Takich historii są setki. Ona nie kocha, ale gdy zdaje sobie z tego sprawę jest już zbyt późno. Telenowela. Jednak nie jestem całkowicie na nie. W pewnym sensie tekst do mnie przemówił. Plusem jest moim zdaniem właśnie ta "telenowelatość"
też tak sądzę. Z marnym efektem chciał pokazać, że nie rusza go coś co go boli.
- oj mściwy ten facet, msciwy. Zrani kogoś, tak jak sam został zraniony, tylko że świadomość cierpienia drugiej osoby w tym przypadku jakoś nie wygląda pocieszająco.

Rozgrywa się tutaj jakaś chora gra. Prowodyrem jest zraniony mężczyzna. Daje kobiecie nauczkę za coś, co zdarzyło się w przeszłości, na co ona akurat wpływu nie miała. Dla niego to powtórka z rozrywki, z której chce wyjść z twarzą, uchronić się przed kolejnym zranieniem, bo z ostatniego związku wyszedł pokaleczony. Dobrze jednak, że nie każdy człowiek po jednej "wpadce", zasłaniając się wpływem przeszłości, rani tak drugą osobę. Bo przecież ta kobieta mogła być zupełnie inna od poprzedniej. Tego nie wiemy, bo dałeś wyrywek historii, który zapewne miał na celu uświadomienie nam, jak człowiek broni się przed powtórzeniem błędu i jak przeszłość staje nam na drodze w teraźniejszości. Niektóre piętna i blizny pozostają, ale trzeba nauczyć się radzić sobie z nimi. Może stracił szansę na coś pięknego właśnie. Albo ona straciła. Możliwości są różne i to, że dałeś do myślenia - na plus. Nie ma kawy na ławę. I dobrze.
To, że facet gada bez sensu (nie odnoszę tego stwierdzenia oczywiście do Autora, tylko wczuwam się w bohatera wyłącznie), to już inna kwestia. Stworzył sobie jakąś wizję i uporczywie jej się trzyma. "Mężczyzna, który walczy musi przegrać" - naprawdę chłopak się pogubił...
Nie wkręciłam się w tę migawkę, nie poczułam, niestety. A to z tych samych względów, co w poprzednim tekście (mnie wyrywkowość i niedopowiedzenie nie przeszkadza, więcej możliwości dla domysłów to akurat dobre, bo można rozpatrywać pod różnymi kątami, ale brakuje mi iskierki rozpalającej tekst, takiej do poczucia).

Wiem, że to wywody bohatera, więc język właściwie rządzi się innymi prawami, jednak męczy mnie powtarzanie tych samych słów i nieskładne zdania. Owszem, może to być celowe, wtedy czytelnik to czuje, ja jednak nie mam wrażenia, że to miał być specyficzny styl bohatera.

Zerknij:

Zresztą tylko dlatego, że na do widzenia powiedziała, że mnie kocha. Wtedy wydawało mi się, że to jedno, cholerne słowo, zobowiązuje mnie do walki. Później zrozumiałem, że kłamała. - ponadto wyrzuciłabym drugie "mnie"

Później zrozumiałem, że kłamała. Po cholerę wy tak kłamiecie? Nie można po ludzku i szczerze: nie kocham, nie chcę, albo chociaż spierdalaj. Tak trudno zrozumieć, że takie kłamstwo, to skrajna nieodpowiedzialność? Tym głupim kłamstwem zmusiła mnie do walki. - dwa pierwsze zrozumiałe, trzecie jeszcze ewentualnie się wpasowuje, ale czwarte jest już przesytem

Tym głupim kłamstwem zmusiła mnie do walki. Ale walka w waszym przypadku nie działa, nie ma sensu. Prowadzi tylko do poniżenia i bólu. Wiesz, jak ta walka się skończyła? - podobnie tutaj: dwa pierwsze powtórzenia w porządku, trzecie już nie gra

Przez jedno głupie kłamstwo. I po cholerę? Myślała, że mi będzie lżej z tym kłamstwem? - tutaj już powtórzenie wygląda zupełnie na przypadkowe; niepotrzebne

utwierdza kobietę w jej postanowieniu. W jej mniemaniu

zbyt szybko wyrzucił z siebie zbyt wiele słów - owo "zbyt" wydaje się celowe, ale mi subiektywnie zazgrzytało

