Tak jak świat posiada dwie odsłony, tak ludzie różne twarze.

To działo się w mieście ‘Miłosne’ – było dla tych dzieciaków świetną zabawą, miłym spędzeniem czasu, marzeniami i ich cudowną wyobraźnią. Mieli zaledwie po 4 lata, a z punktu widzenia tych maluchów, był to dla nich świat dorosłości, a nie bajkowej wyobraźni.

Ania i Kacper. Od najmłodszych lat byli jakoś do siebie przywiązywani. Ich mamy leżały na jednej Sali, oboje przyszli na świat w jednym dniu. Razem jeździły na spacery ze swymi najdroższymi niemowlakami. Dzieciaki spędzały ze sobą dużo czasu, nie mając jeszcze tej świadomości.

Gdy pewnego dnia spotkali się na spacerze, wtedy wszystko nabrało dla nich koloru. To był wyjątkowy dzień. Gdy Kacper spostrzegł, że Ania nadchodzi, wybiegł jej naprzeciw. Stanął przed nią i wyjął z kieszeni lizaka, w kształcie serca.
- To dla Ciebie Aniu, dziś 14 luty.
- Dziękuję Kacprze. Jesteś bardzo miły.
I wtedy maleńka Ania nie wiedziała co zrobić, bo ona nie miała nic dla swego kolegi. Wyobraziła sobie, że jej ukochany wraca z długiej podróży statkiem i ona odbiera i wita go w porcie. Kacper dostał od niej szczególny prezent z okazji święta. Co może dać osoba stęskniona i szczęśliwa? Tak. Właśnie tak. Kacper był pierwszą osobą, którą Ania obdarowała tak czułym, wdzięcznym i delikatnym buziakiem. Rozpakowując lizaka, Ania dostrzegła, że jest on przełamany na pół. Jedną połowę zjadła sama, a drugą podarowała swemu koledze. Tego dnia się wszystko zaczęło. Co roku Kacper obchodził szczególne dla nich święto. Co rok Ania dostawała lizaka, czerwonego w kształcie serca, a ona dawała buziaka; co roku prezenty były dawane z większym uczuciem. Przez wszystkie lata to samo, w tym samym miejscu.

Jednak pewnego roku, mając 24 lata – było inaczej. W tym samym miejscu, to samo uczucie, te same zamiary.
Kacper przyszedł z lizakiem, Ania ze swym całusem. To był ostatni rok, kiedy wspólnie przeżywali ich święto. Mimo że Kacper musiał wyjechać za granicę, znalazł tak podobne miejsce. O tej samej porze co zawsze, 14 lutego, przybywał tam z lizakiem i swym uczuciem. Ania robiła to samo. Mimo że tak naprawdę nie byli obok siebie, to ten szczególny dzień spędzali razem; jak co roku, oddając sobie siebie jak najwięcej. Czy jednak ten rok był inny? Czy pozostałe lata i dzień 14 luty był czymś nowym dla nich? Nie, bo oboje mocno pragnęli i wierzyli sobie. Nigdy nie zapomnieli o tej dacie. Początek ich prawdziwego życia.

Mimo że Ania nie mogła dotknąć jego dłoni i ucałować go w zimny policzek, nadal widziała go jako marynarza, który przypływa do porty, jako chłopaka śpiewającego pod oknami piosenki nocą, jako muzyka, który zamiast walizy książek miał skrzypce. Jako kogoś, kto dla niej był skarbem odkrytym w dzieciństwie.
Daleko, a jednak tak blisko siebie.

Z ded. Dla tego, który daleko, a jednak zawsze blisko :*