Rozdział I

Pierwsza lekcja, druga, trzecia, czwarta, piąta, szósta, ostatnia.
Pięć razy w tygodniu.

Doczekałam się. Dwa dni wolnego, te wspaniałe dwa dni, sobota i niedziela. Odpoczynek, chociaż chwilowy, zawsze się przydaje.
Jak co piątek wyszłam z dusznej sali od geografii, w której miałam ostatnią w tygodniu lekcję. Zeszłam po wielkich, reprezentacyjnych schodach, udając się prosto do szatni. Po drodze w roztargnieniu wpadłam na jakiegoś chłopaka. Mroczki stanęły mi przed oczami, ale zdążyłam wybąkać zdawkowe „przepraszam” i dojrzeć rudą miedzianą czuprynę poszkodowanego. „Jakiś trzecioklasista” pomyślałam, przemieszczając się w szybkim tempie ku drzwiom szatni. Zabranie kurtki i ubranie się zajęło mi niecałe trzy minuty. Jak zawsze wyposażyłam się w empetrójkę, będącą moją towarzyszką na spacerze ze szkoły do domu. Założyłam słuchawki i wyszłam, przepychając się przez tłum uczniów. Ominęłam koleżanki, żegnając je spontanicznym „cześć” i ruszyłam przed siebie. Rytm kroków ustosunkowałam do taktów piosenki.

„Dzisiaj miałem piękny sen
Naprawdę piękny sen
Wolności moja, śniłem, że
Wziąłem z tobą ślub”

Sięgnęłam do kieszeni i zaczęłam na oślep wybierać utwory, chcąc posłuchać czego innego. W ciszy poprzedzającej każdy z nich wyłapałam różne dźwięki: odgłosy samochodów przy skrzyżowaniu, fonię rozchlapywanej wody. Lecz większą uwagę zwróciłam na inny dźwięk. Kroki. I nie były to kroki zwykłego przechodnia, który właśnie skończył pracę i wracał do domu. Ktoś mnie szpiegował, wcale się z tym nie kryjąc. Zaczynałam iść szybciej, Ktoś szedł szybciej, zwalniałam, Ktoś robił to samo. Coraz bardziej się irytowałam, a mój cień chyba nie miał ochoty zmieniać swojej trasy. Zwiększyłam siłę dźwięku, aż uszy rozsadzały mi dźwięki „Hymnu 78”.

„Świat nie kończy się na ich słowach,
Nie kończy się na ich gestach”

