Gustów nie przeskoczysz. Zatem wziąłem płytę –
– biel z okładki czernią w kontraście zionęła –
– starłem grubość zasłon z wszechwładnym błękitem,
począwszy muzykę, coby mnie wchłonęła.

Spokój mój rozdarła cisza wirująca,
mieniąca się suwem palców po gładkości,
mało dźwięków, więcej fal dobywająca,
pluszczących o brzegi rozdętych obłości.

Na rozdźwięk więc pierwszy, składnie oddawany
obraz myśli mojej przywołał kocura;
saksofonu tony drżącymi zaspany,
na przekór nam drogą jego zła postura.

Jakby mnie zachęcić, kolejno się zmienia
obraz, w niego oczy co zdążyłem wpuścić:
syczące talerze przez trąbki znaczenia
układankę rytmu powielają w pustki.

Nie ująwszy nic swej pionierskiej bladości,
mdły plusk domorosłej klasyki dobywa
wolne tempo suwu, suchością do kości
magicznym prze-głosem głos wnętrza ugrywa.

Kolejnych nut zwrotna z drugiego przesłania
wypływa nadzieja, że czytelnik spyta:
gdzie takie płynące są ludziom doznania?
Doznania są we mnie, w głośnikach - ta płyta.

* * *

Więc podjąwszy palec znów na moc początku,
oddałem muzyce mimowolną głowę;
trwałem przez sześćdziesiąt trzy takty w snu wątkach,
chłonąc prawdy białe, czarnawe i płowe.