Kobieta bez tej walki czuje się oszukana, czuje, że to wszystko było jednym wielkim kłamstwem. Czuje się nawet gorzej niż ten facet, którego zostawiła. Wybacz, ale ja chcę, żebyś się tak czuła. - ostatnie powtórzenie to już przesyt, już nawet nad trzecim "czuje" bym się zastanowiła

Czuł, że popełnił błąd, że dał się ponieść emocjom. - chyba że to świadome powtórzenie, czyli że druga cząstka zdania nie jest skutkiem drugiego, ale kolejnym po prostu dopowiedzianym (wtedy okay)

dał się ponieść emocjom. Odsłonił się, - nieco wpada na siebie owo "się"

Interpunkcja się rozhasała, podrzucę kilka przykładów:
Nie(,) moja droga…
to jedno, cholerne słowo, zobowiązuje - bez przecinków
Nie można po ludzku i szczerze: nie kocham, nie chcę, albo chociaż spierdalaj - tutaj na końcu dałabym znak zapytania
takie kłamstwo, to skrajna nieodpowiedzialność - bez
nie pozwoliła mi, zachować nawet strzępów dumy - przecinek zbędny
dyby zamieszkiwała go banda, do bólu szczerych skurwysynów - wyrzuciłabym przecinek
Kocham, na tyle na ile jeszcze potrafię - przesunęłabym przecinek po "na tyle" (Kocham na tyle, na ile jeszcze potrafię)
Mężczyzna, który walczy(,) musi przegrać
To jedyny sposób(,) żeby wygrać
Tobie łatwiej byłoby(,) gdybym się poniżył.
A wy nie potraficie, czuć się winne - bez przecinka
żeby wszystkim(,) co złe, mnie
Człowiek, który kocha(,) nie zostawia

Słoneczne pozdrowienia.

Każdy kolejny Twój tekst jest coraz lepszy warsztatowo. Jeżeli chodzi o przekazywane treści, to ich odbiór zależy od wieku i doświadczenia czytelników. Ale i tu obserwuję rodzącą się dojrzałość. W tym tekście szczególnie, delikatny sentymentalizm miesza się z męską twardością. Tak trzymaj, pilnuj proporcji.
Pozdrawiam.

ojej. Ostro pojechał. Aż mi szkoda mi tej dziewczyny. Ale widać, że chłopak dużo przeżył z inną kobietą więc według mnie był chociaż po części usprawiedliwiony. Bardzo dobry tekst. Krótki, płynny. Na temat. W ogóle lubię twoje teksty. Są takie życiowe i prawdziwe. I to mi się podoba. Czasem brakuje mi w nich trochę więcej emocji. Ale dziś nie mam ci nic do zarzucenia. Na pewno zajrzę jeszcze do twoich poprzednich opowiadanek. Czekamy na kolejne.

Ja również nie mam nic przeciwko anonimowym ludziom i wyrywkowym tekstom, jeżeli zawierają jakąś prawdę psychologiczną i skłaniają do przemyśleń.
Znowu scena na pozór zupełnie banalna, ale zaczęłam myśleć, kto tu, tak na dobrą sprawę, rzeczywiście gra i za co się odgrywa.
Co jest prawdą, co grą, a co kłamstwem. Wydaje mi się, że te wszystkie elementy tak dalece przenikają się u bohaterów, że nie można wypowiedzieć jednoznacznej opinii.
Nie wiadomo nic o pobudkach bohaterki. O tym, dlaczego odchodzi albo dlaczego chce zmusić bohatera do walki o nią. Dlaczego mówi, że go kocha. Zresztą nic tu nie musi być prawdą i to u obydwóch stron.
Dla mnie tekst ciekawy poprzez nierozszyfrowane do końca intencje bohaterów i swoją wieloznaczność.
Pozdrawiam.
PS. Jak poprawisz tekst, to mogę go jeszcze sprawdzić. Dzisiaj Wasinka wzięła Cię w obroty, jak widzę.

