Witajcie.
Od razu może powiem, skąd się wziął pomysł. Czytałam wiersz Stachury "List do pozostałych", i mój tekst miał być refleksją, a nie rozgoryczeniem( jak napisał Ołowiany). Czytając Stachurę, pomijając fakt samej interpretacji, zainteresowała mnie moment powstawania. Sama forma utworu mnie zaintrygowała.

Brigante - zdaję sobie sprawę, że tekst kuleje pod względem warsztatowym, ale cieszy mnie, że choć raz uwagę przyciągnął sam sens. A czy to jest rada...?Raczej apel o nie wyrzekanie się siebie dla innych. Można być sobą i pisać po swojemu

Sebastian Steranka - masz rację, nie musi się wykluczać, ale w większości utworów jakie ostatnio czytałam, właśnie warsztat potrafił zabić nawet najlepszy pomysł. Rozumiem, bawić się słowami, całą formą, ale bez przesady.


Właśnie. Gdy poprawiałam tekst i czytałam go po raz któryś, sens wydawał mi się oczywisty, ale Twoje spostrzeżenie na temat pisania z własnymi oczekiwaniami a prostytucją dla kogoś, zmieniło trochę moje postrzeganie tego tekstu. Rozumiem, że każdy widzi to na swój sposób, każde słowo może mieć dla niego inne znaczenie niż dla mnie
Święte słowa, dlatego właśnie z tym mam problem. Czytając niektóre komentarze pod utworami na PP i innych portalach, zauważyłam pewną tendencję. Autorzy komentujący inne utwory zapominają o czymś takim, jak wizja autora. Wiem, że chcą pomóc itd, ale czasami warto pamiętać o tym, że nie każdy widzi i myśli tak samo jak autor.

pablovsky - niektórzy ładują się słońcem, niektórzy księżycem

Święte słowa.

zajacanka - chyba każdy tak miał, z tym kasowaniem...

Dlatego najlepiej, jak napisze się tekst w emocjach, odczekać trochę i wrócić do niego. A i tak wątpliwości pozostają. A dystans bywa potrzebny.

Olowiany Zolnierzyk - weny mi nie brak, nie muszę tego udowadniać wrzucając codziennie po tekście na PP.

Wiolin - nie pozostaje mi nic innego, jak się tylko z Tobą zgodzić. Każdy z wymienionych przez Ciebie autorów przeszedł długą i ciężką drogę. Ach, "Kot w pustym mieszkaniu", ciągle do tego wracam.

Ciężka sprawa, ale wykonalna. Nie każdemu się udaje, ale próbować można. Samo pisanie jest postrzeganiem w inny sposób codzienności. Z najmniejszej drobnostki można stworzyć coś wielkiego, wystarczy tylko chcieć.

Dokładnie.

Dziękuję za odwiedziny i pozdrawiam wszystkich

Pominęliście babcie i dziadków, ukrytych za jakimś żywopłotem obok przejścia. Poza tym, nie wiem, czy o tym wiecie, ale pieszy ma prawo przechodzić w odległości do 50 metrów od przejścia, bez łamania przepisów.
Do tematu na pewno dorzuciłabym jeszcze motocyklistów i małolatów na skuterach. Oni również myślą, że droga jest ich, a w razie jakiegoś wypadku wina spada na kierowców samochodów za "niedostateczne zachowanie ostrożności". Czasami warto pomyśleć, że samochód ma dwie martwe strony, i po prawej, i po lewej stronie samochodu.
Odnośnie samego pomysłu z zatrzymywaniem się przed przejściem za każdym razem... Wątpię, czy kierowcy zatrzymywali się na przejściach, kiedy śpieszą się do pracy. Kiedyś był pomysł z wybudowaniem kładek nad jezdnią, i pomysł umarł.
Najlepszym rozwiązaniem jest poprosić o odrobinę myślenia pieszych, i troszkę więcej ostrożności kierowców.
Bardzo porywający tekst i trafiony

zmień sobie na przecinek

powtórzenie. Może lepiej byłoby tak?
Mimowolnie zacisnąłem szczękę, prawa dłoń ścisnęła rękojeść szabli.

przecinek

na końcu raczej kropka, nieprawdaż?







zaczęłabym od następnej linijki wypowiedź strażnika.




No, to chyba tyle fajny klimat stworzyłaś, niemniej jest dość mroczny, smutny? Podoba się

Pozdrawiam, Sam

Witaj.
Naprawdę dobry tekst, akurat dotknął mnie dogłębnie ach, te przemiany. Tak to już z nimi bywa, że gdy coś przeżyjemy, to wtedy doceniamy powagę takich tekstów.
Napisałaś to lekko, uśmiech błądził co chwilę na mojej twarzy. Dziękuję za przywołanie wspomnień

Pozdrawiam ciepło, Sam

Witaj




zamknięte i przecinek przed "a"
No i też tytuł do poprawki

Niesamowity klimat. Wciąga od pierwszego słowa aż po ostatnie. Gdy zaczęłam czytać, czułam radość przy opisie rodziny, aż do połowy. Tam, nastąpiła zmiana. Niepokój. Na samym końcu smutek. Gdyby tylko mógł otworzyć drzwi...
Dalej za Nerą...stan odczuwania a stan bycia...

