Kobieta była z rodzaju tych, u których ciężko określić wiek; równie dobrze mogła mieć trzydzieści lat, jak i pięćdziesiąt.

To, co najpierw przyciągało w niej wzrok, to była jej nieruchoma, jakby woskowa twarz, tak blada i straszna w kolorycie, tak płaska i sztuczna, tak całkowicie ograbiona z uczuć i mimiki...

W tej twarzy, jak w papierowej masce, mocno odbijała się plama purpurowych, mocno zaciśniętych ust i wyblakłe oczy, teatralnie podkreślone czarną mascarą. Oczy te, wyprane nie tylko z koloru, ale i jakiegokolwiek wyrazu, nieustannie przywodzące na myśl wypalone dziury, spoglądały przed siebie upartym, pustym wzrokiem, odwracając uwagę od zastygłej, pobrużdżonej już dość wyraźnie w głębokie zmarszczki twarzy. Od tej nieruchomej, strasznej twarzy wydawały się uciekać nawet włosy; mocno już przerzedzony blond koński ogon opadał na jedno ramię kobiety, ciemnymi odrostami broniąc się przed bezpośrednim kontaktem z jej pergaminowatą, martwą skórą.

Kobieta kucała parę metrów od drogi, doskonale mimo to widoczna dzięki króciutkiej różowej spódnicy i takiej samej kurteczce. Zwrócona przodem ciała w kierunku przejeżdżających samochodów, w jednej ręce trzymała butelkę wody mineralnej, z której raz po raz wypryskiwała na drugą dłoń przejrzyste krople. Potem mechanicznymi ruchami myła sobie krocze wystawiając je na oczy całego świata niby swoją drugą, może prawdziwszą twarz...

Jej nachalna, agresywna, pozbawiona odrobiny wstydu i elegancji prowokacyjna seksualność przykuwała nawet najbardziej niechętny wzrok i zapadała w zmysły niczym Baudelaire'owska "Padlina"...