Pędzlem wyobraźni kreśliłam twój obraz na pierzastych obłokach. Gdzieś tam wysoko - ponad granicą realności. Tak miękko zagłębiał się, rysując kontur ciała. Kradłam odcienie z zachodzącego powoli słońca, by nadać kolor bezwstydnemu spojrzeniu.
Morze burzyło się z zazdrości. Szumem fal okazywało niezadowolenie. Pierwszoplanowa rola była już zajęta.

Czekam tu, na ciebie, by przez chwilę oszukać rzeczywistość i nadać jej jasne barwy. Zobaczyć obraz, gdzie płótnem niebo a ty zarysem, który staram się wypełnić i ucieleśnić

...a morze dalej pozostaje niezmiennie nieokreślone w swojej głębi - jak moja samotność.