(...) Nagie, spocone i roztańczone ciała ocierały się o siebie, do uczu docierała muzyka techno, kolorowe, migające światełka rozprzestrzenione na terenie całego clubu ukazywały ostrzejszy klimat, który przyciągał znaczną uwagę.

Czułam jak po mym dekoldzie spływają kolejne krople potu. (...)

Zniesmaczona zamknęłam książkę, wkładając małą karteczkę na stronie, na której zakończyłam. Delikatnie wychyliłam głowę bo zobaczyć co robi Agnes, spała. Nasza brudna, ciasna cela ociekała przenikliwą, cuchnącą wonią. Patrząc na toaletę, a raczej kibel, aż obiad przewracał się w żołądku, gdyż żółty osad możnaby zdrapywać szpachelką. Wszędzie roiło się od robaków i pająków. Nawet prycze przesiąknięte były stęchlizną. Jednak dziś nadszedł ten dzień, dzień w którym zostanę przewieziona do Więzienia Stanowego San Quentin w Stanach Zjednoczonych. Właśnie kończyłam pakować moje 'rzeczy', jeśli szczoteczkę do zębów, pastę, ręcznik i kilka książek można nazwać rzeczami, kiedy kraty otworzyły się i przede mną stanął strażnik, mówiąc 'Cabot, Twoja kolej, ruszaj się'. Podążając długimi, szarymi korytarzami więzienia spoglądałam na wszystkich skazanców. Tak, dostałam dziewięciokrotne dożywocie, a przecież ... Nic nie zrobiłam. Jednak teraz, przez te kilka lat w tym obskórnym miejscu zmieniłam się, na gorsze. Wcześniej zaczęłam normalne życie, zaczęłam studia, jednak, któregoś dnia do mych drzwi zapukali mundurowi, bez żadnego wyjaśnienia zakuli mnie w kajdanki i przywieźli tutaj. Zaczęły się bunty, bójki, ucieczki.

(...)

- Kim jest ta lalunia? - spytał wysoki mężczyzna w jasnym garniturze przyglądając się szczupłej, dość wysokiej czarnej dziewczynie wysiadającej z policyjnego autobusu.

- To Leigh Cabot, 20 - latka pochodząca z Berlina. Skazana na dziewięciokrotne dożywocie. Cechują ją morderstwa pierwszego stopnia. Podczas pobytu tutaj pięć razy uciekała, trzy razy uczestniczyła w bójkach, zabiła siedmiu współwięźniów. Mówią na nią Diamentowa Lady.

- Potwór - prychnęła szczupła blondynka, o długich nogach, zwana również porucznik Tylor.

- Być może potwór, ale jakże inteligentna i wygadana. Potrafi przegadać nie jednego geniusza, operuje naprawdę bogatym słownictwem. - uśmiechnął się jeden z policjantów.

- A ta czekoladka? Któż to? - spytał ponownie mężczyzna o jasnym garniturze

- Bakteria, czyli Kail Traver. Zamordował całą swoją rodzinę, nie oszczędził nawet psa. Jednak jest naprawdę mądry, przebywając w więzieniu zaczął studiować prawo. Dwa razy uciekał i pobił strażnika.

- A ten blondynek? - spojrzał na wychodzącego z busa wysokiego, dobrze zbudowanego mężczyznę

- Ach. To jest Michael Carter, jednak mówią na niego 'złota grzywa'. Zastał swoją 15 - letnią córkę w łóżku z chłopakiem, nie tknął jej, ani jego. Jednak pojechał do rodzinnego domu nastolatka i wymordował całą jego rodzinę i sąsiadów. Wyrok, pięciokrotne dożywocie. Do tego cztery razy uciekał i zabił dwóch współwięźniów.

(...)

- Otwórz buźkę ślicznotko - kpiąco uśmiechnął się tęgi strażnik - Szeroko, szeroko, pokaż jakie masz białe perełki - dodał kończąc sprawdzać mój strój więzienny

- Goń się - warknęłam plując mu w twarz - Za co zostałam ukarana uderzeniem w prawy policzek

- Trochę szacunku maleńka - warknął, wpychając mnie do stalowej klatki w jednym z największych więziennych samolotów przewożących skazanców

- Panie Buff, jaki to film nam puścicie ? - spytał jeden z więźniów

- Napewno Ci się spodoba 'Nigdy więcej nie dotknę kobiety i nie poczuję smaku zimnego piwa' - zachichotał, odchodząc dalej

- Dupek - mruknął pod nosem

Kiedy każdy więzień został posadzony na swym miejscu, zamknęły się przedziały, a strażnicy zajęli swoje miejsca, doglądając czy wszystko odbywa się zgodnie z prawem.

- Gdzie moja insulina? - krzyknął Brad, cukrzyk

- Chwila - mruknął jakiś strażnik z daleka - Nazwisko? - dodał po chwili

- Allen - szepnął, przecierając pot z czoła

- Daj lewą rękę - powiedział strażnik o dość dużym brzuchu z wyrazem złości na twarzy, szykując strzykawkę

Po chwili pilot dostał zezwolenie na start i samolot powoli zaczął wznosić się w powietrze. Niby wszystko wyglądało tak, jakby chcieli to oglądać federalni, a tak napradę było inaczej ... Zaczęła się ta chwila, chwila w której mieliśmy odzyskać wolność ...