Ojciec wędrował od wschodu do zachodu - podobno
na odzyskane, aby budować cegła w cegłę, pustak w pustak.
Wszystko zależało od stanu miejsca i zrozumienia chęci.
Siedział na ganku w białej koszuli, kiedy kazali rozmówić się

z przeszłością. Nadal boją się duchów. Ona wspinała się
na kraty w czapce niewidce. Smak dzieciństwa to potargane
włosy, huśtawka na leszczynie, miód na wargach,
choć wykrzywiała twarz po plasterkach cytryny - zawsze

leżały na dnie fusów, zawirowanych aluminiową łyżką.
Uczono rozumieć, że gryka się zieleni tam, gdzie płaczą
wierzby. Pamięta wysoko lepione gniazda, niskie loty
jaskółek, wiedziała - zbiera się na deszcz. Teraz powtarza:

Nauczyli mnie, że do innej krainy wiodą kręte
socjodróżki. Nie chwali dnia przed zachodem słońca.