Igor usiadł na piasku, Coza zajęła jego kolana:
- Cóż, jako kobieta mam krótszą cewkę moczową, więc łatwiej mogę ulec zapaleniu pęcherza...
Zaśmiali się, a potem patrzyli na zachodzące słońce. Coza powiedziała cicho:
- Popatrz, jak pięknie...
Wzruszył ramionami:
- E, słońce, jak słońce... - Doprowadził ją tym do śmiechu. Zaczął całować po twarzy, wreszcie wstał:
- Chodź do wody...
Pokręciła głową:
- Nie umiem pływać, przecież wiesz, na dodatek jest ciemno...
Nie przestawał namawiać:
- Ale ja pływam dobrze. Chodź... Nie pójdziemy daleko...
Oj, widziała, jak pływa. Lubiła się przyglądać, jak szalał w wodzie z jej dziećmi. W końcu uległa, zostawili buty na brzegu i weszli do jeziora. Woda była ciepła, mimo iż był to koniec września. Igor trzymał mocno jej dłoń i to sprawiało, że czuła się zupełnie bezpieczna. Kiedy zanurzyli się do pasa, mężczyzna ściągnął koszulkę i spodnie, i podał jej, mówiąc:
- Trzymaj. Tylko nie upuść! Ja się trochę przepłynę...
W blasku wschodzącego księżyca obserwowała, jak jego głowa oddala się coraz bardziej. Powiał zimny wiatr, przez co poczuła, że wolałaby, że Igor wrócił i ukrył ją w swoich ramionach, ale nie odważyła się wrócić na brzeg, bo w wodzie przynajmniej do pasa nie czuła chłodu.

Wrócił, gdy jej ręce zaczynały drętwieć. Objął ją:
- Przepraszam... Nie pomyślałem, że zmarzniesz.
Szepnęła:
- Po prostu mnie rozgrzej.
Posłał jej jedno łobuzerskie spojrzenie i zanurzył się pod wodę. Tego się nie spodziewała, pisnęła i zachwiała się. Podtrzymał ją, obejmując jej biodra. Wynurzył się i otrzepał. Wtuliła się w jego ramiona:
- Co ty kombinujesz? -
Szepnął:
- Nic złego.
Powoli podciągał dół jej sukienki, a potem znowu się zanurzył. Dotknął dłońmi jej pośladków, przygotowany na to, że znowu wykona jakiś nieprzewidziany skok, ale stała twardo, chociaż czuła, że coraz bardziej miękną jej nogi, im dłużej tarł twarzą o jej uda. Zaciskała je tym mocniej. Wynurzył się znowu, gdy zabrakło mu powietrza:
- Tak bardzo się boisz wody?
Objęła go w pasie, tuląc twarz do mokrych włosów na jego klacie:
- Igor, ja się przewrócę zaraz przez ciebie...
Roześmiał się i delikatnie rozchylił dłonią jej uda:
- Nie bój się. Przecież cię złapię...
Zanurzył się i zaczął muskać językiem i palcami jej brzuch i podbrzusze. Zrobiło jej się ciepło, całe ciało powoli się odprężało i rozluźniało, aż nagle poczuła, jak bardzo chce go mieć w sobie. Ściągnęła z siebie sukienkę i rzuciła ją na fale razem z ubraniami Igora. Mężczyzna wynurzył się:
- Mmmm... Coraz lepiej, kochanie.
Podskoczyła i objęła udami jego biodra. Od razu zrozumiał, czego chce.

W swojej młodości miewała takie fantazje. Teraz, dochodząc, miała wrażenie, że to, co ją najlepsze w życiu spotkało, to właśnie ten facet, który pojawił się w momencie, gdy powinna już poważnieć i szykować się do roli babci. Kiedy rozluźnił mięśnie, wpadli do wody obydwoje. Zachłysnęła się wodą, ale chwycił ją, zaśmiał się z przerażenia w jej oczach i doholował ją do brzegu. Tam czekały na nich ich ubrania, Coza pokręciła głową ze zdumieniem nad własną nieodpowiedzialnością: "A co by było, gdyby prąd ciągnął w drugą stronę? Wracalibyście sobie na golasa do dzieci? Bomba!" Oczyścili ubrania z piasku i roślin, klnąc na siebie nawzajem, że nie pomyśleli logicznie i nie weszli do wody, zostawiając ubrania na brzegu.

