tęskne, raczej kojarzy się z dźwiękami, pokombinowałbym nad innym przymiotnikiem

Dość mroczny, sugestywny utwór.
Sprawnie napisany, łatwo przenieść się w czasie i przestrzeni i ujrzeć go oczyma wyobraźni.
Ciekawie zarysowany wątek mordowania, jakby był częścią osobowości, jestestwa, nakazem wewnętrznym, wypaczoną, chorą potrzebą.
To się czuje w twoim tekście niemalże namacalnie.
Sporo tu makabry, dość naturalistycznie przedstawionej, dusznej i gęstej, dławiącej gardło.
Zgrabnie odmalowany klimat, intrygujące wywody bohatera.
Temat dobrze oddany, krótko i zwięźle.
Czyta się bez zgrzytów.

Począwszy od tytułu wiersz bardzo mi się podoba.
Świetnie oddałeś klimat sytuacji, nakreśliłeś ją używając miękkich, ciepłych pasteli, i poprzez to całość brzmi bardzo intymnie i romantycznie.
To czuje się między wersami, kiedy bohater marzy o spotkaniu, subtelnie snując obraz, który pojawia się w jego wyobraźni, delektuje się nim, przeżywa swoistą podróż w czasie i przestrzeni.
I wszystko brzmi bardzo sympatycznie, swojsko, ciepło i kameralnie.
Jest wiele ciszy w twoim wierszu, tego, co między wierszami, spokoju i stonowania.
Małe sugestie:

2 razy zaimek obok siebie - za blisko, poza tym pozbywając się "bez nas" wiersz nic nie traci, ponieważ wiadomo, że świat pognałby bez nich.
To zbędne dopowiedzenie.
Pokombinowałbym także z tytułem, żeby brzmiał i był bardziej magiczny, bardziej romantyczny, bo ten dźwięczy nieco obojętnie.

Wiersz bardzo spójny.
Przemyślany od a do z, bez niepotrzebnych zapychaczy tekstu, przegadania i patosu.
Zbity jak pocisk.
Rysuje w wyobraźni obrazy, sugestywny, magiczny.
Po prostu udany

Po lekturze twojego wiersza mam następujące spostrzeżenia:
mam wrażenie, że każda zwrotka jest o czymś innym, mało między nimi spójności, zwłaszcza między pierwszą a drugą.
To są dwie odrębne całości, treściowo wcale do siebie nie przystające.

o jaki rodzaj pisania chodzi?
Dalej nie ma już o nim mowy, więc wstęp kłóci się z tym, co po nim.
To "mierzwiące uczucie" jakoś nie brzmi poetycko, mierzwienie kojarzy się w włosami.
Stylistycznie i składniowo pierwsza zwrotka zgrzyta, za dużo dosłowności, szyk wyrazów zaburza lekturę, dość kolokwialnie, potocznie.

Dla mnie wiersz zaczyna się tak naprawdę od drugiej zwrotki, która ma logiczne powiązanie z trzecią - wynikają z siebie i te wersy się czuje i czyta bez problemów.
Pointa niezła, dająca do myślenia, fajnie podsumowująca utwór, można sobie wiele dośpiewać.

I na koniec te "trzewia".
Toć to brzmi jak flaki, wybitnie niepoetycko, jakoś tak naturalistycznie.
Może zastąpić je czymś bardziej finezyjnym?

Ponieważ wiersz jest bardzo nastrojowy i pełen emocji, zrezygnowałbym całkowicie z interpunkcji i dużych liter, wówczas nabierze on kształtów ulotnej impresji, czegoś bez początku i końca, jak z pogranicza jawy i snu, nie będzie ograniczany kropkami ani spowalniany przecinkami.
Będzie niczym wizja, seria obrazów, które snują się po wyobraźni, wyraźnie i ostro, jednak są wolne i nic je nie ogranicza.
Podoba mi się nastrój wiersza, jego klimat i sentymentalna aura.
Jak westchnienie za czasem, który już nigdy nie wróci, a który był bezcenny.
Dobra liryka refleksyjna, obrazowa i plastyczna, dająca do myślenia, produkująca w wyobraźni mały film.
Odpowiada mi schyłkowy charakter utworu, przenikający go smutek, nostalgia.
Nastrojowość i kameralność.
Wszystko tonie w niemym wyciszeniu, pozostają wspomnienia.
Utwór tak prosty, że aż silny w swoim wydźwięku.
Bo w prostocie drzemie ogromna siła poetycka, udało Ci się ją wyzwolić.

