Twór o niczym. Prezentuje prawie wszystkie z możliwych zasad "jak nie powinno się pisać". Mnóstwo banałów, wytartych, przeżutych i tysiącami razy wyplutych zwrotów. Silenie się na subtelność czy zmysłowość. Przegadane - za dużo określeń narzucających nastrój, za mało chwytów, pozwalających odczucie tego klimatu. Dla mnie puste słowa. Mnóstwo gadania o pięknie, o duszach (!), duchach, tajemnicach i aksamitach...brak wyczucia. Pełno waty słownej (zaimków: swą, swoich, naszych, swojej...). Dużo powtórzeń w treści jak i zbędne użycie trzykrotnie tytułu (w tytule, potem we "wstępie" i w tekście).


To raczej podstawy, z którymi warto się zapoznać, jeśli chce się je omijać. Poza tym, polecam dużo czytać, a nawet jeszcze więcej. I poćwiczyć warsztat, bo wyraźnie go brakuje.

Tymczasem
Subtelnie rozplata w duszach moc tajemnicy
Kryształowe piękno kwarcu
Syci oczy niespotykanym urokiem natury
Kruchością zjawiska
w swojej skromności
Oddaje duszę we władanie gorącego tchu wiatru

Tak widzę drugą, pierwszą poza tym co już powiedziane(pustyni-pustynna) zdzierży moja dusza Jestem na tak, choć wymaga dla mnie doszlifowania. Pozdrawiam

nie jest najgorzej, no może poza tymi powtóżenami które rażą oko
ale chyba nie powinam być taka ostra w ocenie , choć rzeczywiście jest to wiersz o niczym.