Owszem, bełkot może być wartościowy literacko, jeśli go odpowiednio zakorzenimy w narracji. Pijackie monologi mogą być świetnie napisane, żeby nie szukać daleko, to możesz zerknąć na tekst, który niedawno poleciłem. W tego typu tekstach można sobie pozwolić na bardzo wiele, od zgrabnych ciągów powtórzeń, celowych przejęzyczeń po surrealistyczne czy metafizyczne wstawki. Tutaj narracja powinna płynąć, nadmiar powinien się wylewać z każdym kolejnym akapitem.

Brakuje mi tutaj jakiegoś szerszego tła, kim jest podmiot, choćby zalążku informacji dotyczących narratora. Gdyby ta nadbudową się tutaj znalazła, to wtedy może nieco przychylniejszym okiem bym spojrzał na ten fragment, w tej formie tekst wygląda jak literacka wprawka, a nie dopracowana miniatura.

PS - widzę, że usunąłeś kawałek poprzedniego komentarza, ale postanowiłem zostawić moją odpowiedź, może coś z tego wyłuskasz dla siebie.

Bez spacji.



Bez spacji, otwierający cudzysłów trzeba zamienić na dolny.



Niepotrzebny przecinek.

Cóż, widzę że na Portalu mamy ostatnio wylew literatury alkoholowej. Tutaj niestety, oprócz bełkotu, większej wartości literackiej nie widać.

Kwas nie ma działania autoimmunologicznego, błąd logiczny.

Dla mnie tekst jest o niczym, nic się tu ze sobą nie łączy, kompozycja jest rwana; poszczególne obrazy są oddzielne, nie łączą się w spójny obraz ilustracji wspomnianego w tytule wstydu. Może czytelnicy z bardziej wysublimowaną wrażliwością go docenią? W każdym razie – ja jestem na nie.

Przygnębiający tekst, kojarzy mi się trochę z tym, co sam swego czasu napisałem, czyli moim debiutem prozatorskim pt.: "I tak dalej" – tam też głównym bohaterem był alkoholik plus do tego narkoman.

Świetnie pokazałeś alkoholowe sprzeczności, czyli z jednej strony chęć ucieczki od wszystkiego, z drugiej – porażającą samotność, którą pogłębia każdy kieliszek, a z trzeciej – fałszywą, bardzo ulotną pewność siebie.

Podobno alkoholowe zamroczenie jest stanem bliskim do snu, przynajmniej z biologicznego punktu widzenia. Być może dlatego to specyficzne zawieszenie pomiędzy światami wydaje się dla wielu tak bardzo atrakcyjne literacko, nie wspominając już oczywiście o osobach uzależnionych. Tekst napisany sprawnie, większych błędów nie znalazłem, gdzieniegdzie, szczególnie pod koniec, trochę pogubiła się interpunkcja:

Historia zdecydowanie ma potencjał, warto się do niej przyłożyć.

Brak spacji po przecinku.



W sensie Chrzestnym?


Brak spacji.


Tutaj też brak spacji.



A tutaj z jakiej paki niedziela z wielkiej litery?



Znowu brak spacji po kropce...




jw.



jw.

Potencjał może i jest, ale tekst wymaga dopracowania. Narracja za bardzo skacze z wątku na wątek, trudno mi było popłynąć z tą historią dalej. Wypadałby też wprowadzić klasyczne elementy dialogowe, żeby nieco ożywić akcję. No i te drobne błędy spacjowe to trochę wstyd popełniać, pierwszy lepszy edytor tekstu to podkreśla.

Owszem, moje oceny zawsze są subiektywne. Innych nie dostaniesz – obiektywizm to mit.

Ort, sytuacją.


Liczebniki lepiej zapisywać słownie.



A tutaj co to za przecinek zawieszony w przestrzeni?


Pomiędzy myślnikiem a fragmentem dialogu powinna być spacja.



Brakuje przecinka lub pauzy.



Tutaj też, albo pauza, albo przecinek.



Wzrok sunie? Nie brzmi to najlepiej.

To tylko początek poprawek. Tekst do gruntownej szlifierki. Błędy interpunkcyjne i ślamazarność budowanej akcji skutecznie mnie zniechęciły do dalszej lektury. Opisujesz za dużo banalnych czynności, które są nużące i zaburzają rytm.

Spróbuj przeczytać tekst na głos – wyłapiesz wtedy na pewno sporą ilość błędów i braki w przecinkach.

@stawitzky - jak lubisz szczególiki, to koniecznie przeczytaj "Rzeczy" Georgesa Pereca, jeśli jeszcze tego nie czytałeś. To jedna z niewielu książek, która w całości poświęcona jest właśnie rzeczom. Może Cię do czegoś zainspiruje.

Wszystko byłoby w porządku, gdyby nie to zakończenie ze snem. Narracja jest całkiem zgrabnie zbudowana, opis mieściny starannie odmalowany, ale dowcip z wywrotką i obudzeniem się wywołuje niesmak. Na Twoim miejscu skupiłbym się na deserze i popracował nad zakończeniem.

Bardzo dobrze Cię tu widzieć, Sabino! Również dziękujemy jeszcze raz za poświęcony czas.

Gorzko, momentami zabawnie, a potem znowu gorzko. Podobało mi się skupienie na rzeczach; biurkach pisarzy, kredensie etc., przez co tekst nie jest tylko bajaniem pijaka o odwyku. Czyta się bardzo dobrze, lubię takie klimaty. Czekam na drugi krok tego bohatera.

Wiersz skojrzaył mi się z tym obrazkiem: proszę nie rzucać p(o)etów. Wdzięcznie zgrany motyw uzależnień z pisaniem i wyobrażeniem poety jako takiego. Bdb.

Podoba mi się. Udało Ci się mocno oklepany temat ugryźć od ciekawej, paranaukowej strony. Aż się prosi, żeby ten obrazek rozwinąć i nadać mu trzy, a może cztery wymiary.

A tutaj zabrakło tylko ogonka:

Proszę uzupełnić pusty tekst, który tutaj był – w przeciwnym wypadku zostanie usunięty z Portalu.