Dotarłem Witaj

W pierwszym akapicie podajesz kilka sugestii, z których mozna wysnuć przyczynę, że Przeklęta jest przeklęta. Bóg? Niekompetentny Anioł Stróż, czy zupełnie z drugiej strony, diabeł.

W świecie, w którym wszystko się relatywizuje, rozmywa się również odpowiedzialność za siebie, za to kim się jest albo nie jest i dostrzega winę w każdym i wszystkim tylko nie w sobie. Tu też trzeba zajrzeć, walnąć się pięścią w żebra i przyznać do tego, jak bardzo przyłozyło się do tego ręki. Ale to przecież tak trudne

Fakt tacy ludzie (zdiagnozowani, czy nie BPD) potrzebują pomocy, wręcz jest koniecznym, by wyciągnąć do nich rękę, ale muszą spojrzeć prawdzie w oczy i dostrzec, ze to nie świat ale oni w znacznej mierze są odpowiedzialni za to jak postępują, jak myślą, działają, mogą to zmienić. Mam przed oczami dziewczynę (koleżankę żony ze studiów), huśtawka i nastrojów i cięcie się po przedramionach. Osoba z bardzo bogatego domu. Po studiach wyszła za chłopaka z nazwijmy to "nizin społecznych" Czy była szczęśliwa? w pierwszym momencie tak, później już było różnie. Wszyscy odwodzili ją od tego małżeństwa.

Ale To Była Jej Decyzja.

Czy mi jej żal. Tak, owszem, ale z podjętej decyzji wyrosły całkiem sympatyczne małe skutki - to jest jej odpowiedzialność i albo się weźmie w garść albo...

Ale przyznaję, że w Twoimi tekście znalazłem też potwierdzenie, ze myślisz podobnie

"żyje w piekle, które sama codziennie orze i zasiewa."

Tak! Sama codziennie sieje i orze - dokładnie sama. To jest jej wybór, taki sam jakie przez lata dokonywała Amy W., by ostatecznie znaleźć się w takim a nie innym finale

Czy jest mi jej żal. Owszem ale to był jej wybór, czy raczej wybory. Skoro "olewa" przestrogi i dobre rady przyjaciół...

"Nie pytam was, jaką przyszłość jej wróżycie." - i bardzo dobrze. Nikt z nas nie wie co i jak wpłynie na nasze myślenie i w konsekwencji na czyny. Kiedy i czy ockniemy się do prawdziwego życia, na to nigdy nie jest za późno.

"Powiadają, że przeznaczeniem borderlinów jest bycie przeklętym, stoczenie się na dno i życie w piekle.
Nie wierzcie w to. Nigdy."
Wierz mi, ze nie wierzę

A tak zupełnie z boku, jakby szerzej i ponad Twoim tekstem ujęło mnie zdanie:

"Jeśli nie leżeliście jeszcze z nikim na wysoko zawieszonym hamaku, nic nie wiecie o prawdziwym bujaniu."

Być może stwierdzisz po moich wynurzeniach, ze naprawdę jeszcze nic nie wiem o prawdziwym bujaniu

pozdrawiam i dziękuję za rywalizację
To czysta przyjemność finiszować z takimi Autorami
Sz

