Gdy patrzę wstecz, mam wrażenie, że nikt jej nie bronił. Oboje wiemy - dlatego umarła. Może pamiętasz (jeśli nie - wybaczę, przecież byłeś jeszcze młody), jak kiedyś, gdy gwiazdy świeciły, jakby niebo miało spłonąć, zapewniałeś o swoim uczuciu. Nie użyłeś słowa na "k", choć w powietrzu wisiało od wielu miesięcy. Zresztą - nie musiałeś. Twoje oczy mówiły wszystko. Niekiedy nie rozumiałam żartów i rumieńców, które zdobiły Twoje chłopięce policzki, gdy układałam się na gładkim torsie i wskazywałam palcem gwiazdę, na którą chciałam, abyś spojrzał. Zawsze myśleliśmy, że Polarna to ta, która świeci najjaśniej. Czułam się ważna - to mnie wybrałeś, byśmy razem oglądali niebo i całymi popołudniami, leżąc w trawie, odgadywali kształty chmur. Czasami ona szeptała, że zaczynamy stąpać po niepewnym gruncie. Myśleliśmy: "Niech spada. Co może wiedzieć o tym, czego my sami nie umiemy nazwać?".
Pewnego dnia postawiła mi ultimatum: Ty albo ona. Nie chciałam wybierać... Przed chwilą miałam urodziny i uparłeś się, abym otrzymała najbardziej niezwykły prezent w życiu. Zrobiliśmy to dwudziestego siódmego maja, na tej samej łące, gdzie dotychczas zabieraliśmy ją ze sobą. Zabiliśmy niewinność. Konała pomiędzy jękami, z każdym pchnięciem coraz słabsza, ciskała się i kurczyła, dopóki nie znikła.
Po wszystkim zapanowała niezręczna cisza, której nigdy wcześniej nie było między nami. Przytuliłeś mnie (po czasie przyznałeś się, że gdzieś wyczytałeś, że tak należy postąpić) i poszliśmy do domów, z poczuciem winy morderców. Wkrótce potem wyszło na jaw, że to ona była częścią mnie, którą kochałeś. Nasze drogi się rozeszły.
Dziś już nie wiem, jak wyglądałyby dni, gdyby ona wciąż żyła. Teraz chcę tylko cichutko zapytać, czy pomyślałeś o niej przez chwilę kilka dni temu, w rocznicę naszej zbrodni?