Barbara siedziała sztywno na krześle wpatrzona w dwie pionowe kreski testu ciążowego.
-To nie możliwe- szeptała, nie mogąc uwierzyć w swoje nieszczęście.
Przecież ona i Kuba współżyli tylko dwa razy, a potem on powiedział, że odchodzi.
-Może mu powiedzieć ?- Basia głośno myślała, ale zaraz tą myśl odgoniła, przecież ona też nie czuła się w tym związku dobrze.

* * *

Jolanta leżała skulona na kanapie. Leczenie nie przynosiło efektów, a przecież tak bardzo chciała mieć małego bobaska.
-Pani jest bezpłodna- słowa lekarza, dźwięczały w jej uszach niczym jakiś wyrok.
-Nie jestem kobietą- myślała i czekała na cud.

***

-Halo ? Franek, daj mamę -Basia z trudem wypowiadała słowa.
Bała się, strasznie się bała reakcji matki.
-Tak córeczko ?- Basia usłyszała, wesoły głos matki i poczuła, że zaraz się rozpłacze.
-Mamo… Jestem w ciąży- dziewczyna wypluła te słowa, niczym największe przekleństwo, starając się by brzmiały jak najnormalniej od tak.
Zapadła długa cisza, tego się właśnie Basia obawiała najbardziej. Czuła, że zawiodła, wolałaby matka rzucała obelgami, ale nie ona złośliwie milczała.
-Z kim ?- Basia wyczuła w głosie matki smutek.
-Kuba- dziewczyna z trudem wymówiła imię ojca swojego nowo poczętego dziecka.
-Ślub- matka uczepiła się tego słowa, jako ostatniej deski ratunku –Weźcie ślub, ja wszystko załatwię, powiem ojcu.
-Mamo, to niemożliwe, Kuba tydzień temu ze mną zerwał- Basia poczuła, że słabnie.

***

-Jolu, wszystko będzie dobrze- Jacek gładził ją po ręku, a ona czuła, że zaraz go trzaśnie.
-Nic nie będzie dobrze, nie rozumiesz straciłam nasze dziecko, słyszysz ? Nasze !- kobieta czuła wielki ból psychiczny.
Lekarze mówili, że się uda, że wszystko jest na dobrej drodze.
-Jacek zaadoptujmy, dziecko skoro nie możemy mieć własnego- kobieta spojrzała mężowi w oczy.
-Dobrze, kochanie- powiedział Jacek, myśląc, że żona mówi o adopcji pod wpływem szoku.

***
Basiny brzuch rósł, a ona maskowała go różnymi rzeczami. Bała się nosić rzeczy ciążowe, więc ubierała się w wyciągnięte swetry po ojcu, albo kupowała ciuchy o rozmiar większe. To dopiero był trzeci miesiąc, ale dziewczyna obawiała się, że ktoś zauważy, że jej brzuch, a tego się bała najbardziej.
-Kuba, porozmawiajmy- powiedziała goniąc byłego chłopaka, po zajęciach.
-Dziewczyno, czy Ty naprawdę nie rozumiesz, że nie mamy, o czym rozmawiać ?- Kuba odwrócił się gwałtownie, uderzając Basię swoim ramieniem.
-Kuba, ale ja jestem w ciąży, noszę nasze dziecko- dziewczyna czuła, że ta sytuacja ją upokarza.
-Nasze, czyli czyje ?- chłopak z zaciekawieniem spojrzał, na Basię.
-Nasze !- dziewczyna krzyknęła, tak głośno, że aż kilka osób się odwróciło.
-Jeżeli liczysz, że Ci uwierzę to jesteś w błędzie, sorry, ale Ja się zabezpieczałem, poza tym po dwóch razach, byś w ciążę nie zaszła- chłopak ruszył tak szybko, że Basia nie mogła Go dogonić.

***
- Jacek, musimy porozmawiać- Jola spojrzała wymownie na męża.
-O czym ?- mężczyźni błynęły oczy.
-Chcę adoptować dziecko- kobieta uśmiechnęła się łagodnie.
-Ty ? A ty wiesz, ile to procedur ?- mężczyzna spojrzał zdziwionym wzrokiem na żonę.
-Wiem, i pragnę się tego podjąć- kobieta chwyciła za rękę męża.
-Kocham Cię, żabciu- mężczyzna pocałował żonę w usta i czym prędzej pobiegł do łazienki, obmyć twarz chłodną wodą.

