Dzień, w którym skłamałem o szczęściu i poczułem Cię przez telefon, jakbym przykładał
język do zużytego zawiasu. Początek gojenia. Sypki śmiech i zlizywanie soli z Twoich
piersi, zlizywanie rdzy. Wypluj do kubka, dzieci śpią. Jutro wyjedziesz.

Coraz brutalniejsi mężczyźni wyciągają coraz tańsze pierścionki. "Życie bezbrzeżnie
zdrożało". Agnieszka to nie Natalia, Monika nie jest Joanną. Magda nie ma pojęcia o
literaturze czeskiej ani włoskiej kuchni, jest milcząca i wierzy w dobro. Próbuje
tylko zdążyć na tramwaj czując, jak krople deszczu przesiąkają kołnierz jej szarego
płaszcza. Wyciąga Fromma spod pachy jak zmięty bilet do mieszkań starszych od niej
mężczyzn. Ociera się czasem o ich popękane dłonie. To z zimna i to dlatego piszę.
Jesteś? Prześpijmy grudzień jak tynk pod dywanem.

Z talerzy i szuflad wylewa się błoto, przykryję Cię kołdrą jak młodszą siostrę. Miałem
nie mówić, rodzice nie żyją. Jeśli za rok będziemy rozmawiać, to okłam mnie nawet, że
jesteś szczęśliwa.