Zakończenie wskazuje, że piszesz o ludziach dotkniętych chorobą – nazwaną i sklasyfikowaną. Podrzucasz też przyczyny (możliwe, bo w sumie do końca nie wiadomo chyba, co też jest przyczynkiem tego, co w człowieku kłębić się zaczyna, konkretnie – borderline, domniemywa się tylko, że wczesne doświadczenia społeczne, a mniej – genetyczne uwarunkowania, ale ja nie wnikam, bo się nie znam; zresztą, początek uwidacznia nam, że przyczyny leżeć mogą gdzieś "wyżej", ponad naszym rozumieniem...) i ruszasz trudną drogą w głąb dzikiej, nierozumianej, rozhuśtanej duszy. I świetnie to Ci wyszło. Wśród przemawiających porównań i przenośni wprowadziłaś w świat, który prosty nie jest i najprawdopodobniej prostym nigdy nie będzie… A ja sobie przeczytałam ten tekst również pod kątem zwykłego człowieka (zwykłego w sensie – niezdiagnozowanego), co w sumie dużej mierze pokrywa się z tym chorym. Wiele jest takich osób, które pod wpływem otoczenia, przeobrażają się w inne zupełnie istoty niż do tej pory. Pełno zagubionych, smutnych ludzi, którzy nie radzą sobie ze światem i okrucieństwem ludzi, reagując depresją, nieujarzmionymi nastrojami czy nieufnością oraz zakompleksieniem i powodują tym samym, że ludzie od nich uciekają albo ranią jeszcze bardziej. A oni w odpowiedzi – ranią tych znowu. Kołowrotek. Droga bez wyjścia. Jedni napędzają drugich, drudzy napędzają pierwszych.
Przeklętą od początku już naznaczano, ma się wrażenie, że babka rzuciła na nią jakąś klątwę, przez co tekst zyskuje też nieco magiczności… Może to byś też symbolem tego, jak ludzie potrafią ocenić człowieka, niczego o nim nie wiedząc (chyba że babcia miała nadprzyrodzoną moc jakąś, ale tak czy siak to, co zrobiła, mogło zachować się jak samospełniająca się przepowiednia potem), kiedy jeszcze dziecko jest nieukształtowane, a więc nasiąka wpływami, uczy się od tych, którym wierzy, by w końcu uznać, że jest zła (skoro każdy tak twierdzi, lub też „po co się starać być innym”, skoro i tak nic nie zmieni ich zdania).
Kontakt z matką pokręcony, z ojcem – podobnie. Wiem, że temat wpływu rodziców i bliskiego otoczenia już nieraz był poruszany i równocześnie też pojawiały się opinie, żeby nie zwalać wszystkiego na rodziców, tylko samemu brać za siebie odpowiedzialność, jednak przecież czasem człowiek bywa tak zgnębiony, że sam już nie jest w stanie… Zresztą, to zależy od człowieka, jego siły, wrażliwości i napotkanych na drodze ludzi.
„Czasami czuje, że urodziła się z cegłą przywiązaną do nogi” – trafnie zobrazowany ciężar, jakim obarczają naszą osobowość inni, ciągnąc w dół (nieświadomie albo z premedytacją) i jaki to ma wpływ na „mocniejsze” życie. A jeśli brać pod uwagę inny wymiar, to znów pojawia się tu jakaś magiczna nutka.
Przeklęta rani, by bronić siebie – jakże znamienne zachowanie u zranionych, nieufnych osób.
„żyje w piekle, które codziennie orze i zasiewa” – potworne jest mieć świadomość tego, co się robi, a nie potrafiąc wyskoczyć z kołowrotka emocji, przyczyn i skutków.
Przyjaźń z osobą podobną może byś katastrofalna, bo przecież ileż możemy przyglądać się czerni, która jest w nas, ileż możemy wytrzymać, skoro obcujemy z tym, czego nie lubimy u siebie…
Postawa obronna w miłości… Strach utraty powoduje, że sami rezygnujemy, czując gdzieś w głębi, że wcześniej czy później wybranek porzuci nas. Bo z takim kimś być nie warto… Takich dziewczyn kochać nie można…
To, co niszczy, przykleja się jak smoła, zasycha i trudno ją zdrapać (nawet to niemożliwe, bez uszkodzenia, kolejnego bólu), wydobyć się z czerni.

Oj, właśnie spostrzegłam, że za dużo już gadam. A nic nowego nie napisałam… Ech, wybacz.
W Twoim tekście jest to, i więcej, ale kończę i uciekam już w siną dal.


Choć nie wiem(,) czy przeklął ją

czegokolwiek się tknie(,) przyniesie jej tylko strach – może „czegokolwiek by się tknęła” (albo coś w tym kierunku)


Pozdrowienia pokolorowane jesienią.