Małe sugestie:



na końcu kropka

jeśli dobrze zrozumiałem, to chciałaś pewnie powiedzieć:"zasady wcierają się w oczy", czyli wchodzą/wbijają się w nie, penetruje je.

obawiam się, że takie słowo nie istnieje, chyba że to twój autorski neologizm, ale i tak nie brzmi to dobrze.

na końcu przecinek


Przy niewielkich poprawkach może to być dobry wiersz: ma przekaz i przesłanie, wiadomo, o co w nim chodzi, napisany czytelnie i przejrzyście, z dobrą prostotą poetycką, bez karkołomnych, dziwacznych metafor i patosu.
Działa na wyobraźnię za sprawą sugestywnych obrazów.
Czyta się płynnie, swobodnie.

ponieważ w pozostałych zwrotkach posługujesz się czasem teraźniejszym, dla konsekwencji dałbym tu "urządza polowanie" - wnosi to pewien dynamizm, zapowiedź tego, co się stanie.
Jak wprowadzenie do większej opowieści.

Całkiem nieźle to wyszło.
Na małej płaszczyźnie słownej oddałeś bardzo wiele: obrazowo i plastycznie nastrój nocy, tego, czego można się spodziewać po bezsennej nocy, która na pewno nadejdzie za sprawą głośnego zegara.
Podoba mi personifikacja tego rekwizytu - nadajesz mu niejako cechy ludzkie, i tym uczłowieczeniem go czynisz bliższym odbiorcy.
Jest bardzo magicznie, kameralnie, stonowany klimat wiersza wtapia się w aurę nocy, sugestywnie oddając nocne godziny, w wyobraźni widzi się kroczący po pokojach wielki zegar, który jest tak głośny, że nie sposób go nie usłyszeć.
Zgrabnie kończysz małą pointą każdą zwrotkę - to kolejny atut wiersza.
Wszystko przemyślane od a do z, i dlatego czyta się bardzo płynnie i dobrze.

Witaj, Andre!

Drobiazgi:


"tym" zupełnie zbędne

wystarczyłoby

to jest cytat, więc najlepiej dać dwukropek i dalej w cudzysłów.

Boże

Twardy, męski tekst.
Choć mała płaszczyzna słowna, od emocji aż buzuje, czuć je niemal namacalnie, jakby było się świadkiem opisywanych wydarzeń.
Niezwykle sugestywnie i plastycznie odmalowałeś obraz marazmu i emocjonalnej pustki, uwięzienia w szponach nałogu, życia na krawędzi, balansowania po cienkim lodzie.
Świetny obraz ludzi duchowo wypalonych, wegetujących, a nie żyjących prawdziwym życiem.
Obrazowość sięgnęła w tej miniaturze zenit - mało słów, a wszystko widzi się jak barwny film, pełen silnych namiętności, nie ma tu miejsca na letniość, ani obojętną przypadkowość.
Po raz kolejny mam uczucie, jakbym czytał Bukowskiego

Co udało mi się wyłapać w twoim opowiadaniu:



wpół

kropka za daleko

tak że

bez kropki

liczebniki słownie



słownie

nazwa własna, z dużej litery


kontynuował z małej litery

bez przecinka, dalej liczebniki słownie

siły


Opowiadanie napisane czytelnie i jasno, od początku coś się dzieje, wiadomo, o co chodzi.
Akcja sprawnie posuwa się do przodu.
Dobrze nakreślone realia opisywanego czasu, jest klimat.
Stopniowo dowiadujemy się, co czeka bohaterów i z czym się zmierzą.
Czyta się bezproblemowo, jednakże szwankuje interpunkcja i zapis liczebników.

Moje małe sugestie:



jest to jeden ciąg myślowy, więc po "poety" powinien być przecinek, "który" z małej litery i wówczas ma to inny wygląd.

podobna sprawa, co poprzednio: znów mamy jeden, spójny ciąg myślowy, a więc po "czasu" powinien być przecinek, a "więc" z małej litery.

to samo i tu: po "snuty" przecinek, a "bo" z małej litery.

