Siedzi skulona w wyliniałym fotelu. Na kolanach nabrzmiała petami popielniczka. Drżące palce przystawiają do wyschniętych warg tlący się jeszcze niedopałek. Mocne pociągnięcie, aż do płuc, i kółeczka, równiutkie jak od cyrkla, jedno za drugim, jedno za drugim. To pierwsze wyraźne, a każde następne bledsze, coraz bledsze. Ostatnie rozpływa się delikatną mgiełką.
Uśmiech rozjaśnia pergaminową twarz.
- Nie jest źle - pomrukuje i sięga po następnego.
Ona wie, że przyjdzie taki czas, gdy kółka nie wyjdą, kiedy ta cudowna, doskonała maszyneria odmówi posłuszeństwa, ale póki co, nie martwi się. Jest w swoim bezpiecznym świecie. To jej azyl, jedyne pewne schronienie, mysia dziura, jak mówi. Nikt tu nie zachodzi, na nikogo nie czeka. Za dnia ona tu panią, z aureolą dymu nad głową. Ale gdy małe okienko z uschniętą pelargonią na parapecie zamyka drogę światłu, a mrok miesza się z dymem, ona chowa się do krainy pamięci.

Wtedy pokój wypełniają cienie. Mroczne kąty ożywają, podłoga rozściela trawę pachnącą tamtym latem, sufit przybliża niebo, a ściany pachną jabłkami z babcinego ogrodu, soczystymi jak nadzieja. Na ukwieconej łące Ona. Tańczy z dziewczętami, podrzucając zalotnie nogi, niech chłopaki się cieszą, niechaj widzą coś więcej niż tylko kolana. Jak oni patrzą, jak chytrze przekrzywiają głowy, żeby oko wcisnęło się ciut wyżej. Spryciarze. Ona to lubi i jeszcze swawolniej wymachuje, furkocząc spódnicą.

Spod jej stóp tryskają dźwięki, porywając do ostatniego tańca z ostrym przytupem. Swawolne igraszki rozbijają ciszę, skradzione całusy sączą słodką gorycz, szepty pęcznieją boleśnie pod naskórkiem, a błękit oczu mgleje, pochłaniając odblaski niepamięci. Wystygły piec ostatkiem sił mruczy dawno zapomnianą piosenkę: ”A kiedy będziesz moją żoną... oną... oną... ną... ą".

Nagle, zgrzyt, bezsilny zryw i głuchy jęk... Mysia dziura zamyka się niespodziewanie. Popielniczka opuszcza swoje miejsc. Podłoga rozkwita petami. Muzyka cichnie, ale... to nic... Ona jeszcze zatańczy.