***
Coraz więcej osób proponowało Basi pomoc. Dziewczyna jednak jej nie przyjmowała, bo uważała, że nie potrzebuje niczyjej łaski. Pewnego dnia do jej drzwi zapukał Kuba.
-Jesteś pewna, że to moje dziecko ?- spytał wpatrując się w zaokrąglony brzuch dziewczyny.
-Tak, a chcesz poczuć jak kopie ?- spytała dziewczyna z sarkazmem.
-Nie- chłopak zaczerwienił się lekko- Baśka jakbyś potrzebowała czegoś to dzwoń, nie jesteśmy razem, ale mamy wspólne dziecko, chcę by nasze dziecko miało dwoje rodziców-

***
Coraz częściej z ust Joli, padało znienawidzone słowo Jacka „adopcja”. Nie był jeszcze gotowy na wychowywanie cudzego dziecka, ale wiedział też, że robiąc jakieś trudności żonie może ją skrzywdzić, wiec przystawał na wszystkie warunki adopcji. Najpierw był na rozmowie z psychologiem, potem poszedł na szkolenie, potem znowu do psychologa i tak wyglądało jego życie. Wszystkie trudności jednak wynagradzał mu śmiech żony, którego nie słyszał przez długie lata.

***
Basia czekała na dziecko, na szpitalnej sali, zaopatrzona w cały ekwipunek łącznie z butelką dla maluczka. Wiedziała, że dziecięce przybory nie będą jej wcale potrzebne, ponieważ już dawno pojęła decyzję. Chce normalnie żyć. Weźmie sobie roczny urlop dziekański, wyjedzie do matki i przez rok będzie starała się żyć tak jakby żadnego dziecka nigdy nie urodziła. Potem wróci na studia, ale nikt już wtedy nie będzie pamiętał, tym bardziej, że jej koledzy z grupy będą już absolwentami.

***
-Myślę, że już państwo powinni zacząć szukać jakiegoś dziecka- powiedziała pani psycholog, tonem jakby państwo Kowalewscy mieli wybierać kolekcję skarpetek, a nie dziecko.
-A za ile będziemy mogli wziąć dzidziusia ?- Jola już widziała siebie w roli matki.
-Myślę, że za kilka miesięcy będą państwo gotowi- kobieta uśmiechała się szeroko- Tylko proszę się liczyć z tym, że jeszcze będą musieli państwo, udowodnić sądowi, że nadają się państwo do opieki, dla małego dziecka-
-My o tym wiemy- powiedzieli chórem Kowalewscy i złapali się za ręce.

***
-Ma Pani pięknego syna- kilka pielęgniarek z zachwytem wpatrywało się w leżące obok Basi zawiniątko.
-I jakie ma bystre oczka, od razu widać, że po mamie- do zachwytów nad malcem dołączyła się salowa.
Basia spojrzała mimowolnie na leżące obok jej dziecko. Z przykrością musiała stwierdzić, że ludzie sprawujący opiekę nad jej synkiem, będą mieli naprawdę urodziwego synka. Słysząc wyrazy zachwytu Basia chwilowo zwątpiła czy dobrze robi, lecz miała taką zasadę, że dotrzymywała danego sobie słowa, chodźmy dla zasady.

***

Jolanta wpatrywała się w milczeniu w USG.
-Chce pani posłuchać bicia serca dziecka ?- spytał lekarz wpatrzony w ekran.
-Tak, chcę- Jolanta jak zaczarowana wpatrywała się w swoje dziecko.
-Czy to dziecko ma duże szanse na przeżycie ?- niewiadomo kiedy w gabinecie pojawił się Jacek.
-Proszę się nie obawiać, dziecko ma bardzo dobre warunki do rozwoju, poza tym nie widzę powodu z jakiego ciąża by mogła być zagrożona- lekarz spojrzał na rozanielonych i pomyślał, że miło jest ogłaszać radosne nowiny, właśnie dla tych chwili.

***

-Mamo, masz wnuka, ma na imię Kamil i jest najpiękniejszym dzieckiem na świecie- Basia poczuła jak z jej serca spada wilki głaz.
-Franek ! Jesteś wujkiem !- z głębi mieszkania dochodziły radosne okrzyki.
-Wiesz co, córciu….- matka zrobiła pauzę- sądzę, że podjęłaś jedną z najlepszych decyzji w swoim życiu.
-Mamo, boję się- Basia po raz pierwszy od wielu miesięcy poczuła, że bariera między nią, a matką się przełamuje.
-Nie ma czego, córciu- powiedziała matka i pomyślała sobie, że ma najrozsądniejszą córkę na świecie.

***

-Gratuluję, mają państwo córeczkę- położna z uśmiechem położyła dziewczynkę na Joli.
-Nazwiemy ją Wiktoria, Wiktoria znaczy zwycięstwo- powiedział Jacek i poczuł jak po policzkach spływają mu łzy. Łzy szczęścia.