Lubię jesień z jej chłodem i deszczami.Lubię wczesną szarość dnia, mrok za oknem, lubię gdy dzień zaczyna się póżno,jesień z coraz dłuższymi wieczorami ma w sobie duzo intymnosci i melancholii, mam wtedy uczucie, że świat kurczy się do rozmiarow mojego cieplego pokoju, z małą lampką nad stołem, ze słowami najpierw w myślach, potem w zeszycie.Lubię kolorowe liscie i krzyk ptakow odlatujących na zimę;gdy pada deszcz, powtarzam w myślach jedną zwrotkę wiersza jeszcze ze szkoły- o szyby deszcz dzwoni jesienny i pluszcze miarowy, jednaki, niezmienny, dżdżu krople padają i tłuką w me okno, o szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny.Jesień nie jest dla mnie smutna, ma w sobie bardzo dużo romantyzmu i uroku, a moze jest smutna, bo nie mam do kogo przytulić serca i ust, niczyje ramiona mnie nie obejmą, nikt nie przygarnie ciepłym, bezpiecznym uściskiem, jesień przejdzie w zimę. W listopadzie opadną ostatnie liscie. Drzewa będą puste, bezbarwne, cały świat będzie szary, bez kolorów, jakby bez życia, ostatnie kwiaty jesienne jeszcze nie zwarzone oddechem mrozu, też będą takie samotne i bezbronne jak ja. Pierwszy krok zimy ubarwi wszystko srebrnym szronem, będzie jaśniej. i przyjdzie dzień lub noc gdy spadnie śnieg, wtedy już będzie bajkowo. Uwielbiam patrzeć na na białe gwiazdki,które po mistrzowsku ubierają drzewa, ulice, dachy w przepiękną, białą suknię, świat to panna młoda w ślubnej sukni -cały biały, cały cichy, stęskniony i rozmarzony. wtedy też jestem szczęsliwa smutnym szczęściem, bo nie mam go z kim podzielić. W grudniu rozbłyśnie miasto, ulice, domy milionami kolorowych lampek, biel i kolory odbijajac sie w sobie, stworza magiczna poświata pełna magii i poezji. Wigilia. Najcudowniejszy dzień i wieczór całego roku. Wtedy najbardziej samotność boli. Zamknięte drzwi. Jeden talerz.Opłatek, którego nie ma z kim podzielic. Łzy, tęsknota. samotność, pustka ;Bóg sie rodzi. Wiosna. Wielkanoc. Alleluja. Dni biegną w nieodwracalnym rytmie od początku świata...o szyby deszcz dzwoni, deszcz jesienny...