Siedziałem przy otwartym oknie i paliłem kolejnego papierosa, gdy zobaczyłem biegnące Słowo. Piszę teraz. Pisanie daje mi radość, tylko to zmusza mnie do wstania rano. Wymyślam kolejną historię, w której Słowo jest bohaterem i liczę, że będzie chciało się ze mną bawić. Mam nadzieję, że nie uzna tego za stratę czasu i weźmie udział w grze, którą stworzyłem.
Zszedłem do studni. Studnia to miejsce, w którym się kryję. Miejsce w mojej głowie pełne spokoju i bezpieczeństwa. Tam rozważam i tam jestem szczery ze sobą. Tam chcę lepiej poznać Słowo. Jednak kiedy zaczynam pytać, zamyka mi usta pocałunkami, które wyciskam na papierze; słodko kieruje moje myśli na inny tor. Lubię poddawać się Jego spontanicznym zamysłom. Cieszą mnie Jego świeżość i młodość. Czasem poddaję się mu, bezwolny z miękkim poczuciem spełnienia. Bywam złośliwy, gdy nie urzeczywistnia mych idei; lecz gdy odchodzi, tęsknię.
Nie zauważyłem nawet, kiedy papieros zgasł. Wyrzuciłem go przez otwarte okno; w oddali mignęła mi sylwetka Słowa. Zamknąłem okno i zszedłem do Studni.
Słowo wbiegło w zimną szarość poranka. Poruszało się szybko i zwinnie, nie dając po sobie poznać zmęczenia. Bose stopy ledwo dotykały płyt chodnika, a ręce zgięte w łokciach poruszały się równo względem ciała, wywołując płynność biegu. Silnie zarysowane mięśnie łydek napinały się przy każdym kolejnym stąpnięciu; a uda władczo przejmowały nad nimi kontrolę i przydawały ciału wciąż szybszego tempa.
Kwiatom rosę przynosił poranek, Słowu na szyi, karku i skroniach wysiłek zraszał pot. Ciepły i miękki język zwilżał zeschłe, popękane smagającym wiatrem wargi.
Słowo pędziło po to, co jeszcze nie zostało przezeń zapomniane…