Nie istnieje nic bardziej smutnego, nastrajającego w sposób ten niewłaściwy, powszechnie nieakceptowany przez społeczeństwo jak zimowy poranek. Szaro, buro, ciemno już w przedpokoju czai się złowrogie spojrzenie bliźniaczych butów gotowych do wyjścia. Jeszcze człowiek nie zdążył wstać, a już marzy o tym aby zaznać spoczynku, nikt z nas nie wiedział co czyni opuszczając łono matki. Zima jak co roku zaskoczyła polskich policjantów, pielęgniarki, dzieci w żłobkach, pana z kiosku na przeciwko, koty podwórkowe, koty salonowe, koty na podłodze, zaskoczyła pranie na balkonie, księdza, okoliczne prostytutki, wredną sąsiadkę co podsłuchuje na klatce,” pana z dziesiątego” co ostatnio pękła mu rura od wody, zaskoczyła i mnie tym, że przyszła dużo później niż zwykle…

W moim umyśle sfrustrowanej dwudziestolatki każdego dnia rodzą się myśli niepokorne- nie będę jadła, będę piękna , będę sobą, nie będę tobą, będę dla Ciebie, dla was/mass- to prawie jak życzenia dziecka które z nadzieja wypatruje świętego mikołaja.

Do niczego w życiu nie dojdę- ta myśl kołacze w moim utrudzonym już umyśle, a przecież dopiero co zbudzonym. Jestem elementem tego feralnego pokolenia, jestem niepasującym elementem który kocha godziny spędzone w bibliotekach na wąchaniu starych stron jeszcze starszych książek. Jestem tym kto przeczytałby scenariusze filmików na youtube zamiast je oglądać. Jestem fanaberią losu która zaistniała w Twoim życiu. Jestem tym rozczarowaniem w oczach dziecka które rozpakowuje jajko niespodziankę, a tam zamiast figurki samochodzik do złożenia. Potem tylko smutek, żal, nerwica, odejście od boga, niechciana ciąża, niewiara w ludzi, niemoc posiadania, przesalanie zupy, przepieprzenie pierogów, pasmo bezsensów w naszych żywotach, codzienna pogoń za czymś , aby uciec od kogoś! Zastanawia mnie mój status; myśliwy czy ofiara w tej ludzkiej gonitwie gdzie mało kto jest człowiekiem… a zaczęło się niewinnie od naturalnego zjawiska pogodowego, od tego co nieuniknione w naszej strefie klimatycznej, od szaro- burowatości za moim balkonowym, blokowiskowym oknem z widokiem na kościółek z XVII wieku.

Najgorsze, że planuję zostać na trochę… ciężkie powieki, myśli w powijakach, budzik oprawca alarmujący o konieczności powstania. Pyk! Nie tym razem! A co mi tam, dobranoc zimowy świecie, dziś odpuszczam , może jutro stoczę z tobą walkę, może to lenistwo, ale dziś wtulam się w ciepłe ciało leżące nieopodal. Odgarnia mi włosy, całuje w czoło, przykrywa nerki żeby nie namarzły i daje mi nadzieję, że ta zima kiedyś musi minąć, musi zniknąć niepokój i niepewność samej siebie… to trochę jak z tym rajem utraconym. mój mogę nazwać odnalezionym, odzyskanym, nie z odzysku- nówka sztuka nieśmigana. I czuję sens, chwilowego mojego bezsensu.