Na te dni, co wzrosłe wpośród kruczych pisków,
drących pierzchnięć fale sprzed stanu człowieka,
gdy się z nory w końcu wygrzebie uścisku –
– zimno słońc znów wzrasta i na łeb mu ścieka.

Na dni przedwiosenne, co się zdobią ciepłem,
śniegiem rozlewanym w kałuże przewrotne –
– subtelnością tkane tchy roślin dyskretne
słyną mgłą powabu, przydatną na wiosnę.

Poprzez także wodę, dniem pławiącą brudy,
niebo, wyblaknięte zasłoneczną ścianą,
i mróz, odtajając zimowe ułudy,
pędzą czas czekania, z wieczoru po rano.

Bo to w dzień nie sposób nie odnieść wrażenia,
że jest bez znaczenia powiew wiatru w polu,
Gdy się w tłok przymrozków wbiją uniesienia,
że, by czekać wiosny, nie mamy wyboru.

Ale i na łąkach nastrój miękko siada
i powoli macki przewija rozjaśnień;
ożywienie trawy na wietrz-falach składa,
niszcząc ciepłem ziemi zastany białaśne.

Suszą się chodniki, ulice i szyby,
oddychając smrodem spalin w śnieg nie wbitych;
bledną wolno jakby i słabną na niby
węgiełki bałwańskie, drąc w asfalcie sznyty.

A gdy w końcu słońce stai mróz zastały,
gdy się czas odmowy ugnie przed ciepłotą,
wyjdzie dworem człowiek, światłem oniemiały,
więc pocznie świat oczyć z powtórną ochotą.

Rozpuści brązowych włosów pukle gładkie,
co się roztęchniły w przytulnym ciepełku,
spojrzy – a gdzie spojrzy, choćby i przypadkiem,
róść poczną krokusy względem wiosny zgiełku.

Wzrokiem zniebieściałym od nieba niebieści,
rzęsmi niewinnymi dziewczęco trzepocząc,
okaże się człowiek dziewczęciem w swej treści,
zadość czyniąc zimy znikającym psotom.

Zachwyci się pięknem, wparty snem radości,
nadzieją rozcieplną, że dzień bliższy nocą,
i, gładząc rozpierzchłe włosów gry w wietrzności,
podda się przyrody przedwiosennym mocom.