Uściski!

Bardzo przyjemne te kolorowe bajeczki, więc redakcja również przyjemna.

Pisaniem kolejnych bajek?

Tego typu wiersze zawsze gdzieś tam wiją sobie we mnie gniazdo, bo są bolesne i trudno przejść obojętnie. Ładnie (choć to słowo wydaje się tutaj nie na miejscu) nakreśliłaś obrazy, dodałaś "pikanterii" metaforą, więc wiesz działa...
I przy okazji odesłał mnie do "Domów" Zoli, za co dziękuję. To bardzo działające na czytelnika, gdy Poetki dyskutują, gdy jedna jest inspiracją dla drugiej, kiedy pewien motyw możemy dzięki temu obejrzeć z różnych perspektyw.
Zarzucasz tam Zoli brak liryczności, choć liryka różne ma twarze. Ale ja nie o tym chciałam - bo wiesz, allasko, poprzez te nawiązania do "Domów" pomyślałam, że Zola mogłaby Ci podpowiedzieć, jak "rozwersować" Twój wiersz, gdyż w pewnych momentach mam wrażenie, że mocniej by wybrzmiał dzięki innej wersyfikacji. Taka luźna myśl.
Tak czy owak - na pewno to ważny temat i Twoje słowa otwierają obrazy i emocje. Dramatyczne światy starszych ludzi krzyżujesz z poetyckim piórem, ze sferą metaforycznej wrażliwości. Podobnie jak Zola otwierasz drzwi na krzywdę ludzką, na wnętrze.

Posyłam uśmiechy księżycowe!
A.

No jakżeby inaczej.

Nie może inaczej być, skoro mowa o niebieskich migdałach.

Przerażają mnie takie obrazy. Chciałoby się, żeby były nieprawdziwe, a przecież... niestety.
Podrzuciłaś tu miniaturki - bardzo konkretne; przykłady, które określają rzeczywistość. Kończą się tak samo - śmiechem. Takie specyficzne żarty, na dnie których mlaszcze bagno.
A że allaska znalazła tu prozę, poszatkowaną - nie dziwne - wszak to proza życia (że tak banalnie podkreślę), w dotkliwych kawałkach.

Obietnica złożona matce - w tej skali przygnębiającej szarości - jednak jakiś prześwit.

Pozdrawiam księżycowo.

Ostateczna wersja korekty jeszcze nie nastąpiła.

Dzień dobry, Etorfie.

Drugą korektę robiłam ja, jednak w związku z tym, że tekstem zajmuje się od początku Zola (która przy wirtajkach robi baaardzo dużo), to ona prowadzi wszelakie rozmowy, by nie czynić zamieszania.

Niestety nie mamy wpływu na zainteresowanie Użytkowników tekstami, jednak skoro poleciła Panu portal Znajoma, to na pewno wie, dlaczego to zrobiła. PP zawsze był chyba najlepszym portalem dla początkujących i nie tylko. Dużo też zależy, przypuszczam, od tego, jak bardzo się jest aktywnym; często jest tak (a przynajmniej tak było kiedyś, dosyć dawno bowiem na PP nie zaglądałam), że ludzie komentują się nawzajem.

Pozdrawiam księżycowo.

Dziękuję i pozdrawiam z Księżycem.

Nalko droga, dziękuję w takim razie, że wróciłaś. A jeśli pamiętałaś tę bajeczkę, to jeszcze mi milej.

Pozdrawiam ciepło.

Bardzo dziękuję, Zolu.
Posyłam uśmiech.

Dziękuję za Twoją bajkę, Ten Śmiertelny.
I za wizytę w świecie szalonych (choć dosyć poukładanych w większości) zasad języka polskiego.

Ogromnie dziękuję, Wiolinowe Baśnie. Bardzo to przyjemne, gdy ktoś odgrzebuje czyjś tekst i w dodatku się podoba.

Pozdrawiam księżycowo.

Jestem, dziś lepiej z netem.
Zatem - pamięta, gdy wspominałaś o tym podczas rozmowy. Teraz historia przybrała się w wersy. Pozostanie słowem pisanym.
Zderzenia światów (pokoleń), ale nie tylko - bo też i zderzenia czasów tutaj pulsuje. Ładnie się to zahacza o siebie. Wiele mówi.
Wiesz, pierwszy wers brzmią jeszcze bardziej porażająco, gdy wyrwie się go z kontekstu całości, gdy tytuł umknie. Wówczas życie aktualne jawi się jako większy koszmar niż Oświęcim... Tak mi się skojarzyło, więc piszę.
Dosłowność podszyta jest refleksją i głębszym odczuciem. Przemawia.

Pozdrowionka w księżycu skąpane.


Aha:

Pomyślałabym tu o powtórzeniu butami/buty i ewentualnie o końcówkach. Coś w tym kierunku (podaję przykład tylko dlatego, żeby pokazać, o co mi chodzi, a Ty na pewno znajdziesz lepsze rozwiązanie)
Ściana płaczu, gabloty z włosami, obuwie,
szczotkido butów, zębów,zdjecia cieni,




tu proponuję zamiast średnika dwukropek

Adelko, już trzeci raz piszę komentarz i mi się wszystko rozłącza. Wpadnę później zatem. Może gdy tak krótko, to uda się dodać koment.
A "pomysł"na wiersz... znajomy, wiesz.