Reakcją na Twóją "Paletę..." u mnie było szybkie zalogowanie na PP! I wykonanie i temat, wszystko mi tu pasuje. Piękny, rytmiczny wiersz, żeby nie zwiódł przypadkiem kogoś nieuważnego, bo pełny treści, które proszą się o zabranie na motto opowiadania.
Pozdrawiam serdecznie, życzą palety... z kolorami (nie mylić z kolorkami, te można uzyskać dość prosto, ale nie próbowałam...

dwoję się w oczach
ech, schizofrenia palców

dziękuję
wiem, że piszą się same - znam li ten kraj, znam li ten stan
zbieram szarotki-stokrotki

Ty szarości to ja w czerwienie
("Ty pójdziesz górą,
A ja doliną" )

myślałam czy wrzucić ten mój kolorek
ale już teraz wiem, że tak
rozmalujmy się w wiersze, rozmalujmy!

Pawle, bardzo przekonuje mnie ten wiersz, ta szarość podkreślona tu na każdym kroku - myślę - nie bez powodu, staje się wówczas tak bardzo wyczuwalna. Codzienność jest często tak boleśnie szara, przytłamsza, zatraca, obarcza takim psychicznym ciężarem, zabiera radość, zamazuje wspomnienia, a z wiekiem jeszcze trudniej patrzeć nam w jasnych barwach, kiedy tyle uciekło, a wszystko co najlepsze wydaje się być za nami. Niezwykle trudno z tej szarości, odbieranej - tak silnie całym duchem - się wyrwać, otrząsnąć, pozbierać, odnaleźć sens, a jesień przecież sprzyja takim depresyjnym nastawieniom. Zdecydowanie jest to wiersz - inny niż Twoje poprzednie, wręcz krzyczy szarością, tu nawet usta są szare, to bardzo smutny wiersz! I bardzo dobrze oddaje nastrój codziennych dni – stan ducha, jaki nie jest mi obcy, przemawia do mnie ta paleta szarości – tak bardzo dotkliwie! A wszystkiemu winien uciekający czas, trudno go przecież nie zauważać i przejść nad nim do porządku dziennego, kiedy zwyczajnie wiele rzeczy przemknęło, inne nie cieszą już tak jak dawniej, tak wiele z nich spowszedniało, a całe mnóstwo planów zwyczajnie wzięło w łeb.

No i udzielił mi się ten nastrój, a za oknem tak ciemno. Jesień to ta pora roku, która zdecydowanie wprowadza mnie w tę melancholię, czasem myślę, że trudno będzie mi przeczekać jeszcze zimę i doczekać wiosny, brak światła doskwiera.

Serdecznie pozdrawiam i dziękuję za ten wiersz.

a kto zrobi turkus?

A jeszcze wczoraj napisałam gdzieś, że macie dusze poezją malowane. Czyżby rodził się nowy cykl? Czekam niecierpliwie na kolorowe wiersze...
Pozdrawiam z księżycem za plecami

no to rozdawaj, byle ciekawie

uuuu dobre, daj pomyśleć. bo zadanie niełatwe. bo nie chce, żeby było trywialnie.

Cudne te Twoje szarości.
Pięknie mówisz o przeszłym uczuciu, czy też ledwo tlącym się jeszcze w szarościach. Nie będę mnożyć spostrzeżeń. Wolę jednak pisać wiersze niż komentarze, Stefanowiczu!

szaro się gęsi, biało się puszy,
a nie dogonisz, bo biec nie trzeba,
sińce w serdecznej pamięci musi
zaleczyć czerwień ust, jak głód chleba.

sięgam po ciebie - a tam znów zieleń,
dotąd zmarznięta szarą rutyną,
werniks wydobył kolor, na ciele
przyszłych dotyków. niechże nie miną.

cieplutko i serdecznie, Rycerzu. Świetnie.
Z.
Ps. "turkus w srebrze" - już w poczekalni

czy już wszystko powiedziano? ...tak i nie, /jeszcze ja/ szarość wbrew pozorom to paleta pełna barw i Ty ją tu pokazałeś, jest w tym tyle kolorów, a u mnie czytając dominuje, biel i czerwień... niewinność, tęsknota i miłość, czuć to wszystko, ja czuję bo piszesz tu w moich klimatach.Mogą się Panie zachwycić...i się nie dziwię, pozdrawiam