Umieralnia.
Długie czekanie przed najkrótszą drogą. Kiedyś wierzyłam w Boga. Kiedyś bardzo dawno temu starałam się z nim rozmawiać, nie wiem czy to moje przekleństwo czy raczej błogosławieństwo, ale już tego nie robię. Nie ma z kim rozmawiać. Zakład Pascala to kłamstwo. Nazywam samą siebie: nawróconą na ateizm. To trudne- być innym, w kraju, w którym inność to hańba, w którym transparent obrażający kogoś, jest bardziej widoczny w tłumie niż narodowa flaga. Nie potrzebuję się karmić Psalmem XIV aby zrozumieć jak beznadziejną istotą jestem. Religia nie robi niczego dobrego, ona utwierdza nas w przekonaniu, że jesteśmy niczym. „Marność nad marnościami” prawda? A ja uważam, że świat i ja sama w tym świecie, to nie marność. W momencie, w którym leżę w tej białej sali, otulona białą pościelą, z białymi aniołami, którzy się mną zajmują, paradoksalnie- jestem najszczęśliwszą z istot. Bez obawy, że teraz albo będę zbawiona albo potępiona, o ile ciężej byłoby mi odejść, gdybym musiała myśleć jeszcze o tym! Mam przywilej na jaki czeka się długo: stan obojętności. Zostałam obdarta z jakichkolwiek emocji wywołujących uczucia. Może to się wydać na swój dziwaczny sposób straszne- ten spokój. Jednak świat wypełniają ludzie pragnąc żyć po swojemu, ja pragnę po swojemu odejść.
Stan mojej kondycji duchowej i fizycznej pozwala mi myśleć jednie o tym, że zasnę, odpłynę, rozpuszczę się. Następnie wokół mojego ciała rozpalony zostanie ogień, który strawi to, o co dbałam całe swoje życie: włosy, oczy, paznokcie, dłonie (tak bardzo je kocham może chociaż one ocaleją?). Zostanę spalona jak bohaterowie antycznych wojen. Chciałam zawsze być bohaterką swoich czasów, być kimś w epoce, w której na ogół jest się nikim. Marzenie o wielkości, to dotyka każdego. Kiedy byłam młoda, zachwycał mnie Horacy. Przez długi czas chciałam „postawić sobie pomnik trwalszy niż ze spiżu”, nie jest to widocznie jednak moim przeznaczeniem. Kiedy umrę będę jednym z numerków wpisanych gdzieś w potrzebnych dokumentach, a następnie jedną z płyt granitowych, różniących się od setek innych jedynie treścią wyrytą na jej powierzchni. Imię, nazwisko, data; data która będzie ważna jedynie dla mnie (czy rzeczywiście będzie jeszcze ważna?) i mojej rodziny. Jeśli zacznie padać deszcz, nie odejdę do ciepłego domu, kiedy zacznie padać śnieg, nie włożę czapki, nie zapalę światła w ciemną noc; bo po prostu nie będzie mnie to obchodziło. Mam nadzieję, że moich bliskich będzie, że będą nad moim własnym grobem mieli takie przemyślenia jak Holden Caufield z „Buszującego w zbożu” nad grobem swego kochanego brata. Chcę żeby ktoś za mną tęsknił. Jedyne czego teraz chcę: żeby czasami ktoś mnie wspomniał.
Podobno złe rzeczy spotykają dobrych ludzi; podobno Bóg wie ile znajduje się włosów na mojej głowie; podobno nie zostało mi wiele czasu. W którym z tych stwierdzeń mogę skreślić bezpowrotnie słowo „podobno”?