Wszystkie wersy rozpocząłbym z małej litery - obecnie w nowoczesnej poezji odchodzi się już od początków, dawanych dużą literą.
Zaimek "mym" zastąpiłbym "moim", jako że pierwsza opcja jest już uważana za archaizm.

Treściowo mi się podoba, wiersz ma jasny i czytelny przekaz, wiadomo, o co w nim chodzi.
Atutem jest jego prostota - to jeden z najsilniejszych środków wyrazu.
Utwór napisany poprawnie, bez zbędnych udziwnień, wyrazisty.
Refleksyjny, osobisty.

Co udało mi się wychwycić w twoim opowiadaniu:






usiadł naprzeciw

- Tak, Gorshak - dotknęła palcem zwiniętego listu.
Prześledź dialogi, ten zapis pojawia się jeszcze kilka razy.


bez przecinka




Opowiadanie napisane z wielką dbałością o szczegóły, o realia epoki, co sprawia, że jest bardzo wiarygodne i naturalnie brzmiące, czyta się płynnie, bez zgrzytów, uwaga cały czas skupiona jest na treści za sprawą stopniowo wprowadzanych do akcji detali.
Wpływa to na wyobraźnię - natychmiast widzimy osoby i miejsca, w których dzieje się ta historia.
Dobrze stylizowany język, brzmiący adekwatnie do treści.
Nie ma dłużyzn, całość ma zachowane proporcje.
Kolejnym atutem jest poprawna polszczyzna.
Ciekawy wstęp, wciągający, obiecujący całkiem niezłą opowieść.

Co wychwyciłem w twoim felietonie:





spacja po wielokropku


liczebniki słownie

dwukropek za nawiasem

Ciekawe rozważania, nie sposób się z nimi nie zgodzić.
Nowy Rok to magiczny czas, kiedy wierzy się, że to, co najlepsze, dopiero nadejdzie.
W tym krótkim tekście ujęłaś sedno tych niezwykłych godzin i tego, w jaki sposób myśli większość ludzi - życzeniowo, bo przecież nowy rok ma być lepszy, czyż nie?
Felieton jasno i czytelnie wyraża treści, jest napisany przejrzystym językiem, wiadomo, o co chodzi i na czym skupia się autorka.
To trochę o każdym z nas.
Bo czyż nie zachowujemy się inaczej, gdy rok mija i pojawia się nowy?
Marzymy, bo jesteśmy ludźmi.
I to jest w tym wszystkim piękne.

Co znalazłem w twoim wierszu:




tu się wyłoniła duża litera

bez "się", trząść nie jest czasownikiem zwrotnym

z niej

2 razy "to" - za blisko siebie, z pierwszego można śmiało zrezygnować


Przyjemny, sympatyczny wiersz, napisany jak sądzę z myślą o dzieciach.
Fajny zabieg z personifikacją kolorów - jak to w bajkach bywa, wiele przedmiotów martwych nabiera nagle cech ludzkich i staje się bohaterami z krwi i kości.
Bezpretensjonalna treść jest łatwa w odbiorze, czyta się lekko, z zainteresowaniem.
Jednakże jest coś, czego nie powinno być: kwestia rymów lub ich braku.
Otóż, raz rymujesz, kilka zwrotek tak płynie, a nagle robi się bezrymowo.
To nie wpływa dobrze na właściwy odbiór wiersza, jako że rymy albo są, albo się z nich całkowicie rezygnuje.
To jest słaby punkt twojego wiersza.
Spróbuj rymować do samego końca, w każdej zwrotce, a otrzymasz idealny utwór, napisany według zasad poetyki.
To nic trudnego, wierzę, że pokombinujesz

Cofając się pamięcią do lat dziecinnych widzę, jak na niekorzyść zmienił się świat.
Kiedyś ludzie byli bliżej siebie, częściej spotykali się na imieninach (to już zamarło całkowicie), które przybierały kształt prawdziwych biesiad w miłej, swojskiej atmosferze, lub urodzinach, kiedy równie ochoczo i dziarsko bawiono się do upadłego, a stoły uginały się od przedniego jadła i krzepkiego alkoholu.
Spotykano się często, niemalże co sobotę (tak było w mojej rodzinie), w czasach komuny, w których paradoksalnie ludzie byli weselsi, mniej zblazowani, bardziej na siebie otwarci.

