Witaj Mike, bardzo cieszę się, że napisałeś o tym, o czym ja nie zawsze mam odwagę opowiadać. Co prawda nigdy nie byłam na pograniczu życia i śmierci, ale przydarzyło mi się coś, dzięki czemu powróciłam do Boga po wielu latach i, choć to było jak uderzenie gromu, to czułam to, co ten bohater. Zatopienie w czymś nieziemskim, niesamowitym, przed oczami przeleciało mi całe życie i byłam nim przerażona, choć nie było pokazane w sposób agresywny, a za chwilę wybuch niesamowitej rozkoszy, zatopiłam się w czymś, czego nie potrafię nazwać inaczej niż Bożą miłością, czas się zatrzymał i zrozumiałam, że to, czego szukałam całe życie jest w Nim. I może to inne przeżycie niż to, co przeszedł Twój bohater, ale też zmieniło mnie całą. Jest tęsknota za tym innym życiem, tym prawdziwym, a to tu, to tylko wędrówka.. Uwielbiam opowieści ludzi, którzy Tam już byli, to napawa tak ogromną nadzieją i fakt, śmierć już nie przeraża. Tak jak Ty uważam, że jej nie ma. Dostałam drugą szansę jeszcze za życia. Nie potrafię patrzeć w czarno białych barwach. Wszystko jest wielowymiarowe, ale opowiadać o tym nie potrafię. Już samo to, że nie istnieje dla mnie coś takiego jak "bezsensu", we wszystkim go widzę

Dziękuje Ci za to opowiadanie, tak jak reszta Twoich opowieści, weszła w zakamarki serca. Dostrzegasz dużo więcej i potrafisz o tym pisać, a właśnie takich opowiadań szukam. Takich, które wniosą coś w moje życie. Dziękuje

Witaj kg, czytałam to opowiadanie kilka razy i dręczy mnie pytanie czy to kpina, czy Ty tak serio? tak, tak jestem katoliczką. I zastanawiam się czy to przypadek, że za każdym razem jak tu wchodzę to trafiam na jakiś tekst o Bogu, który ugodzi mnie mocno w serce. Dla Ciebie jako pisarza to dobrze, że wzbudza emocje i człowiek o nim myśli, bo właśnie było tak w moim przypadku Jak dla mnie opisałeś w dość piękny, i być może tym bardziej przerażający sposób, grzech przeciwko Duchowi Świętemu- grzeszyć zuchwale w nadziei miłosierdzia Bożego.

Jednak chylę czoło dla Twojego opowiadania. Dawno przeczytany tekst nie wzbudził we mnie tylu emocji naraz, od zaciekawienia i jakiejś radości, poprzez pogardę, złość, ostatecznie do cichego smutku w sercu kochającym Boga.

Pozdrawiam serdecznie.

Uwielbiam takie opowiadania. I nie uważam, że nie jest realistyczne, sama jestem przykładem takiego wyjścia z piekła. Nauczyłam się, że dopóki człowiek żyje- jest nadzieja i nie można nikogo skreślać, choćby on sam już się pogrzebał. I do mnie ktoś wyciągnął dłoń. Należy tylko pamiętać, że od tych pogubionych zależy czy uchwycą i pozwolą podźwignąć się na nogi. Wojtek tak zrobił A miłość? No cóż, podtrzymuje w pionie, kiedy człowiek się chwieje
Pozdrawiam cieplutko.

Bardzo mi się podobało Skull, przyjemnie i lekko się czyta, ciekawa historia. Wybacz pytanie, jestem po pracy i trochę ciężko rozumuje Czy dobrze zrozumiałam, że tytułowy cud to to, że bohaterka poczuła się tak jak dawniej po niedzielnych mszach, w obecności narkomana? Tak odebrałam końcówkę, która z resztą chwyciła mnie za serce

