"Cebulowe łzy"

W myśl utylitarnego uczestnictwa w konkursach, która została profesjonalnie a zarazem troskliwie przesterowana na mnie przez moją polonistkę, piszę ten tekst.
Piszę go bardzo na ostatnią chwilę, lecz wiemy chyba, że czasami pośpiech i nacisk mają zbawienny wpływ na powstanie tworu literackiego. Mam 18 lat.
Temat cholernie mi się podoba, bo to i kamera i ludzie w tytule, jam zaś jest notoryczny kinoman jak i obserwator (mojej własnej nieskromnej osoby również). Dlatego też bardzo spodobała mi się "Zbrodnia i Kara", jako, że lubię czasem ze sobą pomamrotać, zwykle nawet całkiem sensownie. Tak więc temat - istna perełka bo nie zboczę z niego i nie dostanę ujemnych punktów jak zaględze się o sobie. Obserwując gromady zwierząt zwanych ludźmi, dorastający osobnik czyli ja, najtrafniejsze obserwacje poczynia w najgłębszych relacjach z najbliższymi.
Intrygujący obiekt badań - moja babunia - postać o nasyceniu psychologicznym - ma Alzheimera. Kamera sunie powoli z widoku na ogród, odsłania mnie i babcię w jadalni. Słoneczny dzień wdziera się filuternie, lecz trochę na chama do żółtej jadalni przez okna przypruszone zielenią obrastającą cały dom. Na ceratowym stole tyle przeklętej cebuli, że ktoś kto wszedłby przypadkiem, pomyślałby zapewne, że trafił na festiwal kuchni żydowskiej. Nasza rodzina to skansenowy twór jedzący na przykład prawdziwą kiełbasę - nie do pomyślenia dzisiejszym społeczeństwie. Liczba pozostałych przetworów jest niezliczona. Rodzice - oczytani humaniści-rolnicy z wyższym wykrztałceniem poznali się gdy mama potrzebowała krzewów. Bardzo są piękni i krzepcy w wieku 50 lat. Jest jeszcze ukochany, starszy o 2 lata braciszek oraz babcia, której pogorszyło się po ubiegłorocznej śmierci dziadka, wspaniałego człowieka, który odegrał znaczną rolę w moim wychowaniu.
Ta robota to jak odkręcanie gołymi dłońmi śrubki w mroźny dzień. Kwas siarkowy zalewa oczy, nozdrza i usta. Na dodatek ten jeden wzburzony i pobudzony element - moja babcia. Ideą, przyświecającą uczestnictwu babci w przetwórstwie jest czymś jej zajęcie... Ostatnio znalazłem dżem podpisany: "porzeczka 2111", dom tak niezwykły, że dżemy podróżują tu w czasie. Gdy babcia nie ma zajęcia, zdolna chcieć "iść do domu, do rodziców", lub awanturować się o pieniądze, pieniędzmi zaś nazywa osobne kawałki lepszego papieru toaletowego, z których układa schludne pliki.
Jakiekolwiek kłótnie nie wchodzą w grę, szermierka słowna, nawet wirtuozyjna, zaraz idzie w niepamięć... Wszelka logika znajduję się gdzieś poza światem, otulona ciepłym kocem Nirwany. Są takie zachwycające dni zbierania kwiatków na spacerze (po powrocie zbiór z doniczek), dziś racja i naburmuszenie malują się na jej twarzy, w oczach zgubiony sens. Na to, że rozdzielanie warstw cebuli jest zbędne, odpowiada: "Przed chwilą inaczej mówiliście", badawczo przygląda się temu co robię, jak uczniak patrzący na tablicę, nie wiedzący co z czego wynika. Ja obieram a nie kroję, no cóż...
Ona nie łzawi i wszystko widzi - wiele lat praktyk ze żrącą cebulą, ja niczym astronauta poza pokładem statku wyciągam rękę i pokazuję jak kroić - babcia oczywiście to wiedziała. Czynność zapętla się.
Czasem jej twarz wykrzywia grymas rozpaczy, widząc jak na nią patrzę, natychmiast uśmiecha się najpromienniej, mówi, że nie płacze. Gdy przyjdzie obcy, zawsze trzyma skutecznie fason jak pijany grający trzeźwego. Wstyd mi że nie zawsze poświęcam jej czas, czasem wręcz olewam, irytuję się. Ludzie inteligentni, którzy przechodzą na emeryturę i nagle przestają myśleć są zagrożeni, intelektualizuj ich, albo siedź i obieraj swoją cebulę.