A teraz?

Człowiek strasznie oddalił się od człowieka, za frienda ma kasę, której tępym niewolnikiem w ostatnim dwudziestoleciu się stał, zmieniły się priorytety, rzadko kto urządza imieniny czy urodziny, czemu? Szkoda kasy...
Internet zajął miejsce najbliższego przyjaciela.
Ludzie w nim poznani to prawie rodzina, ta właściwa zeszła na drugi plan albo odpłynęła w niebyt, jako że i w tej materii zmieniło się wszystko.
Spotkania rodzinne bywają sztuczne, nieszczere, w oparach udawanej serdeczności, z myślą, by jak najszybciej być już w domu i opuścić miejsce skażone emocjonalną pustką.

Człowiek odgradza się od bliźniego mentalnie i fizycznie, nie stać go nawet na życzenia świąteczne, na telefon w dniu urodzin, na zwykłe zagajenie na ulicy:"co słychać, stary?"
To znaki czasu.
Czasu, którego nie da się już cofnąć.
Za daleko to wszystko zaszło...
Można żyć tylko wspomnieniami i nadal bezwiednie patrzeć na ludzi, którzy kiedyś byli nam bliscy, lecz gdzieś po drodze, w morzu ludzkich spraw, nasze drogi się rozeszły.

Strach pomyśleć, co będzie za 50 lat...

Drobiażdżki, aczkolwiek ważne:




sam nie wiedział, skąd tu się wziął

liczebniki słownie

była to jedyna żywa istota, dzieląca z nim ziemię

się, tak

tu przecinek zbędny


Bardzo miła i sympatyczna opowiastka.
Napisana przewiewnym, lekkim językiem, w stylu od razu zachęcającym do lektury.
Umiesz zgrabnie konstruować akcję, wprowadzać kolejne jej elementy, barwnych i nietuzinkowych bohaterów, którzy nawet jeśli przeżywają zwykłe rzeczy, to odbiorca ma wrażenie, że obcuje z prawdziwą klasyczną bajką, w której wszystko musi się dobrze skończyć.

Choć motyw "robinsona" jest w literaturze i filmie znany od dawna, Ty nadałaś mu zupełnie nowe brzmienie i przekaz - odwracając nieuchronny finał i pozostawiając rozbitka na wyspie, z jego własnej, nieprzymuszonej woli.
I tu warto zauważyć rzecz ważną, otóż można to rozumieć jak uogólnioną chęć ucieczki od cywilizacji, od całego jej koszmaru i tandety, zgiełku i brudu.
Iluż dziś ludzi ucieka z miasta na wieś, w dzicz, by tylko zachować odrobinę normalności.
Myślę, że Poniedzielnik tak czuł - zasmakowawszy innego życia nie chciał się go już puścić, wolał swoją wolność i niezależność, niż to, co miał przed laty.
I tu twoja miniatura nabiera wartości uniwersalnych, egzystencjalnych, nie jest już tylko fajnie opowiedzianą bajką.

Szkoda, że znów tak krótko...
Lubię twoje opowieści i styl pisarski.
Pisz, pisz, pisz, bo masz ku temu smykałkę

Drobiazgi:






prowadząca relację na żywo sprzed bramy


Tekst bardzo uniwersalny.
Można go przenieść na każdą płaszczyznę i jego przekaz będzie aktualny.
Bo iluż było już ludzi w historii świata, którzy go odmienili za sprawą własnej odwagi i uporu?
Lub szaleństwa...
Doskonale opisana historia, pełna dynamizmu, niebanalna, trzymająca w napięciu od a do z.
Nie ma tu miejsc nudnych, ani przegadanych.
Jest coś na kształt dokumentu, czystego przekazu o realnych wydarzeniach.
Umiesz bawić się słowem, Andre, i snujesz swoją opowieść bardzo lekko i zgrabnie - to jak włączyć kanał dokumentalny i obejrzeć porządnie skręcony program.
Jest wiarygodność, z którą ukazujesz postać Esperanzy, temu się wierzy, to ma mięsień.
Celnie dopasowane słownictwo, to też ważne w takich razach.
Jednym słowem byłem, widziałem i uczestniczyłem, bo dałeś to tak wiarygodnie, że można się na chwilę zapomnieć