Obiecuję pomyśleć. Z długimi wersami jest ten problem, że nijak nie mieszczą się na B6 przy jeszcze czytelnej czcionce (chyba, że w pionie...)

sisey, uparty osioł

PS. uwielbiam zaimki

Shortia, do przecinka dobre, reszta może być. Tytułów nie czytam osobno, są jak ciało dla wiersza. Cały wiersz, to jeden wielki kamuflaż i pełno w nim podtekstów, również w ostatnich wersach. To, że są Ci one niedostępne, jakoś mnie nie martwi, widać wciąż potrzebujesz czasu. Zacytuje sam siebie: niewiele wiesz, ale zawsze jest nadzieja.

z ukłonem, sisey

PS. tu nawet prozaiczność i to podwójne znaczenie "chudego literata" są zamierzone. Wiem, że to słabość wiersza, gdy czytelny jest jedynie wąskiemu gronu "wiedzących" i że zdecydowanie łatwiej pisać o popularnych duperelach lub zgrywać enigmę pełną wewnętrznych rozterek, szczytem powodzenia cieszyłaby się jakaś lekkostrawna filozofia, ale ja dziś tak i tylko tak. z premedytacją egoistycznie i samolubnie nie mam zamiaru rozbierać własnego tekstu, a jest mi szalenie bliski i ważny. Chciałem jedynie podzielić się smakiem, nie podając listy składników i tylko to mogę ci/wam ofiarować.

Shortia, dobrego dnia życzę. Ja złośliwy? Zdecyduj się: albo złośliwy, albo w dupę bym wlazł, potem wróć i edytuj te bzdety. Zaledwie dłonią machnąłem , a widzisz trzęsienie ziemi, zabawne. Jak dziecku tłumaczyłem, którą stroną łyżkę trzymać a ty się pieklisz maleńka, że kolor kaszki nie taki. Pisałem ci coś o lidze? Warto byś sobie przypomniała.

I tak na koniec:jakieś za bardzo...no nie wiem, to żaden komentarz, to jedynie świadectwo indolencji.

Okej, si-sey, mogę pouwielbiać te zaimki z Tobą, chociażby dla fragmentu:



bo w nim tyle, że można dla niego ze spokojem pogrzeszyć
Wiadukt staje się dzieckiem człowieka, człowiek staje się wiaduktem, czyli przejściem na drugi brzeg, możliwą zdolnością do połączeń.
A w krzyżowaniu jest zarazem i tym, czym i tak był już wcześniej (bo przeca, żeby powstał wiadukt, krzyżuje się wiele rozmaitych części z metalu, a kościom człowieczym potrzeba połączeń, wiązań), ale i tym, co wysyła myśl do krzyżowań dotkliwszych, do bólu żywego ciała, do cierpienia bezradnego wobec własnej konieczności. I do przyszłości; jest tym, co potrzebne, żeby w ogóle iść, iść dalej.
Być skrzyżowaniem kości, dających podporę. Być wiaduktem. Drogą. I tym, kto po niej idzie zarazem. Być. O, tak. Opuszczonym przez matkę zdrowych zmysłów - na ziemi jest tak, że matki przecież naturalnie częściej zostawiają na niej dzieci, odchodzą na drugą stronę przed nimi, otwierając drogę do rozumienia, że nie ma niczego ważniejszego ponad przejścia z kości. Z krwi i kości. I tworzenia. Połączenia. Spotkania. Jasnej świadomości dwóch brzegów i możliwego przejścia między nimi.
A to zaledwie przecież zarysy fragmentu

Linkopozdrowienie dla Ciebie.