Pogoda była mieszana. Raz na niebie świeciło słońce, a raz chmury je przysłaniało. Co jakiś czas padał delikatny deszcz. Chmury białe, ścigały się z jasnoszarymi, zapowiadając deszcz. Nikt nie spodziewał się, że pogoda tak bardzo ulegnie zmianie. Nikomu nie przyszło na myśl, że będzie tak strasznie. Nagle niebo posiniało. Kurczaka i myszkę obleciał blady strach. Na podwórzu zrobiło się ciemno, jak wieczorem, a przecież ledwo minęło południe. Kurczak zauważył, że skończyły mu się ździebełka i pognał do pobliskiego kurnika po nową paczkę. Tam spotkał starą kwokę i tak się rozgdakał, że zapomniał o siniejącym niebie i o przerażonej pogodą przyjaciółce...
Myszka, widząc wybiegającego kurczaka, zdążyła krzyknąć piskliwym głosikiem, żeby wracał jak najszybciej. Nagle powiał silny wiatr. Ciemnoszare chmury, ustąpiły miejsca niemalże czarnym. Strach się potęgował. Myszce drżały nie tylko wąsiki, futerko, ale ogonek też drżał. Łapki były tak miękkie, że ledwo dawały się prostować. Wyjrzała przez okienko norki...
- ojej, ojej, co się dzieje? Gdzie, kurczak się podziewa? Zaraz futerko całe zgubie ze strachu. To, co się działo za oknem, było tak przerażające, że serduszko biło jej coraz mocniej. Niemal wyrywało się spod futerka. Między myszką, a tym co ją tak przeraziło, była niewielka odległość. To spowodowało, że zapomniała o kurczaku. Nagle lunął ogromny deszcz. Padał nieprzerwanie. Chmury odsłoniły z jednej strony kawałek nieba. Zaczęły powolutku wirować w jednym kierunku. Zwijały się wolniusieńko w ślimaka. Po pewnym czasie, utworzył się duży, coraz większy wir...
-O rety! Trąba powietrzna!!
Ogonek, kierował się w stronę jej domku, jej norki. Był już tak blisko.
- O matko! Co ja teraz zrobię? Na wszystkie szarości świata, ratuj mnie mysi tato! Za chwilę będzie po mnie i po mojej norce.
Tymczasem, kurczaczkowi tak dobrze się rozmawiało z kwoką, że postanowił przeczekać u niej deszcz. Kwoka, mieszkała za dwiema górkami, jedną większą kałużą, obok starej sosny. Z kurnika, nie było widać mysiej norki. Jakby tego było mało, okna kurnika wychodziły na przeciwną stronę. Tak więc, wyglądająca kwoka i kurczak, mieli mysią norę, za plecami. Nie widzieli tej potężnej chmury, która przemieniła się w gigantyczną trąbę powietrzną. Wcinali słomki żytnie i głośno gdakali. Zapomnieli nawet o ciemnoszarych chmurach. Po kilkunastu minutach deszcz zmalał. Niebo zaczęło się przejaśniać. Kurczaczek, przypomniał sobie o myszce. Szybko pożegnał się z kwoką i popędził do norki.
Trąba dotknęła ziemi. Przeturlała się w kierunku mysiego domu. Podmuch wiatru był tak silny, że wyważył drzwi. Zawirował po mieszkanku i porwał szare stworzenie zemdlałe ze strachu.
Kurczak zbliżając się, zauważył otwarte drzwi i zawołał:
-Wróciłem! Gdzie jesteś, zwierzątko?
Odpowiedziało mu tylko echo.
- ko... łem... e... ś... tko...