Pozdrawiam, Sam

Zajacanka - dziękuję pięknie interpunkcję i powtórzenia poprawię w wolnej chwili

Bernierdh - tekst powstał ze starego cyklu, który napisałam kawał czasu temu doszłam do wniosku, że trzeba go odkurzyć. Miałam problem z tytułem, dlatego wybrałam właśnie godzinę. Dziękuję za miłe słowa

pozdrawiam ciepło

Witaj Mike
Czytam Twoje wiersze, lecz, wybacz mi, nie trafiają one do mnie. Metafory, jakich używasz, w mojej ocenie, mam wrażenie, że już gdzieś je widziałam. Nie chcę umniejszać tu Twojego talentu, jednak patrząc na kolejne słowa Twych wierszy nie czuję drżenia serca, czy chociażby delikatnej gęsiej skórki.
Odnośnie samego wiersza... mnie nie porwał. Nie wiem, co chciałeś zawrzeć w tym wierszu, bo nawet intymnej namiastki nie odczuwam czytając te słowa.
Mam tylko nadzieję, że nie odbierzesz źle słów początkującej.
Pozdrawiam, Sam

Witaj


zjadłeś "k"
ogólnie, brakuje kilku przecinków, ale nie będę się w to zagłębiać. Opowiadanie płynnie się czyta, opowiadanie z humorem Paulina bardzo zemści, ale myślę, że o to właśnie chodziło.
Czyta się przyjemnie, ciekawa jestem kolejnej części
Pozdrawiam

Kocie...
Wracam co chwilę do tego tekstu, mam niejasne odczucia. Kocięciem czasem jesteś Ty, czasem jestem ja, czasem jest nim każdy. Zdarza się, że siedzi takie Kocie w mokrym od kropel pudełku i pojawia się ktoś, kto pyta czy idzie Kocie czy zostaje.
Poniekąd jestem w stanie wczuć się w to małe stworzonko. Ale czasem w narratorkę spodobał mi się klimat opowiadania,opisujący szarą rzeczywistość. Trafiłaś w sedno

Pozdrawiam

Dzień dobry
Doskonale rozumiem o co Ci chodzi połączenie miłości z muzyką, filmem czy chociażby obrazem, sprawia, że pamięć o osobach darzonych uczuciem, pozostaje z nami na zawsze. Każdy poszczególny wers, sekwencja dialogów w filmie sprawia, że przypominamy sobie o tych osobach, czasami ze śmiechem, czasami z łzą, czającą się gdzieś w kąciku oka... ale dzięki temu zostają z nami na dłużej
Utwór to "Nostalgia" Sungha Jung. Niesamowicie gra
Z pewnością wrócę jeszcze do Twojego tekstu, zmusza do refleksji

Pozdrawiam ciepło

Witaj
Powiem szczerze, że podobało mi się. Ciekawie prowadzony, te przeskoki między kolejnymi tytułami...bajka trochę znajoma sytuacja
Może to tylko moje odczucie i wpływ aktualnie słuchanego utworu, ale wydaje mi się, że czuję w Twoim utworze mieszaninę radości, żalu, tęsknoty. Podoba mi się sposób, w jaki wmieszałeś tam te uczucia. A końcówka... zaskakująca. Prawie świeczki w oczach.
Hm, Armageddon...

pozdrawiam

Druga część Prologu tez się poprawia i tak jest za każdym razem...nasuwa sie jakiś wątek, a to jeszcze go trochę zmienię, tu poprawię, tam zamienię. I tak cały czas

Witaj Bernierdh
Postanowiłam bazować na oryginalnych dialogach, ale jak zauważyłeś, część z nich odstaje prolog był pisany z pamięci, natomiast reszta (tak, jest tego więcej ) już w całości ma oryginalne dialogi
Samą grę przeszłam pięć razy, łotrzycą dwa razy, magiem i maginią i wojowniczką pierwszą część oczywiście też przeszłam urzekająca seria...
A odnośnie samego tekstu, postanowiłam dodać więcej emocji, żeby nie wyszedł z tego sam suchy, mierny tekst. Wtedy osoby, które nie wiedzą, czym jest DA II, mogły się z tym zaznajomić, poznać postacie od początku. Miałam nadzieję, że mi to wyszło.
Dalsza część oczywiście jest, aktualnie kończę pisać akt I. Przyznam się,że momentami, gdyby nie pomoc Nery, to przestałabym to pisać. A tak to, molestowała mnie "kiedy dalsza część?", i tak się rozwinęło
Pozdrawiam serdecznie, Bernierdh

Witam wciągające opowiadanie, choć według mnie trochę krótkie. Przypadły mi do gustu opisy przyrody, stanu postaci. Ładnie, plastycznie napisane
Kiedy będzie więcej?

Pozdrawiam