Nie widzę tu poezji.
Po pierwsze - liczebniki raczej słownie niż cyframi.
Po drugie - zaimki typu me, twe, mych, twych uznaje się już za archaizmy. Najlepiej ich używanie ograniczyć do wierszy stylizowanych.
Po trzecie - tutaj w ogóle jest dużo zaimków, przeważnie takich, które nic nie wnoszą do treści. Bez nich tekst brzmiałby lepiej. Poezja polega również na usuwaniu niepotrzebnych słów z wiersza.
Po czwarte - tekst jest patetyczny i dosłowny. Motywy typu ból, krew i żyletki są bardzo wyeksploatowane w poezji, trzeba umieć pisać o nich niebanalne i bezpretensjonalnie. Metafory dopełniaczowe (np. ciasnej klatce twych rąk) wprowadzają dodatkową sztuczność i patos.
Pewnie nie powiedziałam o wszystkim, ale myślę że zjawią się tutaj ludzie, którzy mają o wiele więcej do powiedzenia, niż ja.
Pozdrawiam.

Nie wiem, ile lat ma Autorka tekstu, ale wiem, że peelka ma mieć 16. To mi wystraczy. Dal pisze o braku radości. Ja słyszę:
I nie zabieraj mi żyletki z ręki
To nie twój ból
- dziś dzieci Emo mają swoją nazwę, kiedyś chyba nie mówiło się o ich istnieniu... Ręce nadal tęsknią za rozkoszą ostrza...
Pozdrawiam!
P.S. Emily ma rację!!!

Dziękuję za komentarze, byłam ich bardzo ciekawa Wiersz napisałam faktycznie jako 16-latka, czyli spo..ooro czasu temu, ostatnio znalazłam zakurzony w szufladzie. Celowo nic nie poprawiałam.