Zobaczyłam deszczowy poranek i różową mgłę zaplątaną w kwitnące drzewo
Upajająco odurzający widok.

Wiesz, mam taki widok po drodze do pracy.
Muszę pokonać dwieście czternaście schodów. Po obu ich stronach rosną krzewy i drzewa. Za każdym razem są inne. Raz witają mnie pąkami, innym razem młodą nieśmiałą zielenią, stoją strojne jak druhny panny młodej w bieli kwiatów, to się złocą, sypią i srebrzą kropliście. Stoją tak nocą, o wschodzie, w błękitach, tęczach i ołowianych chmurach.
Upijam się ich widokiem, a Twój wiersz mi o tym przypomniał. Dziękuję.

Serdeczności

cholercia jak ze mną, też bywam i nie mam dość, deszczowe wino - za oknem akurat gra na parapecie, Tyś temu winna? chociaż całkiem inaczej interpretuję sobie wers z sosną, na smutno niestety, ale to już nie Twoja wina

Dzięki Zoluś, ale to jeden z niewielu udanych tak od początku do końca. Oby nas tylko poetycko upijała dendrologia.
Zygi, przykro że moja sosna na smutno Cię upiła, ale głowa do góry.

Bardzo przyjemna rzecz, nasycać się Twoim wierszem
W bardzo ciekawy sposób ujęłaś temat i generalnie trafnie go dobrałaś.
Niesamowicie dużo uroku bije z utworu

do nieprzytomności
spiła mnie sosna - tak tylko odurzać może wiosna

Niewątpliwie urokliwa ta Twoja dendrologia

pozdrawiam miło