Witaj
Podoba mi się ta przestrzeń. Ciekawie ubrałeś ją w słowa. Opisałeś smutek w subtelny sposób, bez żadnych większych słów - tak po prostu - ''życiowo'', bez ''ubarwień', prawdziwie. Ciekawa metaforyka - wymowna. Zakończenie również bardzo wymownie.

pozdrawiam serdecznie!

Powiem krótko - malpica ma rację, więcej nie powiem, bo moje zdanie względem wiersza się pokrywa z jej zdaniem. Co do monotematyczności - nie wypowiadam się, bo nie śledziłam, więc nie wiem. W zasadzie - nawet jeśli - to nic złego przecież. Bywało tak i u wielkich Ale popracuj nad tym jeszcze koniecznie.

straciłem kobietę pierwszą z wielu
to naprawdę za mało żeby się zabić
gdybym stracił siebie
wtedy inaczej byśmy rozmawiali

słuchałbym

Ostatnimi czasy, chcąc zrozumieć pewne zachowania, zjawiska, gesty, szukam słów. Będąc już skrajnie wyczerpaną tym poszukiwaniem wiatru w polu, czytam Twój utwór i już jest jaśniej, cieplej, choć to nic przyjemnego, taka interpretacja, co jest odkryciem. Tyle prywaty.

Dobry wiersz. Obrazowy, ekspresyjny. Wiele mówi sam tytuł, może nawet więcej niż uczucie czy stan nazwany wprost albo przeżyty. Ot filozofia, pisać tak mocno sobą, by innych skierować ku nim samym.
Pozdrawiam.

tak, ostatnia najbardziej podoba mi się twój obraz i że nareszcie trafiłem na wiersz o czymś, a nie monolog wytrysku weny, kij wie z czym się jedzący...postaram zapomnieć i wyławiać z przjemnością kolejne Twoje rybki... pozdr.