Poranek jest taki piękny i rześki! Słoneczko cudownie rozgrzewa nasze wiotkie nóżki. Rozkoszną ciszę przerywa tylko śpiew ptaków. Wiatr igra we włosach, muskając swym oddechem każdy z nich. Oczywiście, że mamy włosy! Ta biała kryza wokół naszych okrągłych twarzyczek w kolorze dojrzałego Słońca to nasza największa duma! Niektóre moje Siostry noszą fryzury w innym odcieniu niż moja, ale uważam, że różowy nie pasuje do zielonego. Ach, istnieją jeszcze te Lepsze. Nie są ani białe, ani tak kruche jak my. To dużo wyższe i bardziej lubiane krewne. Dumnie wyciągają ku niebu natapirowane głowy, chwaląc się kolorowymi włosami. Na nas nie zwracają uwagi. Zresztą, są daleko, gdzieś w głębi ogrodu. Tak mówią Siostry mieszkające w ich pobliżu. Nie ma sensu zawracać sobie główki takim problemem. Przecież nie możemy nic zrobić. Szanujemy je jednak, w końcu wszystkie jesteśmy jedną, wielką rodziną. Ja i moje Siostry zostałyśmy obdarzone pewnym szczególnym darem. Wspólnie tworzymy romantyczne kobierce z kwiecistym wzorem, oddając w ten sposób cześć Słońcu i Matce Naturze. Samotne Siostry – wiem, że są i takie, i to bardzo smutna wiadomość – prezentują się skromnie i krucho, ale tęsknota, jaką wyrażają swoim istnieniem porusza każdego widza. Nazywamy je Samotnymi Strażniczkami Piękna. Stale o nich myślimy, życząc im rozmarzonych spojrzeń zakochanych wielbicieli. One także zasługują na miłość i uznanie.
Dzień zapowiada się wspaniale! Możemy już zapomnieć o dokuczliwym chłodzie, który zagrażał nam przez długie miesiące. Nareszcie nadeszła nasza pora! Tylko te wysokie, smukłe Zielone Panny, otaczające nas z każdej strony trochę zasłaniają widok. Ale i tak je lubię. Są mądre, choć nieco melancholijne. Mieszkają tu już wiele lat. Nie narzekają na swój los i dom. Nie rozmawiają też zbyt często z nami. Starsze Siostry mówią, że tamte są bardzo zajęte swoim życiem.
Jeszcze tylu tajemnic nie poznałam. Jestem taka młodziutka. Jednak gdzieś w odmętach mojego instynktu już od narodzin przemyka trwożna myśl, niosąca ze sobą sugestywne i straszne obrazy odciętych główek. Może to tylko bajka dla niegrzecznych istotek? Na wszelki wypadek prężę nóżkę i wyciągam główkę otoczoną białym pióropuszem włosów ku Słoneczku! Nikt nie powie, że jestem leniuszkiem!
Momencik. Czy to naprawdę Ich głosy? Tak, słyszę je wyraźnie! Są takie donośne. Aż drżymy od tego hałasu. Zbliżają się. Piskliwy śmiech ujarzmia błogą ciszę. Ziemia dudni od Ich ciężkich kroków. Kolejny głos...
- Dzieci, nie zrywajcie stokrotek! Tatuś zaraz skosi trawnik!