Współczułam im. Mężczyznom, kobietom, dzieciom. Dzieciom chyba najbardziej. Nieświadomość i niewinność - cechy, które powinnam przecież w nich kochać. A zamiast tego nienawidzę. Nienawidzę. Nienawidzę tej bezczelności, tej bezmyślności na ich twarzach, tej...
Puknęłam ją w ramię.
- Eru? - spytała, nawet nie odwracając się.
Najgłupsze zdrobnienie jakie wymyśliła od mojego imienia.
Stosowała je przy każdej okazji.
...tych płaszczy sfilcowanych, ofutrzonych garsonek, wstążek przy pantoflach...
- Co robisz? - zaczepiłam, zmuszając ją do wyrwania się z destrukcyjnego myślotoku.
- Patrzę na ludzi.
Bezskutecznie.
- Patrzę na ludzi - powtórzyła odkrywczo. - Zobacz, ilu martwych pod nami.
Wychyliła się na swojej barierce.
- Wszyscy. Wszyscy bez wyjątku!
- Nie bardziej niż my. Jedynie później. Szukałam cię.
- Gdzie?
- Na Wieży Matematycznej, na kościele Magdaleny, na dachach kolejnych galerii... - zawiesiłam głos, sugerując dalszą wyliczankę.
Pokiwała głowa ze zrozumieniem.
- Dopiero tutaj mnie znalazłaś?
- Dopiero tutaj jesteś.
Pokiwała jeszcze raz.
- Hosanna na wysokości.
- Błogosławiony, który idzie w imię Pańskie.
Uśmiechnęła się i po raz pierwszy tego dnia spojrzała mi w oczy. Co za żart.
- Zejdź - powiedziałam. - Zabieram cię stąd. Idziemy do domu.
Zawsze to samo, od początku. Od kiedy chciała, by ją zabrać, z desperacko podciętymi żyłami, nie wiedząca nawet czy się modlić, czy lepiej już nie. Nie wiem, kogo się spodziewała, ale raczej nie mnie. Oczywiście, zabrałam ją. I tak już miało pozostać.
- Zejdź.
- Chciałam zejść.
Proszę. Ile jeszcze będziesz mi to wypominać?
- Ile będzie trzeba.
Mogłyśmy powtarzać to w nieskończoność, nie musiałam nawet mówić swojej kwestii.
Patrzyłam tylko, jak wykrzywia usta w grymasie półuśmiechu i zeskakuje obok, łopocząc szerokimi białymi rękawami. Uwielbia te dźwięki - są zaznaczeniem jej obecności, manifestacją istnienia. Czysta przekora.
Skok nie miał gracji, jaką chciała wymusić, ale był mniej czy bardziej udaną kopią moich ruchów. Dziecięco nieudolne naśladownictwo. Słodkie. Albo złośliwe.
Do domu dostałyśmy się bez większych komplikacji.
- Kolację? - spytałam, idąc do kuchni.
- Nie. Nie chcę.
Bez zastrzeżeń wyjęłam kubek i nalałam pełną miarę przecierowego soku.
- Chodź!
Kłapiące kroki zatrzymały się w drzwiach.
- Nie lubię marchwi.
Że niby od kiedy.
- Nie martw się, bladości ci nie zabierze - wyszczerzyłam zęby, wciskając kubek w niewielkie dłonie.
Usunęła się nieco, pognębiona, nie tykając picia.
- To witaminy. Pomyśl, że to tylko witaminy.
- Nie są mi...
- Pij, bo to zdrowe...
Ton ostrzegawczo spokojny.
Siorbnęła łyk, a siłowe przechylenie kubka pomogło dokończyć resztę.
- Jeszcze raz tak zrobisz, to się zakrztuszę!
Co za oburzenie.
- Zapomnisz.
Usiadła przy stole, opierając dłonie na kubku. Na nich głowa, zmęczona, opadła na kiście palców.
Na wysokość stołu dotarło jeszcze znajome ciche mamrotanie, z którego rozróżniam tylko "jeszcze raz" i " to opluję cię tym sokiem". Nie miałam powodu wsłuchiwać się dalej, ale mruczenie stało się jeszcze cichsze niż zwykle.
Włożyłam dłoń przez rozchylony kołnierz, dotykając wilgotnych, rozgrzanych pleców.
- Jestem chora? - spytała, zamykając oczy.
- Nie bardziej niż zwykle.
Ułożyła się na łóżku, zwinięta w kulkę, w ubraniu, przykryta tylko zimozielonym pledem.
