Zrobiłam rzecz okrutną, której nigdy nie robię, aż wstręt mam do siebie, może nawet się wstydzę. Policzyłam sylaby i niestety jest nierówno, pewnie powiesz, że masz to w nosie, ale Ci nie wierzę.
W dwóch wersach zaledwie, pewne mały to szczegół (nie pomyśl broń Boże, że uwzięłam się na Ciebie) jednak gdybyś był łaskaw lekko zmienić obydwa, kroki na chodniku stukałyby lepiej.

Wielkie oczy strachem lub naiwnością okraszone, nie bywają zazwyczaj oznaką intelektu.
Przyspieszyłeś za bardzo, pewnie mandat Ci wlepią lub brak tlenu przypłacisz omdleniem.

Niewdzięczna to rola pierwszemu oceniać (ocenę oczywiście tylko artystyczną wystawiam) ale pół dnia już biedak idzie, a nikt nic nie zagada, pewnie boją się Ciebie...

Sisey - sekcja czystek się zgłasza...
Dobra - podoba mi się, ale gdybyś pobawił się bardziej w układankę, efekt byłby lepszy (pożongluj jeszcze trochę słowami). W tym wierszu nie musi być według mnie równa liczba zgłosek, bo on oddaje swoim rytmem treść i sens, ale melodia powinna jednak być podobna. I unikaj powtórzeń:
- Te parę sekund starczyło mi za cały wiek
czas nieprzelany jeszcze runął mi do skroni
A ten wers prosi się o małe wydłużenie jednak:
- Pusta ulica ochoczo uczy się potknięć
No i tyle, drogi Siseyu od marnej poezji...
buźka rozwichrzona
No, treść lepsza niż forma, więc dowalam Ci minuska do oceny.

Drogi sisey,

Jest w tym utworze głębia. Jeśli dobrze zrozumiałam, to opisujesz w tym wierszu moment spojrzenia w głąb siebie spieszącego gdzieś człowieka (we własne odbicie), może chodzi tu o jakieś nagłe uprzytomnienie sobie własnego istnienia...



Ten fragment wskazuje, że własne odbicie wydało się temu człowiekowi bardziej żywe niż on sam... -

Spoglądając we własne "przepełnione intelektem oczy" doznał poczucia wielkiej bliskości, miał wrażenie, że spotkał bratnią duszę, kogoś z którego twarzy czyta własne emocje.



Ten fragment z kolei może wskazywać na to, że dla tego biegnącego człowieka z brulionem takie spotkanie w cztery oczy z samym sobą wywołuje pewien dyskomfort ("więc nikt mnie nie dotknie" - powiedziane chyba z ulgą).

Taką analizę znaczeniową twojego wiersza przeprowadziłam (na budowie się nie znam). Mam nadzieję, że się nie gniewasz, bo niektórzy poeci wolą, żeby znaczenia ich wiersza pozostały nieuchwytne i poddające się dowlnej interpretacji. Sama pisałam kiedyś wiersze, ale przeszłam na prozę, bo uznałam, że okrojona forma poetycka ogranicza mój wylew słów.

Chociaż teraz tak sobie myślę, że zapewnia ona dobry trening w unikaniu wodolejstwa.

Podobał mi się twój wiersz, nawet bardzo, mam tylko parę uwag:

"przepełnione intelektem oczy" trochę mi zgrzytnęły. Może zamiast tego użyłbyś: "oczy większe, takie mądre intelektem" - co daje wrażenie mądrości opartej na rozwiniętym intelekcie, oczytaniu, wiedzy naukowej w przeciwnieństwie do "oczy mądrych życiem", czyli mądrością życiową.

Pozdrawiam

trafiłam już po tuningu, więc nawet nie mam się do czego przyczepić a tak serio, to i tak bym nie mogła, bo wiersze rymowane to nie moja działka, odnosić się mogę tylko do treści, a ta mnie "wciągnęła" w ciemną uliczkę, gdzie słychać tylko echo czyichś spłoszonych kroków - wczułam się, to znaczy, że jest dobrze
P.S. wolę czytać Twoje komentarze od niektórych wierszy (to komplement )

No i widzisz! Sam widzisz! Pozdrawiam cieplutko!!! Stojedenasta? Ja Ci dam! Dla Ciebie: pierwsza! Tylko że aż trzy razy!

Za pierwszym komentarzem od Zoii, oj boją się oj boją ... .

A jednak się czepnę, ale wpierw co doskonałe, rymy, dawno tak dobrych i nietuzinkowych nie czytałem, ciekawe, w komentarzach tego nie ma, widać, że nie trza, przyzwyczajono się u Ciebie do tego.

Za to interpunkcja leży i to jest to, co mi nie leży no położyło się ledwie na chwilę, prawie nie zauważalnie, też ledwie te duże litery dostrzegam )

ale tylko wtedy gdy włożę okulary.

( w okularach robię się wredny ).

Pozdrawiam

... duże litery lecą bez kropek itp, itd. W sumie w wierszach wszystko możliwe, zacząłem kropkować a potem małe litery, ma to swój urok ( patrz następny mój, który czeka ).

W sumie w Twoim mi nie przeszkadza, duże litery są przystankiem tam gdzie trzeba, więc pytanie po co pytajniki i inne.

Pozdrawiam ( pewnie czegoś się nauczę )

Zola, jesteś niesamowita, wyjaśniłaś tak, że lepiej nie można.

Empatia, warsztat czyt, polonistyka ), czy telepatia ?

Wiesz, tak sobie czytam i czytam i nie wiem, czy idę tropem Twoich myśli (pewnie nie), ale ten wiersz jest jak dla mnie na dziś Tylko deszczu brak, ale ja go sobie wyobrażę sama. Czasem tak jest, że samotność odbija się echem, że nawet cień, czy wizerunek w witrynie sklepowej jest lepszy do samotności. I doskonale rozumiem uczucia Twojego podmiotu lirycznego. Dziś miałam taką fazę, że rozsadzało mnie od środka, chciała opowiedzieć komuś o mojej radości, a bateria w telefonie padła (okropność). I dziwiłam się, dokąd tak gnam i po co, skoro powinnam do domu wrócić, ale nie chciałam i gnałam bez celu...
To tyle o refleksjach, a teraz do techniki...

Coś ta interpunkcja nie działa prawidłowo jednak.



jakoś mi nie brzmi obok siebie.

Pozdrawiam.

Szkoda, ale warto było zapytać.

wiesz niech wszyscy technicy punktują, ja nie mam uprwnień dla mnie wiersz jest gdy ma coś w środku jak "pachnie" jak czuć, że drży, że mowi do mnie i tak jest tu, on gadał ze mną bravo, pozdrawiam