Ten Bohater jest Człowiekiem!
Człowiek to nie zabawka, którą można wyrzucić. Człowiek żyje, czuje, przywiązuje się, również tęskni. Człowiek uczy się nie okazywać swoich uczuć, żeby nie cierpieć. Człowiek nie jest jednak machiną. Człowiek jest kruchy, wrażliwy i delikatny, musi się ukrywać. Człowiek woli nie wychodzić z domu, również z obawy przed skurwysynem, który mógłby przywiązać go do siebie, a potem wyrzucić. Dlatego Człowiek zmienia się w Bohatera. Życie Bohatera jest życiem Człowieka. Życie Człowieka jest życiem Bohatera. W obu przypadkach, drugi Człowiek to rzadkość.
Jest za to wiele pustych wydmuszek, przybierających kształt ludzki. Puste wydmuszki są lekkie, bo nie mają nic w środku. Zbyt dużo nie myślą, nie czują, nie widzą, nie rozumieją. Są wrażliwe tylko na własne obtłuczenia. Są słabe i nie trwają długo. W ich miejsce pojawiają się kolejne. Z wierzchu pięknie pomalowane, puste w środku.
Puste wydmuszki ogłupiają swoimi barwami. Człowiek widzi wydmuszkę, nie rozpoznaje jej; daje się zwieść kolorom. Człowiek walczy o pustą wydmuszkę, bo jest przekonany, że walczy o Człowieka. W końcu jednak nie ma już, o co walczyć, bo wydmuszka pęka i wylewa się z niej pustka, którą skrywała tak długo.
Człowiekowi robi się żal; co prawda była to tylko zwykła pusta wydmuszka, ale bezsensownie ją pokochał. Pusta wydmuszka nie potrafi ostatecznie pojąć istoty Człowieka.
Wydmuszki szybko odchodzą, a w ich miejsce pojawiają się nowe i nowe…
Bohater szuka drugiego Człowieka.
Człowiek woli guzik z pętelką i marzenie niż Pustą Wydmuszkę.