Kuba miał dwanaście lat.
Kiedy był mały mama nie pozwalała mu przesiadywać u kolegów. Buntował się, oznajmiając krzykiem, że może siedzieć w domu, jak dostanie komputer. Nadeszła komunia i, ku uciesze mamy, koledzy przestali być mu potrzebni.
W nowym życiu poznał wiele osób. Jedną z nich był chudy, blady dzieciak z czarnymi worami na pół twarzy. Pozostali wyglądali tak samo.
Przez cztery lata trenował skilla. Teraz cieszył się szacunkiem swoich czarno-białych kolegów.
Czuł się ważny, bo często zdobywał najwięcej fragów na mapie i był w czołówce serwera.
Lubił zabijać i robił to coraz lepiej. Tata Kuby też zabijał. Kiedyś powiedział, że przyjemnie jest rozwalać łby jebanym arabom. Innym razem oznajmił, że pani w szkole pochwaliła Kubę za płynne czytanie. Więcej jego słów nie pamiętał.
Jego mama pracowała do późna, a po pracy sprzątała. Kuba nie robił dużego bałaganu, w szkole może się nie wyróżniał, ale zawsze dostawał przyzwoite oceny, w domu siedział grzecznie w pokoju, nigdy nie pyskował, nawet sam ścierał kurz z biurka. Mama bardzo go kochała. W każdą niedzielę dawała mu bombonierkę, każdego poranka szykowała mu kanapki do szkoły a śniadanie przynosiła do łóżka.
Zawsze powtarzała - wiesz, synku, że bardzo cię kocham. A on odpowiadał - ja ciebie też, mamo - i napinał mięśnie twarzy żeby wyszło autentyczniej. Ona całowała go w czoło i patrzyła przez chwilę na kochanego synka. On czekał aż odejdzie żeby móc wrócić do gry.
Życie Kuby zawaliło się na jeden dzień. „Nie można odnaleźć sieci” - zabrzmiało jak wyrok. Poczuł się zagubiony, samotny. Nie mógł znaleźć sobie miejsca, nie wiedział co ma robić w tym obcym świecie. Tęsknił za przyjaciółmi. Cały, długi dzień - zmarnowany. Na szczęście tylko jeden.
Nazajutrz wszystko wróciło do normy - znajome nicki, wesołe rozmowy, cudowny dźwięk niskiego głosu powtarzającego słodkie ‘headshot’.