Banalnie i już, wiadomo było z góry co kto powie, to zimne wiaderko
ale się czytało i czytało się dużo lepiej niż wcześniejsze Twoje testy. I to ten promyk co by osuszył ubranko

Pozdrawiam.

Pawle, moje słowa raczej nie wykluczają Twoich i im nie przeczą. Snułam sobie tylko dywagacje, a reasumując, uznałam, że możliwości jest wiele. Oczywiście, że wszystko zaczyna się od tego, że ona go zostawia (choć nie wiemy tak naprawdę, z jakiego powodu). Może to też jej gra, może nie chce odejść naprawdę, tylko sprawdzić, jak bardzo jest ważna (bo z jakichś względów tego nie czuje) albo z innych powodów (bo sobie wmówiła, że tak będzie dla nich, niego lepiej, na przykład). Ale wszytko tu jest znakiem zapytania, więc wszelkie refleksje mogą podejmować temat od różnych stron (nie twierdzę, że kobieta jest bez winy). Dlatego najistotniejszym, co stwierdziłam jest to, że przeszłość odgrywa zbyt wielką rolę w tym związku.
A czy każda kobieta, odchodząc, kiedy nie kocha, oczekuje walki? Nie sądzę. Tutaj twierdzi jednak, że kocha... Ale mężczyzna uważa, że go zwodzi, by o nią walczył, wyznaczając mu z góry rolę przegranego... Ech, nie spotkałam takiej kobiety...
A że "chora gra" napisałam? Chora pod kątem skażenia przeszłością. A gra dlatego, że każda ze stron być może przywdziewa maskę, odgrywa rolę, którą sama sobie narzuciła (każdy z osobna) powodowana przeszłością (nikt wszak nie powiedział, że kobieta nie ma trudnej przeszłości za sobą; a mężczyzna na pewno). Tak czy siak - grają, bo nie mówią prawdy, wysyłając przy tym sprzeczne sygnały.
Uff... Można by tak w nieskończoność dywagować. Ja nie stawiałam "diagnozy" uniwersalnej. Zastanawiałam się.
Pozdrowienia księżycowe.

Czasem mam wrażenie, że świat byłby wspaniały, gdyby zamieszkiwała go banda, do bólu szczerych skurwysynów. Tym zdaniem kupiłeś moje serce. Kto jest bardziej zakłamany on czy ona dowodzić nie zamierzam, bo i tak masz swój pogląd skoro napisałeś tak a nie inaczej. Jest z Tobą coraz lepiej, ba już prawie dobrze patrząc z perspektywy tego co czytałam chyba wczoraj. Rozwijasz się jak na faceta całkiem szybko. Pozdrawiam

Nie wnikając w szczegóły gramatyczno-gramatyczne a skupiając się na tekście to któż nie przeżył tego: "Zostańmy przyjaciółmi... "

A mnie sie podoba Szczegolnie to zdanie, ktore wytluszczyla MamaMuchomorka
Tak mi sie skojarzylo: byl kiedys taki program w tv Europa da sie lubic. I w jednym z odcinkow gosc ze Szwecji (chyba) powiedzial, ze Szwedzi mowia swojej kobiecie tylko raz w zyciu, ze ja kochaja. A na jej nagabywania: Kochasz mnie? - odpowiadaja: Jak to sie zmieni, to cie powiadomie
Duzo prawd tu zawarles. Znanych ogolnie, ale to nie przeszkadzalo w odbiorze tego krotkiego tekstu.
Pozdrawiam

ponieważ jest już po 23, a po 23 mówi się prawdę, to powiem ci, że poczytałam inne twoje teksty i chociaż nie wiem, czy nie podchodzi to pod jakiś portalowy paragraf, muszę przyznać, że się w tobie zakochałam. tak jak w Marku Hłasko. tak, chyba właśnie tak.
buziaki

Taki rozbudowany bajer, żeby zostawić kobietę?!;-))

A dotąd uważałem, że wystarczy rzucić coś w stylu "To nie Ty, to ja", albo "Zasługujesz na kogoś lepszego", albo (personal favourite): "Odpocznijmy od siebie dwa tygodnie, a potem zobaczymy".
Gratuluję inwencji w temacie, w każdym razie. ;-)))