Jacek siedział przy biurku i po raz trzy miliony pięćset trzydziestyktóryś niszczył świat. Oczywiście nie naprawdę, tylko na kartce papieru. Tym razem atak przybyłych z kosmosu biedronek obracał w proch ludzką cywilizację.
- Zejdziesz na podwieczorek? - rozległ się z dołu głos matki.
- A co będzie?
- Kanapki i sok pomarańczowy. - Głos był wyraźniejszy, co znaczyło, że pani Lidia była przy schodach na pięterko.
- Zaraz! - Chłopak zabrał się za godzenie zwaśnionych polskich stronnictw politycznych posyłając wszystkich ich członków do grobu. Wszystko za pomocą super hiper wymyślnej broni energetycznej wynalezionej przez agresywne ufoowady.
- Syneczku? - Z jakiegoś powodu matka nie chciała dać mu spokoju.
- Tak? - Totalna rzeź Europy musiała zostać chwilę odroczona.
- Twój młodszy brat mówił, że wychodzisz dziś wieczorem z Anitką, to prawda?
Jacek poczuł, że zakopany przez rodzeństwo na czas wakacji topór wojenny znów wrócił do użycia.
- Wychodzę, wychodzę.
- To może ja bym zrobiła wam kanapeczki- zaczerpnęła tchu - a jak tatuś wróci z pracy, to może podwiózł by was do tego kina, czy gdzie tam idziecie?
- Nie trzeba! - Szesnastolatek poczuł, jak mu się robi gorąco z zażenowania. - Poradzę sobie!
- No dobrze, już dobrze, przecież wiesz, że chcemy dla ciebie jak najlepiej - najwyraźniej wyczuła po głosie syna, że się zdenerwował. - To może chociaż kupię kwiatka, na przykład różę, żebyś mógł jej dać. Dziewczyny to lubią, ja kiedy... -zaczęła rozmarzona, gdy jej nagle przerwał.
- Poradzę sobie!! - Aż echo poszło.
- Dobrze, dobrze, to przyjdź zaraz na podwieczorek. Opowiesz mi, jaka jest ta twoja Anitka. - Słychać było oddalające się kroki, gdy pani Lidia szła do kuchni.
Jacek poczuł, że anihilacja rodzaju ludzkiego przez biedronki była błędem. Powinny poprzedzić ją stulecia tortur, w których brutalnych i krwawych oraz wyrafinowanych i psychologicznych aktach okrucieństwa wyprodukowane zostanie ogromne morze cierpienia topiąc ludzkość raz na zawsze.