Nos

Nikołajowi Wasiliewiczowi Gogolowi

Zbudziłem się o świcie niepokój dziwny czując.
Co było dalej horror, sam nie wiem jak to ująć.
Udałem się pod prysznic, tusz bowiem biorę z rana.
Spoglądam w lustro, zgroza, rzecz to niespotykana.

Pośrodku mojej twarzy, dokładnie pomiędzy oczami,
Miast nosa widzę pustkę z dwiema czarnymi dziurami.
Zadrżałem cały w środku, włosy mi dęba stanęły,
Co czynić, co z tym począć, pytania się nasunęły.

Wróciwszy do sypialni kicając niczym zając
Sapię okrutnie, pod meble zaglądając.
Z mozołem wielkim lustruję okolicę
Lecz nosa mego nigdzie, niestety, nie widzę.

I nagle ślad nieznaczny, malutka ścieżka w kurzu,
Trop wiedzie, parapetem i zmierza ku podwórzu.
Chwytam kapelusz palto i chustkę( sic!) do nosa,
Podążam wprost po śladzie tropem mojego nosa.

Wybiegam na ulicę i niespodzianka nowa,
Tłum ludzi na czworaka, twarze w chustkach chowa,
Siwy jegomość z brodą kica jak zając młody,
W ślad za nim dwa podlotki, z księdzem idą w zawody.

Zdążają wszyscy zgodnie prosto w kierunku parku,
Ja zmierzam w ślad za parą beznosych leśnych skautów.
Park jest angielski w stylu z dużą w centrum polaną,
W dniu tym szczególnym, przyznacie, nosami dokładnie usłaną.

Kłębią się nosy małe, wielgachne i krzywe nieco,
Garbate, płaskie, matowe, niektóre lekko się świecą.
Rzucili się ludzie beznosi w to dziwne zgromadzenie,
Każdy próbuje uchwycić co lepsze przyrodzenie.

Krzyk przy tym tumult się wznosi oraz okrutna jest wrzawa.
Chwytają co lepsze nosy, coraz z tym gorsza przeprawa.
Pewien otyły pułkownik, szarpie się z kapitanem
Twierdząc, że zgodnie z rangą on lepszy nos dostanie.


Waśniom końca nie widać, szarpią się ludzie za nosy,
Aż wreszcie kres sprawie kładzie pasterz ubogi, bosy
Jakimś magicznym sposobem, być może z pomocą czarów
Wracają nosy na miejsce, co końcem jest wszelkich swarów.

Wyjaśnił nam później czarodziej przyczynę zamieszania
Nosy wyszły odetchnąć od woni miejskich wąchania.

Tomasz Lippoman
www.bialowieza.com.pl