Odetchnęłam z ulgą, zbliżając się do znajomych szarych bloków. Przyspieszyłam, jednocześnie zauważając, że Ktoś wciąż mnie śledzi. Skręciłam w stronę drzwi wejściowych do mojej klatki schodowej. Później… Nie wiem do końca co się później działo. Usłyszałam krzyk, huk, a potem jakieś silne dłonie pociągnęły mnie w dół, przez co obiłam sobie kolana i uderzyłam prawą kością policzkową o ziemię. Bolało! W dodatku nic nie widziałam i miałam problemy z oddychaniem, bo przyczyna tego zamieszania przyciskała mnie mocno do ziemi. Po chwili usłyszałam wycie psów i hałas otwieranego okna. Krzyk babci poznałam od razu:
- Co tu się wyprawia?! Diana wyłaź z tej kałuży, ale już! Znowu jakieś strzelaniny… - babcia zamknęła okno, uskarżając się na dzisiejszych młodocianych przestępców. I na jakieś strzelaniny.
Zaraz.
Jedną chwilę.
CO?!
„Nie, nie tutaj” myślałam gorączkowo. „Strzelanina w najbezpieczniejszej dzielnicy miasta? Niemożliwe.”
A jednak.
Kiedy „przygniatacz” wreszcie ze mnie zlazł, mogłam mu się dokładniej przyjrzeć. Na moment, ułamek sekundy, zaparło mi dech w piersiach. Stała przede mną osoba, którą potrąciłam w szkole. Tak, „trzecioklasista z miedzianą czupryną”. Wpatrywał się we mnie pytającym i lekko zaniepokojonym wzrokiem.
- Nic ci nie jest? – zapytał.
Na chwilę zapomniałam, jak mam na imię. Potrząsnęłam przecząco głową i popatrzyłam mu prosto w oczy. Były w najgłębszym i najciemniejszym odcieniu brązu, jaki w życiu widziałam.
Na moment odwróciłam uwagę od jego zdumiewających oczu i rozejrzałam się wokół. Jakieś dziesięć metrów ode mnie stało trzech starszych chłopaków, licealistów. Dwóch znałam z okolicy, trzeciego widziałam pierwszy raz w życiu. Właśnie on miał ręce złożone z tyłu i przytrzymywany był przez jednego z moich znajomych. Drugi z nich, Filip, stał obok, chowając coś do kieszeni.
Zobaczyłam TO.
Spluwa. Nie żartuję.
Zwyczajna spluwa, taka, co z niej strzelają w filmach.
A teraz takowa znalazła się przed moim domem.
I najprawdopodobniej została użyta.
Niesamowite.
Nadal przyglądałam się trzem chłopakom. Filip trzymał ręce w kieszeniach, a Marcin (pamiętam już, jak miał na imię) przytrzymywał tego trzeciego. Był on od nich niższy, ale bardziej krępy i umięśniony. Jednak przy wysokich piłkarzach (nawet wiem, że grają w miejscowym klubie!) wydawał się małych chuchrem. Filip szeptał mu coś do ucha, domyślałam się, że jakieś groźby, lecz tamten mało zwracał na niego uwagę. Od chwili, gdy podniosłam się z ziemi, ciągle się we mnie wpatrywał. Spojrzałam pytająco na mojego kolegę, Rudzielca. Wydawał się być lekko zdezorientowany i zmieszany.
- Co się tutaj właściwie wyrabia? – zapytałam.
Jego mina świadczyła, że jest jeszcze bardziej zakłopotany. Znów oszołomił mnie ten niesamowity kolor jego oczu. Kasztany. Jakby miał zamiast oczu kasztany. Odpowiedział cicho:
- Po prostu… Znalazłaś się w nieodpowiednim miejscu, o nieodpowiednim czasie. Zapomnij o tym.
„Zapomnij”? „ZAPOMNIJ”?!
Przepraszam bardzo. Co ten rudy Pan z kasztanowymi oczyma sobie wyobraża?!
Popatrzyłam na niego ze złością, skora wypytywać o szczegóły.
- Mam zapomnieć? Ot tak? – pstryknęłam palcami. – Tak łatwo nie pójdzie. Chcę wiedzieć, o co tu chodzi!
Jego twarz wykrzywił grymas zniecierpliwienia. Położył mi ręce na ramionach i powiedział:
- Słuchaj… - urwał, zakłopotany, jakby zapomniał, co ma powiedzieć. – Teraz niczego nie mogę ci wyjaśnić. Jeszcze nie dziś. Obiecuję, że jak dowiem się czegoś konkretnego, to ci to przekażę, dobrze?
Wciąż było mi mało.
- Ale kto…
Uciszył mnie jednym karcącym spojrzeniem. Naburmuszona, skrzyżowałam ręce na piersi i odparłam:
- No dobra. W poniedziałek, w szkole, dłużej nie wytrzymam.
Wyraźnie się rozluźnił. Wypuścił mnie z uścisku i rzekł:
- Wspaniale. Jesz obiady w stołówce?
Pokiwałam twierdząco głową. Uśmiechnął się.
- Świetnie. Piętnaście minut po dzwonku na przerwę bądź w Bocznej Sali, dobra?
Znów pokiwałam głową. Zdziwiłam się nieco, słysząc, że będzie czekał w Bocznej Sali. Z tego, co było mi wiadome, przesiadywała tam tylko elita naszej szkoły. Cichy głosik w mojej głowie szepnął: „przez chwilę poczujesz się sławna”. Uśmiechnęłam się z goryczą. Mój rozmówca kontynuował:
- Prosiłbym cię jeszcze, abyś w te dwa dni nigdzie nie wychodziła. Dla własnego bezpieczeństwa.
Phi. Akurat w ten weekend nie miałam żadnych planów, co do wyjść na zakupy.
- No to… muszę już iść – powiedziałam.
Rudzielec zamyślił się chwilę i odpowiedział:
- Tak, tak, idź do domu. Cześć.
- Cześć – odparłam, odwracając się i zmierzając w stronę wejścia na moją klatkę schodową.
- Ej, poczekaj! – usłyszałam. Odwróciłam się szybko i zobaczyłam, że mój kolega lekko się rumieni, podchodząc do mnie z wyciągniętą ręką.
- Nie przedstawiłem się. Damian jestem.
- A ja Diana – uśmiechając się uścisnęłam jego dłoń. Była ciepła, a palce miała szczupłe i twarde, jak u gitarzysty. Ostatni raz jego twarz rozjaśnił mały półuśmiech. W tej minie było coś dziwnego, jakby uczucie, którego chciał się jak najszybciej pozbyć. Bez zbędnych ceregieli odwróciłam się i pobiegłam do domu.
To był najdziwniejszy piątek w moim życiu.