Przez pięć lat codziennych dojazdów do szkoły przyzwyczaił się do widoku uciekających za oknem domów i drzew. Godzina w jedną stronę to zbyt mało, żeby po kilku nawet miesiącach czerpać radość z widoków. Pod koniec swojej edukacji w technikum, tuż przed maturą, znał już każdy przydrożny kamień i większość autobusów firmy Autonaprawa. Polubił te „ogórki”, nieraz starsze od niego o dobrych kilkanaście lat. Zazwyczaj spędzał w nich czas wciśnięty w fotel, z czołem opartym na szybie. Często liczył drzewa i już po kilku miesiącach był w stanie zauważyć brak któregoś z nich. Wszystkie jego późniejsze powroty do domu nieodmiennie wiązały się z uzupełnieniem zmian w zapamiętanym obrazie trasy. A kiedy znowu znał ją na wyrywki, wiedział, że nadszedł czas odjazdu. Nawet wtedy, kiedy już po studiach zaczął odwiedzać te strony własnym samochodem, najpierw sam, a potem z Magdą i dziećmi, zawsze starał się zwracać uwagę na najdrobniejsze nawet zmiany. Po śmierci rodziców nadal wracał, starając się utrzymać ich drewniany dom w stanie nadającym się do zamieszkania, ale i też nie zapomnieć obrazu trasy. Nigdy nie dał się namówić na sprzedaż odziedziczonego gospodarstwa i niewielkiego sadu. Kiedy dzieci po studiach wyprowadziły się z domu namówił żonę na emeryturę na wsi. Razem uprawiali ogród, doglądali jabłoni i chodzili na długie spacery z psami. Po jej śmierci coraz częściej jeździł autobusem do niegdyś wojewódzkiego miasta odległego o niecałą godzinę drogi. Pasażerowie szybko przyzwyczaili się do jego widoku i już nikt nie zwracał na niego szczególnej uwagi. Był dla nich tylko wciśniętym w szybę starszym panem ze słuchawkami na uszach liczącym drzewa na trasie do domu.