Biała ściana

- Coś umiera we mnie – powiedziałem do niej. Ale ona nie patrzyła na mnie, bo nie miała oczu. I nie odpowiedziała, bo też wolała milczeć. Więc stałem metr od niej i patrzyłem na nią. Teraz widziałem, że tak naprawdę nie jest biała i że jest brudna i brzydka i podobna do mnie. Patrzyłem i czułem jej bliskość, aż wreszcie uwierzyłem, że jest najbliższą moją przyjaciółką. A wtedy powtórzyłem, jakby licząc na odpowiedź:
- Coś umiera we mnie.
Ona słuchała. Słuchała ze spokojem, tak jak potrafią tylko ludzie bliscy i czułem, że rozumie. I, że rozumie nawet bez kolejnych słów. Więc nie mówiłem dalej, bo ona rozumiała lepiej i nie potrzebowała nic więcej.
Wierzyłem, że jest podobna do mnie, jak druga połówka jabłka. Bo była brudno biała jak ja, samotna, obojętna i pusta. I nagle zrozumiałem, że ona nie cierpi. I poczułem żal, jakbym kogoś stracił. Więc postąpiłem krok do przodu i zacząłem uderzać w nią głową. I uderzałem aż rozbiłem czaszkę i zobaczyłem pomarańczowo czarne ślady mojej krwi. Brudnej i lepkiej. Ale waliłem dalej i rozprowadzałem krew włosami po jej chropowatej powierzchni.
A potem zrobiłem dwa kroki w tył i patrzyłem na to co uczyniłem. I teraz wierzyłem, że ona też cierpi, bo krwawi moją brudną krwią. I znów uwierzyłem w naszą więź. Po chwili odwróciłem się, bo była tak podobna do mnie, że nie mogłem na nią patrzeć. Poczułem nienawiść. Do niej i do siebie. Otworzyłem drzwi. Jak we śnie, nie widziałem nic prócz kolejnych i następnych.
Wreszcie włożyłem głowę pod kran i odkręciłem kurek. Patrzyłem jak brudna woda spływa po umywalce w otwór kanalizacji. Czułem jej słodkawy, mdły zapach, czułem, że skleja moje włosy.
Nie mogłem dłużej wytrzymać w tym miejscu. Uciekłem.

A później zobaczyłem ludzi. A oni nie widzieli mojej krwi i rozbitej głowy, a ja nie widziałem ich rozbitych głów. Więc uśmiechnąłem się do nich, bo cóż ich mogła obchodzić moja rozbita głowa. A oni uśmiechnęli się do mnie. Ale ja przyglądałem się uważnie ich czaszkom i szukałem pęknięć. Wierzyłem, że tam są.
Musiałem wierzyć, bo to by było bardzo niesprawiedliwe, gdyby nikt nigdy nie rozbił im głów.