Widać było, że jeśli zaśnie, to nie wstanie do rana. Bez mycia, bez piżamy, taka była wychowana.
Podążyłam do pokoju i umościłam w szerokim fotelu. Najpierw siadam po turecku, później łączę podeszwy stóp i opieram łokcie na kolanach. Tak po domowemu.
- Eru? - brzmi to raczej jak mruczenie.
- Tak? - odpowiadam z fotela.
- Ale będziesz patrzeć jak śpię?
Ton trudny do określenia. Chyba nadzieja albo zwykłe zmęczenie.
...mam dosyć, oczywiście musi wiedzieć, że śpię, dlatego pilnuje, pilnuje nawet jedzenia i ten przeklęty sok...
Brutalne sny dziecka. Albo to tylko ta cisza. Słuchałam jak mówi - jedne z wielu naszych wspólnych słów.
- Eru?
Wydałam cichy dźwięk, by mówiła dalej.
- ...qui custos es mei... - ziewnęła w podzięce i pytająco.
...nienawidzę cię nienawidzę się...
- Eru, byłaś w Andach?
- Tak, byłam. Właśnie cię tam nie ma.
- Aha.
Kolejne z tych bezsensownych pytań. Uwielbiam patrzeć jak śpi.
- Zgubiłam szalik - wymruczała.
- Gdzie? - spytałam tylko.
- Nie wiem - smutek i tęsknota za niby zwykłą rzeczą. Nie odpowiedziałam "kupię ci drugi", bo nie o to chodziło. Pamiątka, ostatnia rzecz, po jakiejś babci, której nawet nie znała. Nieodłączna wełniana płachta na tych chudych ramionach. Księżyc igrał w cienkich włosach. Koc wtulił się w zakamarki i zakręty, tłumiąc ruchy klatki piersiowej. Zaciśnięte pięści.
Dziecko zasypia.
Poszłam do kuchni. Nalałam kolejną szklankę soku na śniadanie i postawiłam na szafce przy zacienionym łóżku, zakrywając palką kwadratowej karteczki.
I wyszłam. Jest dorosła. Może sama spać.

Dlaczego oni nie wiedzą, czemu nie wiedzą, że to nie ma sensu? Pogrążają się tylko, nie mając o niczym pojęcia...
- Znalazłam ci szalik.
Nie zdziwiła się, że udało się tak szybko, że całe miasto mogłam przeszukać i przynieść kawałek wełnianej szmatki bez sarkań na jej bezmyślność. Nie robiłam tego. Nie miałam nawet chęci.
Pokiwała głową w podziękowaniu, nie schodząc z barierki.
- Mogłaś chociaż wypić sok.
- Nie lubię.
- Zejdź do mnie, dam ci wreszcie ten szalik.
Wiedziałam, że to ją poruszy. Dotyk przeszłości.
Patrzyłam jak wstaje i obraca się, by przejść przez barierkę.
Zawahała się. I puściła.
Spokojnie zeszłam po schodach. Nie było powodu do pośpiechu.
Ciało leżało nieruchomo na chodniku. Bez krwi i innych niepotrzebnych detali.
Oczy otwarte szeroko. Wbite w niebo.
Kucnęłam obok.
- Ubrudziłaś się tylko, po co ci to było... - uśmiechnęłam się łagodnie.
- Eru... Który to już raz? - szepnęła.
- Pięćdziesiąty drugi.
Westchnęła. Odrzucając moją pomocną rękę, wstała na nogi, bez wdzięku i gracji. Niestarannie otrzepała plecy i wyciągnęła dłoń po swój pled. Podałam jej burą płachtę, z pewnością gryzącą i z wystającymi kłakami, a ona zawinęła się jak w najczulszy z aksamitów.
Poprawiła się jeszcze, wzdrygając, tak by bolesne kości pleców spróbowały znaleźć jakieś mniej spięte ułożenie. Czy może jakieś oparcie w naciągniętym materiale. Mogłyśmy udawać, że nic się nie stało.
Spojrzała na mnie pytająco.
- Wrócimy - powiedziałam. - Wypijesz swój dzisiejszy sok. Zrobię ci obiad.
- Nie jestem głodna.
- To tylko jajecznicę.
Myślałam, że nie pójdzie, ale niewielkie stopy wykonały krok w moim kierunku, a gdy ruszyłam do domu, za mną posypała się ich cała kaskada. Nie miała zamiaru iść choć odrobinę z tyłu, nawet jeśli chciała tylko milcząco wygładzać załamania szalika.
Wracałyśmy, w kolejny dzień. Mogłyśmy udawać, że nic się nie stało.