Mam zwyczaj komentować tylko te utwory, które mi się podobają
Nie bawi mnie wytrząsanie się i maltretowanie słabych twórców, bo z góry wiem, że nic z nich nie wycisnę a pisać będą dalej tak jak pisali

Komentowanie ma być przyjemnością, a nie dołowaniem innych.
Dlatego wybieram te utwory, które uznam za wartościowe i udane.

Oczywiście, jeśli zauważę jakieś potknięcia, piętnuję je.

Wystawiłem już grubo ponad 8000 tysięcy komentów, i jak dotąd nikt nie narzekał

Uroczy wiersz, AnDob, pełen pięknej liryki i słów, co są jak z bajki.
Ilekroć czytam takie utwory, uśmiecham się pod nosem, że są jeszcze na tej Ziemi wrażliwi twórcy, którzy widzą świat swoimi, magicznymi oczami

Tworzysz z pozoru zwyczajne obrazy, lecz nie, one są pełne magii, takiej jaką przynosi świt i wieczór, kiedy świat się na chwilę zmieni i cieszy oko swoim przepychem.

Wiersz bardzo dojrzały, nietuzinkowy, niezwykły...
Z gatunku takich, do których się z przyjemnością wraca.
Ja będę

Mam nadzieję, że ujrzę Cię jeszcze nie raz pod moimi miłosnymi miniaturami

Pozdrawiam Czesławie!

Czesławie, bardzo dziękuję za pamięć i dobre słowo.
Dla mnie to coś znaczy.

I znów mam obraz onirycznego kochania.
Spaść można w miłość z każdej wysokości.
I to spadanie może okazać się przyjemniejsze niż samo spełnienie.
Ocieplona poczujesz się jak bohaterka baśni.
A strome wzgórze może okazać się drogą tam, gdzie chodzą zakochani

Ciekawy wiersz w poszukiwaniu sensu życia.
Metafory spokojne, wiarygodne, nie karkołomne potworki, które odstręczają od lektury wiersza.
U Ciebie tego nie ma.
Jest stonowany utwór, który dobrze się czyta.
Lecz cóż takiego chciał bohater?
Cóż takiego chciał wycisnąć z życia?
Szedł różnymi drogami, ale czy one prowadziły do celu?
Zadajesz sporo pytań.
Każdy z czytających musi sam sobie odpowiedzieć...

Przyjemny szorcik, z treścią i mający konkretny przekaz.
Lubię krótkie formy, a Twoja przypadła mi do gustu bo dobrze napisana i o czymś

Bo wybaczać trzeba tym, którzy nie wiedzą, co czynią
Jak w Twojej miniaturze, Jaago, gdzie mamy prymitywa, który lży kobietę na ulicy.
Coś okropnego!
Ale takich też Matka Ziemia nosić musi...

Ja dostrzegam tu coś więcej: przemianę z szoku w określoną postawę względem nienawistnego typa.
Postrzega go w jak najgorszej postaci, czyli nie jest taka bezbronna.

I na koniec chciałbym powiedzieć, że Twoja mini ma wymiar uniwersalny, choć to krótki szorcik.
Nie warto mścić się na wrogach, bo męczy się tylko mściciel.
Warto olać wszystko i iść smacznie spać

Jarku, gorzkie są Twoje refleksje, pełne niespełnienia i pustki...
Wiersz jest smutny i nietchnący dobrej nadziei.
Wręcz przeciwnie, opowiada o bólu.
O wspomnieniach rzeczy, które mogły zaistnieć.
Ale inne było życzenie Losu - on wybrał ciernistą drogę...

Nawet echo w lesie nie odpowiada.
To naprawdę smutne.

Trafny wiersz o rozmijaniu się człowieka z człowiekiem.

Na pewno przycupną na trochę, skoro wbiegasz ciepłą rzeczką
Motyle są piękne i dlatego zawsze podziwiałem ich piękno, barwy, układ skrzydeł.
A czy przycupną, myślę, że tak, bo blisko im do człowieka.

On nie może być inny jak tylko łagodny
Wszak kobieta tylko z takim może się związać.
Drzewka mandarynki... sama radość.
Każde szczęśliwe mrugnięcie niesie ze sobą szczęście.

Całuj, to taka piękna gra

Przepiękny wiersz, Iwonko, taki, jaki tylko Ty potrafisz napisać
Malowniczy i plastyczny, barwny i bardzo ciepły w odbiorze.
Cudeńko!
Twój styl rozpoznałbym na końcu świata

Piszesz tak barwnie i od serducha, że coś chwyta z gardziel.

Ja jak zwykle odchodzę kontent, że mogłem pobyć w Tobą przez chwilę

Dziękuję, Jaago, za ten piękny koment, i jeśli poruszyłem Twoje serce, tom rad
Bardzo mi miło czytać Twoje słowa i wiedzieć, że utwór działa.
To dla mnie bardzo ważne.

Pozdrawiam serdecznie

Jestem pełen podziwu za ten intymny, głęboki wiersz, Jaago.
Dziś nie każdy ma odwagę opowiadać się po stronie Wiary, a Ty nie miałaś z tym najmniejszego problemu - jestem pod ogromnym wrażeniem.
Zwłaszcza że były już wiersze religijne na portalu, ale żaden nie umywa się do Twojego.
Piszesz od serca, to, co w nim masz, a masz tam Boga.
Bo jak kiedyś napisał Wieszcz:"Bóg narodził się w żłobie, biada, jeśli nie narodzi się w Tobie..."
A moją życiową maksymą jest fragment pieśni:"Jezu ufam Tobie, choćby wątpił świat..."
Bez Boga ani do proga, tylko tak można przeżyć życie godnie i pięknie.
Dziękuję za ten wspaniały utwór.

Jaaga, piszesz w taki sposób jaki lubię - krótkimi slajdami, migawkami, ulotnymi refleksjami.
Czasem mniej znaczy więcej i u Ciebie to widać jak na dłoni.

Smutny to wiersz...
Zabrakło w nim światła, zastąpił go mrok przemijania, gaśnięcia.
Czarne stokrotki są zaiste upiorne.

Mnie interesuje, kim był bohater i dlaczego musiał odejść.
Może jakieś dopowiedzenie?

Fajnie piszesz, oszczędnie, hermetycznie, bez lania wody.

Wiersz oceniam wysoko

Droga ku jasności czysta i przejrzysta.
Piszesz bardzo czytelnie.
Nie wiem jak to odebrać.
Bo to wchodzi w ciało i tam kwitnie.
I znów mamy bliskość i kochanie.
A co za tym idzie pisanie czyste i pozbawione kwasu.
Wyszło taj jak powinno.
Bo o miłości trza pisać z zaczajki.