niesamowite. pięknie to poszło.
krótkie i zostawia coś w środku.

Robi wrażenie ten kawałek. Krótko i zwięźle, ale rozkłada na łopatki.
Nawet nie mam się do czego przyczepić... Trudno.
Zostawiam najwyższą ocenę i idę dalej

ładne i mądre.

a odpowiadając na pytanie powyżej "dlaczego Michałek ma popsute zęby" odpowiem, że niepełnosprawni dość często mają popsute zęby, z różnych przyczyn:
- braki finansów,
- niechęć dentystów, a i niechęć samych rodziców aby przysparzać sobie problemów (wizyta u dentysty z niepełnosprawnym to nie bułka z masłem),
- stereotyp: "po co niepełnosprawnemu iść w ogóle do dentysty - i tak ma nierówno pod sufitem i nie wie o co chodzi"
- w końcu słabsze geny, a co za tym idzie słabsze np. serce, wątroba, wzrok, zęby (zależnie od rodzaju niepełnosprawności),
- ogólne problemy z higieną, przekładające się również na zęby (komuś z przykurczem dłoni ciężko prawidłowo wyszorować zęby),
- i wiele, wiele innych...

no to mi się wykład zrobił... ;-)))

W tak krótkiej formie powiedzieć tak wiele, to naprawdę osiągniecie artystyczne.

Nie no, znów ktoś coś o zwierzakach, to jakaś wakacyjna epidemia! Ale w tym przypadku to już mamy chyba do czynienia z inną chorobą: mistrzostwem w dziedzinie miniatur!!! I oby okazała się zaraźliwa
Najbardziej chyba spodobało mi się "rozciągał pyszczek w zabawną, trójkątną portmonetkę", ale nie wiem czy jest sens wyróżniać jedno zdanie, skoro najważniejsza myśl dostępna zaraz po przeczytaniu całości, a to przecież takie krótkie, że można czytać raz za razem.
Gratulacje!

Piękne.

Dzień dobry,

To może i ja się wypowiem. Nie wiem, ale najprawdopodobniej mnie zaćmiewa dzisiaj - nie potrafię znaleźć związku pomiędzy tytułem a treścią tekstu... Ponadto, trochę mi zajęło, zanim powiązałem ostatnie zdanie z treścią drugiego akapitu... Zapewne jest to wynik tymczasowego (jak wierzę) zaćmienia, choć do głowy wdziera się myśl, że może jednak pewne elementy nie zostały w tekście wystarczająco uwypuklone... Pozostawiam to do rozsądzenia innym oraz Autorce.

Jeżeli chodzi o formę, skreślona jest bardzo wdzięcznie i lekko i bardzo przyjemnie się czyta, szczególnie za drugim razem. Niemniej nie jest pozbawiona wg mnie pewnych drobnostek. Mianowicie:

1) "parapecie okna" - nie wiem, czy parapetem nazywa się cokolwiek innego poza elementem związanym z oknem. To "parapecie okna" jawi mi się jako tak zwany pleonazm i muszę powiedzieć, że w toku czytania (a jest to już na samym początku tekstu) zacząłem zastanawiać się gdzieś na bocznym torze, jak to jest z tym parapetem, co oderwało mnie nieco od treści opowiadania. Gdybyś chciała jeszcze nad tym tekstem pracować, polecam przyjrzenie się całemu zdaniu ("Siedział na parapecie okna i zza szyby przyglądał się światu.".

2) "gównami"... hmm... Jakże te "gównami" rozbraja estetycznie kreśloną atmosferę! Chciał nie chciał słowo "gówno" to jednak nadal kolokwializm, atrybut chamstwa i amerykańskich filmów. Proponowałbym nieco mniej rażące, choć wcale turpistyczne "odchody" [Tu na marginesie dodam, że kiedy krytykuję użycie wspomnianego słowa, to zapewne jest w tym spory udział mojej prywatnej, subiektywnej niechęci - ja zwyczajnie za tym słowem nie za bardzo przepadam.]

I uwaga numer 3, ostatnia: "Michałek - zawsze ubrany w białą koszulę, jasne spodnie i dużą nadwagę zakamuflowaną szelkami w biedronki (...)". Ubrany w nadwagę? Wprawdzie można to potraktować jako metaforę, ale cały tekst tak zwaną prozą poetycką raczej nie jest, zatem... [Ta uwaga może być z gatunku "czepliwych", szczerze mówiąc zauważyłem to dopiero przy drugim czytaniu.]

I to chyba tyle z mojej strony. Ogólnie mówiąc tekst mnie zatrzymał, zaciekawił i pomimo moich uwag uważam go za bardzo dobry.

Wszystko to moim zdaniem. Pozdrawiam,

Autyzm to choroba, która pozwala wznieść się na inne obszary doświadczeń. A geniusz ma zawsze w sobie coś z szaleńca lub idioty. Wybierając między bdb a świetne, dam świetne, bo mało tu tekstów, że tak powiem "głębszych".