Witaj Mike, już od jakiegoś czasu czytam Twoje teksty, tak jak większości użytkowników. Jestem raczej milczkiem, ale jak mnie coś poruszy, to muszę się odezwać To, co napiszę odkrywcze nie będzie, bo już dużo zostało powiedziane. Jestem fanką Twojego stylu, to raz. Dwa, ta miniaturka na długo pozostanie w moim sercu, pewnie dlatego, że przedstawiona historia jest mi dobrze znana i nawet uroniłam łezkę. Wierzę w to, co napisałeś, że ludzie zmieniają się i nawet najbardziej porąbane relacje, mogą zamienić się w coś dobrego.
Postawa głównego bohatera jest godna podziwu, na prawdę trzeba wyzbyć się egoizmu, żeby zrezygnować z czegoś dla siebie ważnego dla szczęścia tej drugiej osoby. To właśnie jest miłość i Ty w piękny, realny sposób to przedstawiłeś. Podobno nie ma miłości bez cierpienia, to już jest wpisane w nasze życie.
Pozdrawiam, Rzynka.

Lubię obyczajówki, dlatego chętnie przeczytałam Twoją miniaturkę. Dla mnie jest po prostu smutna. Podoba mi się to, że mogę podumać trochę nad bohaterką, np co czuję zdając sobie sprawę z tego, że zachowała się jak znienawidzona kochanka jej ojca? Czy potrafiłaby dla dobra jego rodziny odejść? Czy nie ma wyrzutów sumienia?
Takie pytania rodzą się w mojej głowie pewnie dlatego, że wyznaję zasadę "nie czyń drugiemu, co tobie niemiłe". Ładnie opowiedziane, subtelnie. Mnie skłoniło do refleksji nad rodziną i przenoszeniem swoich zranień na innych. Bohaterka budzi mieszane uczucia co do swojej osoby. Ale narodziła się też w serduchu nadzieja, że jak się zastanawia, to niekoniecznie jest zimną suką, zdaję się nawet, że jest trochę smutna
Pozdrawiam cieplutko w te zimne, jesienne dni.

Ania, jak każdy, pragnęła tylko akceptacji. Cechy jakie jej dałam, tylko w tym przeszkadzały, bo wiadomo, że życie to dżungla do szkoły, co prawda dawno już nie chodzę, ale często zdarza się taka czarna owca w stadzie. Ach, no i kluczem wyśmiewania się z dziewczynki w zasadzie nie była wiara
Ona w ten sposób stanęła na przeciwko swoich lęków i obaw, a bała się zrobienia z siebie pośmiewiska, skoro i tak została odrzucona, to uważała że może być jeszcze gorzej Wyznanie pomogło jej otworzyć się, przezwyciężyć jakąś barierę, którą w sobie miała czując się gorszą od reszty.
W sumie kiepsko to przedstawiłam, pośpiech na prawdę nie jest wskazany, ale Twój komentarz bardzo mi pomógł. Z tego opowiadanka wyszło " domyśl się, co autor miał na myśli" (wczesniej wcisnęłam "pomógł" nie znając całej wypowiedzi, ale wcisnę jeszcze raz
dziękuje i pozdrawiam

Raysham, czy Twój komentarz zakończył się na "więc" ? bo mi urwało chyba i nie za bardzo wiem jak się do niego odnieść :-)

Witaj Niczyja, to pierwszy tekst, który odwaze się skomentować :-) niby jest prosty, ale jak zaczęłas opisywać Tysiacletnia moje serce zabiło szybciej, poczułam jej ciężki smutek, który wypełnił cały bar przycmiewajac resztę smutnych kandydatów, choć budzili moje współczucie. To ja tam siedziałam i nagle ja zobaczyłam, poczułam jej cierpienie. Właśnie taki nie oczywisty, ale wyczuwalny smutek jest najgorszy.
Pozdrawiam :-) (piszę z telefonu, więc przepraszam za błędy i trochę chaotyczny wpis )

Bardzo dziękuje za komentarze.
Jolu, masz trochę racji. Opowiadanie było pisane w nocy po modlitwie, kiedy właśnie staje się taką dziewczynką, co widocznie odbiło się na tekście. Dodam, że sporo w tym opowiadaniu jest z własnego doświadczenia Wrzuciłam dość szybko, żeby nie rozmyślić się. Pierwsze koty za płoty Nad interpunkcją popracuje

Niczyja, znam sporo takich ludzi i czasem odwaga jest na prawdę potrzebna, żeby przyznać się do wiary, a momentami reakcje są porażające i człowiek na prawdę czuję się jak z innej planety