(JEŚLI POCZUJESZ SIĘ ŚMIERTELNY – ZADZWOŃ.)

Dzwonię do siebie, ale nie mam ochoty
odebrać. Dziki skowyt kłębi się wewnątrz.

Dzwonię do siebie, ale nie mam ochoty
odebrać. Inna sprawa – pisanie, przecież wiesz:
wiersz to najczulszy we mnie szept.

Czesław Miłość i lokalna narzeczona mają rację.
Jeszcze nic nie pomilczeli, nawet nie wstali, ale
już mają rację – płomień ze środka, chociaż ciągle się tli,
dawno znieruchomiał.

Czesław Miłość i lokalna narzeczona mielą jednak rację.
(Bo narzeczone wszystkich krajów zawsze mielą rację.
Dopóki nie wyjdą
na chwilę do kuchni albo toalety;
wtedy narzeczeni wszystkich krajów szybko przystępują
do rozrysowania nowej wojny: piłka nożna, samochód, piersi
obcych narzeczonych).

Łączcie się. Łączcie. Najpierw w bólu, później ze sobą.
Bo co lepszego pozostanie po tzw. poezji, którą można streścić
w pięciu siarczystych splunięciach:
wódka, papierosy, kobieta, klucz, śmierć?

Łączcie się. Łączcie. Nic lepszego nigdy się nie wymyśliło.
Oto jest – mała kanonizacja za odkrycie:
nie warto drukować światła,
które nie ocala,

nikogo prócz siebie.

2011-07-20