Wiersz zawiera w sobie wiele prawdy odnoszącej się do rzeczywistości, co mogę ewidentnie zaliczyć jako jego dobre strony. Jest ciekawy, niewydumany, codzienny, ale interesujący i nieprzewidywalny. Do czego się przyczepię to sama forma. Na jego niekorzyść, twór jest przegadany. Dużo dużo dużo słów, mimo ciekawej treści. Myślę, że można by to trochę inaczej zbudować, ale to już moja osobista wizja. Wiele trafnych zwrotów to ratuje. "nabawianie się planu", "wrastanie na poziomie molekularnym" i coś bardziej banalnego "bycie uśmiechniętym(...)" -> Tymi zwrotami jestem szczególnie urzeczona. W środkowej strofie te pomieszane szyki faktycznie trochę gryzą. Sama zatrzymałam się na tym placu dam i zaczęłam zastanawiać o co chodzi. Jest niespójnie. Podsumowanie wychodzi jak najbardziej korzystne. Lubię, kiedy treść mnie zaciekawia.

nie trafia to do mnie. zrobiłeś z wiersza reportaż naładowany refleksją. ja wiem, że wyrasta nam pokolenie fejsbuka, że poezja to teraźniejszość ubrana w pstrokate fatałaszki. ale w wierszu takie trywializowanie mnie razi. nie tym razem.

Faktycznie miejscami przegadany, ale przy takiej reportażowej formie to nie do uniknięcia. Drugą strofę jednak bym rozbił od strony estetyki formy nie wygląda za dobrze... (reszty uwag nie będę powielał jako że trafne).

wiersz zaciekawił i wciągnął.
pozdrawiam

Lubię gadane teksty bez kawynaławę. Ten jest właśnie taki, tajemniczy. Z obserwacji świata wynika autorefleksja o dojrzewaniu peela do współczucia, dorastaniu do wrażliwości na piękno i krzywdę. Tymczasem, zazdroszczę spaceru po Paryżu! Dobry tekst. Pozdrawiam.