Żółty ptaszek, rozejrzała się dokładniej i zauważył, że ktoś tu był i splądrował cały domek. Potłukł jej ulubione kubeczki i miseczkę z napisem, tą której codziennie używała do obiadu. Miotła, za którą zazwyczaj się chowała, wyglądała jak po wielkiej bitwie! Cała poszarpana! Zajrzał już wszędzie. Przeszukał nawet spiżarnię. Nic! Nie ma jej! Na złote jajo czarnej kaczusi! Gdzie jesteś myszko? Gdzie? Czy ten, kto uczynił taki bałagan, jest porywaczem? Kurczak, obszedł dookoła mysi dom, w poszukiwaniu jakichkolwiek śladów. Niczego nie znalazł. Pogrążony w smutku, wrócił do środka. Posprzątał. Tak się zmęczył poszukiwaniem, że wycieńczony wdrapał się na swoją grzędę i od razu zasnął. Rano, kiedy się obudził, zjadł parę ziarenek i okruszków, po czym zabrał się za dalsze poszukiwania. Dzień był słoneczny, więc przyjemnie się chodziło. Kurczaczek tak się oddalił, że dotarł do kurnika starej kwoki. Postanowił i tu przeszukać okolice. Niestety, nic nie znalazł. Zwiesił łebek ze smutku i szurał dziobkiem po źdźbłach soczystej trawy. W pewnym momencie dostrzegła go kwoka i zaprosiła na poranną herbatkę i sałatkę z liścia mlecza z dżdżownicą w sosie z porannej rosy. Zapytała go, czemu jest taki smutny. Ten, zaczął opowiadać o wczorajszych wydarzeniach. Kwoka, już znała tę historię, ale chcąc zrobić kurczakowi niespodziankę, nie mogła nic powiedzieć. W pewnym momencie usłyszał czyjeś ziewanie. Otwarł szeroko oczka, dziobek opadł do podłogi, gubiąc resztki ze śniadania.
-Kwoko! Co to za odgłosy? Przecież, nikogo więcej tu nie ma? Co się dzieje?
Kwoka się uśmiechnęła i nic nie powiedziała. Poczekała, aż myszka dobrze się obudzi i do nich przyjdzie. Jak się żółte stworzonko cieszyło, jak zobaczył czarny nosek, wąsiki, zaspane oczka i powolne ospałe ruchy…
-Myszko, to ty? Jak się tu znalazłaś? Kto tak splądrował twoje mieszkanko? Co się stało? Opowiadaj.
Wszyscy razem usiedli i myszka opowiedziała tyle, ile pamiętała. Resztę dopowiedziała kwoka, jak to po wyjściu kurczaka, robiła małe porządki przed kurnikiem i w pewnym momencie zobaczyła trąbę, z której wystawał szary ogonek i ... i... rzuciła miotłę, podskoczyła łapiąc za niego. Zaczęła się szarpać z trąbą... Ta nie odpuszczała. Twarda sztuka z niej. Kwoka, nie poddając się, krzyczała.
- Co ty trąbo sobie myślisz? Że możesz porywać bezbronne zwierzęta? Oddawaj myszkę!
Trąba na to:
-Nie oddam, bo nie mam.- Zaśmiała się.
Kwoka, wiele się nie namyślając, za atakowała. Zaczęła dziobać. Widząc to kaczka złapała za grabie, aby nimi postraszyć trąbę. Kogut, też stanął w obronie porwanego zwierzaka, wyliczając, jak może ukarać paskudne wietrzysko za ten haniebny czyn. Trąba widząc gromadzące się na podwórzu zwierzątka, zrezygnowała z porwania. Oddała ją przyjaciołom, którzy tak dzielnie o nią walczyli. Zanim się całkiem rozpłynęła, przeprosiła wszystkich za swój postępek. Tak zdobytą, nieprzytomną myszkę, stara kwoka przyniosła do kurnika i położyła na sianku. Szarym zwierzątkiem szarpały koszmary nocne. Kwoka powtarzała jej, że jest w kurniku i będzie czuwać nad nią do rana. Kiedy nastał nowy dzień, wytęsknione zwierzątka spotkały się. Kurczak, obiecał nie zostawiać więcej myszki w takich sytuacjach. Ta się ucieszyła i szybko o wszystkim zapomniała.