Coś mi wybitnie w tym tekście nie pasuje i jest to coś co mnie odrzuca.
Odrzuca mnie Michałek, jako idiota.
Odrzuca mnie Michałek jako grubas z popsutymi zębami.
Odrzuca mnie sugestia, że on widzi coś, czego ja nie widzę.
Odrzuca mnie matka Michałka.
Odrzuca mnie kot, który wydaje mi się być z plastiku z tandetnie pomalowanymi oczyma.

Wszystko mnie odrzuca, wszystko jest makabryczne, brudne i "złe" (celowo cudzysłów). I dlatego daję świetne, bo mało tu tekstów, które by mnie tak sponiewierały.

Że tak powiem - porażające. Jest wszystko co być powinno i niczego nie ma nadmiarze. Kompletne. -świetne-

Nie czytam prozy, ale ta mnie zatrzymała.W takim maleństwie tyle powiedziane! Świetne!Pozdrawiam

Podoba mi się poetyckość tej prozy. Udało Ci się nie przegiąć z nią, jest w sam raz, da się przeczytać. Treść podoba mi się nie mniej. Wiesz, przed chwilą przeczytałem coś o kobiecie robiącej kupę na tors faceta... Na tym tle Twoja miniaturka lśni jak perła. Jedynie "ubrany w nadwagę" jest dla mnie przepoetyzowaniem, błędem. Bdb

zbyt proste. postacie mało wyraźne. narracja okej. trudno jednak powiedzieć, o czym właściwie jest ten tekst...

jeśli to ma być historia o niepełnosprawnym dziecku, to wybitnie zbyt powierzchownie potraktowany temat.

a co najgorsze, nic nie poczułem w trakcie lektury.

napisane po mistrzowsku

Zgadzam się, świetny. Oryginalnie ujęty temat, styl niby zwyczajny, ale subtelne metafory - rewelacyjne.

dziękuję za odwiedziny. cieszę się bardzo, że tekst się podobał. pozdrawiam

Bo dla niech to byl tylko kot.
Warkcze, musze sie na czymś oprzeć. na razie ćwiczę technikę i boję się, że dłuższa forma zabije moc tekstu:0
dziękuję za bytność

Tekst jest znośny, bo krótki.
Przesłanie OK.
Ale ostatnie zdanie jest zbyt trywialne w stosunku do ambitnej interpretacji i psuje efekt finalny.

Ała... Bolało. Autentyczność tekstu i przekazywanych przezeń prawd. Bo istotnie nie dostrzegamy w tym świecie już zbyt wiele. Np. takiego Kota (z "Alicją w Krainie Czarów" mi się skojarzył). Tekst porusza coś w głębi. Ode mnie "świetnie".

Dogłębnie poruszają mnie takie wycinki rzeczywistości, chwytają za serce i wgryzają się w pamięć. Matka anioł stróż i kot przyjaciel - dwie constans w życiu "idioty". Tak to już jest na tym nędznym świecie, że w takich przypadkach odnaleźć się potrafią tylko najbliżsi, którzy kochają bezwarunkowo i zwierzęta, dla których najważniejsze jest serce człowieka- one nie zwracają uwagi na nasze ułomności, biorą nas takimi jakimi jesteśmy. Rozumiem też, dlaczego u Ciebie występuje kot - koty są magicznymi stworzeniami.
Długo czekałam z napisaniem komentarza, aby móc choć trochę odciąć się emocjonalnie od słów, które z początku wodospadem zalały mi tok myślenia.
Spróbuję oddać te wrażenia cytatem ze zbieżnego opowiadania Как ангел (Niczym anioł) mojej niekwestionowanej guru "literatury kobiecej" Ludmiły Pietruszewskiej:
Kroczy na przekór całej ludzkości, swobodna i wolna, zacietrzewiona, uboga w duchu, o których powiedziano przecież, że do nich należeć będzie królestwo niebieskie, ale gdzie – gdzieś tam, gdzieś tam, jak śpiewa się w pewnej psychodelicznej piosence, a tymczasem jej życia strzeże jej anioł stróż, matka, odrywając jej od bułki ogromne kawałki, lecz Angelina wciąż żąda – daj, daj, daj; i matka stara się, żeby nikt nie skrzywdził, nie zabił jej córki-anioła, żeby ta córka nie zabiła jej anioła-męża, przykutego do łóżka. Wszyscy jesteśmy niewinni, lecz ja będę biegać z nią dopóki nie zdechnę do reszty, przecież to świeże powietrze i ruch - rozmyśla matka-anioł. Moja matula dożyła do dziewięćdziesięciu trzech.
Łudzi się – wstyd się przyznać, - że jakimś cudem wszyscy umrą jednocześnie.
Tłumaczenie może trochę nieporadne, bo moje. Tu link do oryginału http://www.e-reading.org.ua/chapter.php/.../Petrushevskaya_-_Most_Vaterloo_%28sbornik%29.html