- Nie spałaś, jak przyszedłem z pracy? - zapytał mąż. - Nie spałaś chyba całą noc. Obrócił głowę w jej stronę, czekając na odpowiedź.
- Nie, nie spałam. Nie mogłam zasnąć. Kości mnie bolały, było mi niewygodnie.

Wpatrywała się w sufit, nie chciała patrzeć w jego oczy. Oczy człowieka, którego zdradzała już dwa tygodnie.

- Do tego pewnie późno wróciłaś? - Zamęczał ją pytaniami.
- Nie, wcale nie tak późno - odrzekła, cały czas nie odrywając wzroku od białego prostokąta.
- Zrobię śniadanie - Zaproponowała podrywając się od razu z łóżka. Tomasz wiódł za nią wzrokiem, wyraźnie zaniepokojony zachowaniem żony.

Nie lubiła kłamać. Nie umiała - podobno. A teraz, szło jej to całkiem dobrze.
Uśmiechnęła się pod nosem, przygotowując śniadanie, dla męża i dla dzieci. Wzięło ją na wspominki. O nocy pełnej wrażeń, podniet i ciepła którego dostarczał jej kochanek. Nie była bez serca gdy patrzała na dzieci przy śniadaniu.
Kuło ją w sercu, że nieświadomie je rani, że to tylko dzieci, a ona im wyrządzała krzywdę. Patrząc na męża, odczucia były inne, rutyna, wyczerpanie emocjonalne, doprowadziły do tego, że zaangażowała się w drugi związek.

Kiedyś rozmawiała z koleżanką, o tym czy można mieć dwa serca, czy można kochać dwie osoby. Wtedy mówiła, że raczej to nie możliwe i że nie ma czegoś takiego, jak dwa serca. Teraz rozumiała, że chyba jednak jest w takiej sytuacji.
Szkoda jednak, że wtedy jej koleżanka nie umiała odpowiedzieć jak z takiej sytuacji wyjść bez ranienia obojga ze stron.