Trzymam się. Dwudziestoletni kręgosłup
jest nie do złamania. Korzenie wgryzły się
w glebę, popękały między nimi gruzy
starych domów. Potrzeba miejsca,
takie są reguły.

Wieje. Niewzruszony pień nie pozwala się
sprowokować, gałęzie lekko drżą. Najtrudniej
zapanować nad zielenią rzucającą się na wiatr.
Nie odróżnia jeszcze bajek od ironii
losu, tańca zarezerwowanego dla Ikara,
braci Wright, Gagarina i pokornej Łajki.

Zaczekam. Przede mną lato, włożę białą
sukienkę, rozpuszczę liście jak włosy na
wietrze. Nie ugnę się, nie przyszyję żadnej
suchej gałęzi. Dopuszczę do siebie
koty i mrówki. Zaproszę tylko ptaki
odlatujące na zimę, żeby nie zamarzły
na zapatrzonej w papier korze.