zwykle tego nie robię i mam nadzieję, że odbierzesz to jako chęć pomocy; zaznaczyłam w tekście wyrazy, wersy, które są moim zdaniem zbędne, a nawet szkodzą tekstowi (te pogrubione); nie wiem dlaczego uparcie nie chcesz zrezygnować z nadmiaru metafor (kiepskich metafor), bo to nie pierwszy tekst przecież; myślę, że da się uratować i jeśli mogę coś poradzić, to radzę spróbować napisać wprost, bez udziwniania, skupiając się na konkrecie, pomyśl, że masz coś do przekazania i chcesz to zrobić, więc zrób tak żeby zainteresować/zastanowić czytelnika, żeby współodczuwał.

pod sufitem zastanowienia leżąc
udaję, że nie widzę
skurwysyństwa chodzącego po ulicach
wklepanego dokładnie w każdą płytką chodnika
zamykam oczy ciężkie
wbijam je w lustro
i to samo skurwysyństwo uderza mi ze źrenic
a ja dalej udaję,
udaję, że nie widzę
że go w ogóle nie ma na świecie
i poza powłoką ozonową też nie
unicestwione brakiem tlenu
krzyczę nienawiścią do ściany sprzeciwu
i wychodzę w brudny śnieg
zabijam marzenia o utopii
gdy tak pięknie kwitną róże znieczulenia

i to samo skurwysyństwo uderza mi ze źrenic - to uderza mi jakoś dziwacznie brzmi, może bije ze źrenic, czy wyłazi.
I dalej za Allelują.

Wiersz ma charakterek a to cenię a to skurwysyństwo dodało mu jeszcze dodatkowej pikanterii

nie lubię róż
ale twój wiersz mi się nawet podoba
(choć nie wiem jak wiele takich można stworzyć, znieść i czytać dalej..)

samozaprzeczanie, coś w tym jest

ogólnie smacznie, lubie takie klimaty

ale, ale też mogę mieć
więc
nie widzi mi się (ale to tylko msz) inwersja pierwszego wersu, i ta sciana sprzeciwu jakaś taka dziwna dla mnie, ale to wiesz, nie bierz do siebie