Tytuł trzeciego tomiku pana Rafała Jaworskiego wskazuje na rzeczy, zjawiska mające ostateczny, niezmienny kształt, niezmienne czynności, oraz ich sposób wykonania. Czytelnik głownie spotka słowo, które zostaje do niego wypowiedziane, jest niezmienne, dlatego jest ostateczne. Pozostaje zadać pytanie o ostateczność – czym jest i jaka jest, z czego ona wynika. Pytań jej dotyczących jest wiele. Człowiek nieustannie zmierza do ostateczności i zależeć to będzie od jego sytuacji.

Niemal nieodzowny staje się czas:
„To oczywiste
- czas jest typem ekranu
w którym na drugą stronę faktury
ledwie przeciśnie się zaciśnięta pięść przestrzeni”.
[42]
Druga strona pojawi nam się jako biegun, albo miejsce w przestrzeni do którego dążymy. Istniejemy w tzw. kulturze ekranowej zaczynając od oglądania telewizji, filmów na komputerze, poprzez telefony komórkowe. Czas również tam jest rozwijany zaczynając od filmowo-telewizyjnej fabuły – gdzie płynie czas, poprzez zegarki w telefonach komórkowych jako miernik. Podmiot liryczny w dużej mierze odwołuje się do współczesnej techniki ekranowej.
Człowiek nieustannie tworzy prawo, zasady, zmienia je, nagminnie próbując od nich uciec. Podmiot liryczny kładzie nacisk na przeżycia z autopsji, które są bardzo bolesne dla człowieka, jednocześnie ucząc jak spojrzeć na drugiego człowieka. Powinno mieć ono charakter kontemplacji, medytacji. Spoglądając w tym charakterze można spojrzeć na świat, poznać go bliżej – nie tylko za pośrednictwem mediów.
W każdym utworze poetyckim Pana Rafała Jaworskiego możemy spotkać wyznanie kierujące prosto do naszych serc:
„Poeta opisał igłę
w siedemnastu
artystycznych wizjach.”
[7]
Często w swoich wizjach człowiek jest wyznawcą swojego przeznaczenia, które pod wpływem siły wyższej zostaje odsunięte na stałe, albo na czas nieokreślony. Podmiot liryczny przedstawia przedmiot i wizje, które są do uzupełnienia, albo pojawiła się jakaś wizja, którą trzeba było z tych czy innych przyczyn wyższych pominąć . Pomijając możemy uświadczyć jakieś straty, albo coś zyskać – więc potrzeba się kierować uczuciem.

Niejednokrotnie wyznania człowieka rodzą się ze wspomnień, przeżytych chwil. Podmiot liryczny kreuje człowieka pragnącego pogodzić się m. in. z przeszłością. Ostateczność wiąże się z czymś niezmiennym i z czymś co nastąpi w niedługim czasie. Jest świadomy wypowiedzi, której niezmienni, tak jak człowiek zmienia ubrania. Uważam, ze „Wyznania nieomal ostateczne” pana Rafała Jaworskiego są arcyważną i niezmienną wypowiedzią mistyczną adresowana do zwykłego czytelnika.

Krzysztof Graboń

---------------------------------------

Rafał Jaworski „ Wyznania nieomal ostateczne” wyd. Instytut Wydawniczy Świadectwo Bydgoszcz 2009 s. 75