-Pamiętaj, że mam w siatce kilo napoju energetyzującego - czerwone włosy dziewczyny zafalowały na wietrze. -Zaboli, jak dostaniesz przez łeb.

I kolejne słowa,te niewypowiedziane: "To on mnie tego nauczył".

Późna jesień i jej pełen podziwu wzrok. Od kilku dni wiał porwisty, lodowaty wiatr, ale on nic sobie z tego nie robił. Stał prosty, smukły jak brzoza, wystawiając się na podmuchy wiatru, w samej tylko koszuli.

Ona tymczasem, choć miała na sobie dwie podkoszulki, bluzę i zimową kurtkę, trzęsła się z zimna.

-Jak sobie radzisz z dziewczynami w szkole?

-Ignoruję.

-Ignorujesz? - nie patrzył na nią, ale w jego głosie zadźwięczało cos jakby zdziwienie.

-Nie mam wyboru.

-Masz - był poważny. Już się nie uśmiechał. Patrzył gdzieś w dal, jakby jej nie słuchając, ale dobrze wiedziała, że rejestruje każde jej słowo.

-Na przykład jakie? - nie chciała się rozryczeć, więc zadała to pytanie żartobliwym tonem.

-Na przykład walnąć je torbą przez głowę...

Wybuchnęła śmiechem. Nie dlatego, że nagle poweselała. Nachylił się do niej i spojrzał jej w oczy. Nie wytrzymała długo. Odwróciła wzrok.

Poklepał ją po ramieniu. Mocno, chociaż przez grubą warstwę ubrania i tak prawie tego nie czuła. Ale spod jego palców popłynęło ciepło. Aż pobladła.

-Zawsze jest jakieś wyjście.

-Ja go nie mam! - krzyknęła rozpaczliwie, bo już chciał się odwrócić i odejść. Zatrzymał się wpół kroku.

Wiedział, o czym mówi? Zrozumiał?

Jego ciemne oczy przypalały jej mózg. Już nie czuła wszechobecnego zimna.

Naraz spochmnurniał jeszcze bardziej.

-Żałujesz?

Jedno, krótkie pytanie. Ale świadomość, która gwałtownie na nią spłynęła, sprawiła, że zbladła. Milcząc, pokręciła głową. Nie uśmiechnął się. Złapał ją za łokieć i ścisnął. Za mocno.

-To też jest jakiś wybór.

Puścił ją tak gwałtownie, że odruchowo cofnęła się kilka kroków i patrzyła bezsilnie, jak odchodzi. Tym razem go nie zawołała. Nie miała prawa. On w żadnym calu nie nalezał do niej.

Zacisnęła powieki. Potem otworzyła. Nigdy nie mogła się nadziwić, że bez względu na jej nastrój, świat się nie zmieniał. Policzyła do dziesięciu. Potem jeszcze raz.

A potem weszła obiema nogami w głęboką kałużę. Ucieszyła się.

Przynajmniej tyle była w stanie poczuć.