Igor zaimprowizował małe ognisko, które dało im trochę ciepła, ale w końcu poddali się i wrócili do obozu. Dzieci siedziały przy ognisku. Coza poczuła się głupio. Domyślała się, jak musi wyglądać w ich oczach w mokrej, prawie przezroczystej sukience: "Miss Mokrego Podkoszulka... Dwadzieścia Lat Później.", śmiała się i ten wewnętrzny śmiech dojrzał w jej oczach Igor, kiedy weszli do namiotu, spytał:
- Co cię tak rozśmieszyło?
Opowiedziała mu o swoim samokrytycyzmie, a on roześmiał się razem z nią. Słysząc ich, Bartek westchnął:
- Znowu się zaczyna!
Malina nie zrozumiała:
- Co?
Daniel wytłumaczył:
- Oni zaczynają zawsze od niewinnych śmiechów!
Joasia burknęła:
- Przeszkadza ci to, że mama jest szczęśliwa?
Chłopak speszył się:
- Nie, tylko... To trochę krępujące...
Wojtek westchnął:
- Lepsze to, niż gdyby mieli tak drzeć koty, jak moi...
Malina pogłaskała go po ramieniu:
- Rok jeszcze i się wyprowadzisz z domu...
Pokręcił głową:
- Marne szanse. Nie będzie mnie stać na samodzielne życie i studia. Zresztą... Nie chcę zostawiać mamy samej z nim. Poza tym, nawet jeśli mi się uda, to i tak przykro jest wiedzieć, że po miłości zostaje nienawiść, kiedy już to, co dobre, wypali się.
Joasia ostro zaprzeczyła:
- Nie zawsze! Zobaczysz, przejdą ten najgorszy okres i będzie ok. Ja tam wierzę w to, że miłość może trwać i trwać... Nawet, jeśli wydaje się być wypalona, to i tak... - umilkła nagle. "Właściwie, co ja na ten temat wiem? Moja własna matka nie jest dobrym przykładem, może dlatego, że nie miała szansy, a może naprawdę miłość to tylko hormony?" Zauważyła jednak, że najwyraźniej jej słowa uspokoiły Wojtka. Uśmiechnęła się ciepło.

Z namiotu nie dochodziły żadne głosy. Coza spała, a Igor próbował pisać, ale jej obecność go rozpraszała. Bawił się jej włosami, głaskał ją po policzku i uśmiechał się, gdy cicho mruczała. Nagle otworzyła oczy i szepnęła:
- Kocham cię.
Po czym znów zasnęła. Przytulił się do niej mocno:
- Ja ciebie też... - I w końcu udało mu się uchwycić myśl, którą zaczął zapisywać.

Siedzący przy ognisku przez chwilę nasłuchiwali, ale potem zajęli się luźną rozmową. Daniel i Bartek opowiadali o tym, jak Coza z Edim, Kat, Majatem, Avą i byłym mężem Kat, Michałem grali w zespole, bo o tym chciała słuchać Malina, trochę niedowierzająca:
- Trochę tego słuchali moi rodzice, ale nie tak sobie ją wyobrażałam. Może jestem naiwna, ale myślałam, że gwiazdy mają kasę na to, żeby jakoś się... Odmłodzić...
Joasia zaczęła się śmiać. Dla niej Coza była wzorem. Nie miałaby nic przeciwko temu, żeby wyglądać tak, jak ona po czterdziestce. Daniel spojrzał na siostrę z rozbawieniem:
- A ty? Z czego rżysz? Mama się wcale nieźle trzyma.
Wojtek dołączył się do rozmowy:
- No, ba. A jeśli, tak jak twierdzicie, wigor też się jej trzyma, to znaczy, że całkiem nieźle jest zakonserwowana!
Bartek trącił go łokciem:
- Nie potrzebowała żadnych środków konserwujących!

Ich śmiechy obudziły Cozę:
- Cssssie dzieje...?
Igor położył dłoń na jej ramieniu:
- Nic. Dzieci się bawią.
Podniosła się, owijając się szczelniej kocem:
- A ty piszesz?
Wzruszył ramionami:
- Jak widać.
- O czym?
Trochę go zirytowało jej wypytywanie:
- Powiedzmy, że fantastyka. Nie lubię, jak mi ktoś czyta przez ramię.
Odsunęła się:
- Dobra, dobra! Nie fisiuj!
Rozbroiła go tym, dawno nie słyszanym powiedzeniem z dzieciństwa. Jednocześnie doszedł do wniosku, że pasowało do niej. Podniosła w górę prawą rękę:
- Uroczyście obiecuję, że kiedy już będziemy mieszkać na stałe razem, nigdy nie będę o to pytać. - Koc obsunął się z jej piersi na chwilę. Igor ułożył głowę na jej kolanach:
- Kochana jesteś. - Był zmęczony, ale szczęśliwy, jakby w końcu znalazł coś, czego szukał, choć chyba tylko podświadomie. Nie wyobrażał sobie wcześniej, że tak zwyczajna rzecz, jak związek z kobietą może dodać skrzydeł.

Przy ognisku zapadła senna cisza. Joasia i Malina (która przełknęła jako żart poprzednie, erotyczne zaczepki Jo), przytulone do siebie nawet nie walczyły ze snem. Chłopcy jeszcze wymieniali jakieś pojedyncze uwagi, ale po chwili cała piątka już spała.